Voor ik het over de film ga hebben die ik gisteren bekeek op het filmfestival, wil ik eerst een zaagske spannen... 't Is een oud leed: je gaat naar een film op het filmfestival en wat blijkt? 80% van de zaal werd verkocht aan bedrijven en de fatsoenlijke filmganger mag zich op de slechtste plaatsen in de zaal gaan zetten. Gisteren was het weer van dat. Enkel de compleet achterste rij en wat zich helemaal vooraan in de zaal bevond, was toegankelijk voor de bezoeker die met zijn zuurverdiende centen zijn eigen kaart had betaald. En het bedrijfsplebs mocht op de beste plaatsen gaan zitten en kreeg achteraf nog een receptie toe. Geen kwestie trouwens van mij anoniem ergens te gaan neerploffen want je moest een gekleurd armbandje hebben voor de goeie plaatsen. En als ze dan ook nog eens naar die kleur zouden kijken he... Hele volksverhuizingen in de zaal omdat ze op de verkeerde plek zaten waardoor de film ver 20 minuten te laat begon.
Alstublieft, filmfestival, maak zo'n vertoningen enkel toegankelijk voor die bedrijven en laat de eerlijke filmfestivalbezoeker van de films genieten zoals het hoort: op de voor hen beste plaats en niet helemaal vooraan (no way dat ik mij helemaal achteraan ga zetten, achter al dat ik-weet-niet-hoe-ik-mij-moet-gedragen-in-de-cinema riff-raff) waar ik zelfs de ondertiteling niet kon lezen - niet dat ik die nodig had, maar daar gaat het niet om - omdat die voor mij zijn kop voortdurend in de weg zat...
Pfff... Dat lucht op.
De film waar ik naar ging kijken was Spencer, de film over Lady Di met Kristen Stewart in de hoofdrol.
De tijdspanne van de film is de drie dagen die de Britse koninklijke familie op een kasteel doorbrengt tijdens de kerstperiode. Ruimte voor spontaneïteit of eigen inbreng is er niet. Er wordt op gezette tijden gegeten, daarvoor moet de vooraf vastgelegde kledij aangetrokken worden en ook het vertier is tot op de minuut af getimed.
Hier loopt dus Diana rond, die helemaal aan het doorslaan is. We bevinden ons in de periode net voor de scheiding met Charles en het idee van Camilla waart voortdurend rond in haar hoofd. Net zoals het spook van Anne Boleyn, waar ze zich mee vereenzelvigt, al zal Diana niet haar hoofd verliezen doordat haar gemaal liever bij zijn maîtresse is dan bij haar.
De drie dagen zijn een foltering voor Diana, die almaar verder wegglijdt. Ze heeft boulemie en gaat telkens weer het toilet opzoeken na een maaltijd. Ze weigert ook om sommige van de voor haar gekozen kledingstukken te dragen - een kleine daad van rebellie.
Dit alles wordt begeleid door een muziekscore die letterlijk pijn deed aan mijn oren. En ik begrijp het he, de dissonante klanken en de ontstellend vreselijke jazzmuziek vertegenwoordigen het rommeltje in het hoofd van Diana, maar ik werd er licht misselijk van. Geen fan dus.
Waar ik dan weer wél fan van was, was van de vertolking van Kristen Stewart. Zij zet een geaffecteerde Diana neer (waarschijnlijk praatte die in het echt ook zo), maar heeft daarnaast ook de juiste kwetsbaarheid in zich om het frêle vogeltje dat Diana was, weer te geven. Ik ben de laatste jaren almaar meer fan geworden van haar acteerwerk, tot zelfs verbazing toe (want: Twilight). Zoals in de nabespreking van de film werd gezegd: de meest onderschatte actrice van haar generatie. En ik moet dit bijtreden. Haar Oscarnominatie is verzekerd, zeg dat ik het gezegd heb.
Ga dit dus zien, eens hij in de zalen komt.
Dat is vanaf 15 december.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten