Tijdens het filmfestival moet ik altijd wel eens tussen de oudjes van het Plusparcours belanden. En dat was dus gisteren het geval...
Ik zag één film: Ich bin dein Mensch.
Inleider Roel Van Bambost omschreef dit als een soort romantische komedie en hij zat er niet ver af.
Wetenschapster Alma doet mee aan een experiment: ze gaat 3 weken lang een androïde robot in huis nemen om te zien of die als romantische partner kan functioneren. Zelf is ze alleenstaand en niet echt op zoek naar de liefde, maar hey, alles voor de wetenschap...
Ze krijgt Tom mee naar huis, die er uit ziet als Dan Stevens (deze Britse acteur brengt het er best goed van af in het Duits), en na enkele aanvankelijke perikelen begint ze dichter naar hem toe te groeien.
Tom is afgesteld op haar "noden", maar heeft daarnaast ook nog de ervaring van zo'n 17 miljoen mensen in zich zodat hij aan elke gril van Alma kan voldoen. En laat dat nu net zijn wat ze niet wil.
Doordat Tom zo zijn best doet en Alma daar steeds negatief op reageert, zit er heel wat humor in de film. Er werd dan ook regelmatig gelachen in de zaal - iets wat ik niet meteen verwacht had met de thematiek van deze film en het publiek dat 70+ was. De dametjes achter mij waren na de film aangenaam verrast van wat ze gezien hadden, want zij hadden er ook niks van verwacht blijkbaar.
Regisseur van dienst was trouwens Maria Schrader, begonnen als actrice (o.a. in Aimée und Jaguar), maar momenteel ook een bekroond regisseur (van ook Unorthodox op Netflix). Altijd interessant om dit mee te geven.
Dit was uiteindelijk gewoon een leuke film die niet op de zenuwen werkte en soms is dat gewoon genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten