Zoals al gezegd, begint het filmfestival pas op 13 oktober voor mij, maar ik nam nog een dagje extra verlof om - wat dacht je - eens naar de cinema te trekken. Vooral dan omdat vanaf die woensdag in Gent de helft van de zalen wordt ingenomen door het festival en dat misschien betekent dat sommige films niet of nauwelijks meer te zien zullen zijn. En ik wou echt Tout s'est bien passé zien, de nieuwste van François Ozon.
Tout s'est bien passé is een verhaal over euthanasie, waarvan de wetgeving in Frankrijk achter staat op bij ons, maar ook bij ons zou dit verhaal zich kunnen afspelen
Sophie Marceau speelt Emmanuèle Bernheim (meteen ook de naam van de schrijfster van het boek waar deze film op gebaseerd is, 't is dus biografisch), de dochter van André, een kwieke tachtiger die een herseninfarct kreeg en nu dood wil omdat zijn leven niks meer voorstelt.
Maar dat mag dus niet in Frankrijk...
André is daarnaast ook nogal een moeilijke mens, die niets liever doet dan mensen tegen elkaar uitspelen, zoals Emmanuèle en haar zus Pascale. Er hangt ook een vreemde man rond in het ziekenhuis die steevast als "grosse merde" wordt bestempeld door de zussen, ze kennen hem dus.
Wanneer André aan zijn dochter vraagt om uit te zoeken hoe hij toch een einde aan zijn leven kan maken, begint een heen-en-weer tussen de zussen en hun vader. Ze komen te weten dat in Zwitserland het blijkbaar mogelijk is om geassisteerd een einde te maken aan je leven en ze zetten dan ook het plan op om met hun vader naar daar te gaan. Maar het moet allemaal heimelijk gebeuren want als de politie er weet van krijgt, is het uit met de pret.
Tout s'est bien passé is een degelijk gemaakte film, niet super speciaal, maar wel pakkend tot het einde. Ozon heeft het toch weer gedaan.
Oh ja, de moeder van Emmanuèle en Pascale wordt gespeeld door Charlotte Rampling, die ik net daarvoor (zo meteen meer daarover) ook al aan het werk had gezien. Haar rol is heel klein, maar ze ziet er compleet afgetakeld uit, wat de rol ook vergde.
En ja, ik ben voor ik naar Tout s'est bien passé ging, eerst nog eens naar Benedetta gaan kijken, waar Charlotte Rampling dus ook in meedoet. Mijn idee over die film is eigenlijk compleet omgeslagen: ga die gewoon zien! Is het niet voor de lesbische nonnenseks, dan misschien wel voor Virginie Efira die de rol van haar leven neerzet en de humor die echt wel in die film zit (naast genoeg middeleeuwse gruwelen). Film van het jaar - misschien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten