Elk jaar probeer ik zeker ook een filmdocumentaire te zien op het filmfestival en dit jaar viel mijn keuze op The most beautiful boy in the world, over wat er juist geworden is van de 15-jarige acteur die in Death in Venice de engelachtige verschijning Tadzio neerzette.
Het bekijken van deze klassieker vond plaats op vrijdag, op mijn "rustdag" van het filmfestival.
Ok, hij doet uiteindelijk niets anders dan kijken, maar de gedachten daarachter vond ik lichtjes walgelijk. Een oudere man die zit de lusten naar een jonge jongen? Nope, daar ga ik niet in mee, hoe engelachtig mooi die jongen ook mag zijn.
Bekeken en voor nooit meer opnieuw dit.
De documentaire dan begint met de opkuis van de flat van de nu 65-jarige Björn Andrésen, die in 1971 schitterde in de film van Luchino Visconti. Het is er een bende, het vet druipt van het aanrecht, overal ligt er afval... Fraai met andere woorden. Zijn vriendin helpt hem alles op te kuisen want er kwamen klachten van de andere bewoners in het flatgebouw en hij riskeert om uit zijn woning gezet te worden.
Je beseft meteen dat dit een man is die er door zit.
Het blijkt ook al snel waarom: toen hij kind was, wou zijn grootmoeder - bij wie hij inwoonde na het verdwijnen van zijn moeder - dolgraag een "beroemd" kleinkind. Björn werd van hier naar daar gestuurd om op te vallen en oma zou haar zin krijgen na de casting bij regisseur Visconti. De beelden van de casting krijgen we ook te zien en daar is vooral een beschaamde jongen te zien die verplicht wordt om zijn bovenkledij uit te trekken terwijl oude geilaard Visconti hem zit op te nemen.
Na het succes van de film ontspoort zijn leven: hij is nog 3 jaar lang contractueel verbonden aan Visconti die zijn gezicht "bezit" in die periode. Als 15-jarige wordt hij bovendien meegetroond naar homobars waar iedereen op hem zit te kwijlen en hij trekt ook een periode naar Japan waar hij als halfgod wordt ontvangen en de inspiratie zal zijn voor de bishonen manga stijl (denk: androgyne jongeling). Allemaal niet bevorderlijk voor een onzekere, fragiele jongeman.
Ook in zijn privéleven blijft hij niet van drama's verstoken: zijn 9 maanden oude zoontje sterft aan wiegendood terwijl hij zelf er stomdronken naast ligt te slapen.
Geen makkelijk leven dus, met heel veel downs en weinig ups.
We zien Björn op latere leeftijd nog eens naar Japan trekken waar ze hem nog steeds graag zien komen, terwijl hij er nu helemaal niet meer uitzien zoals in 1971. Maar buiten nogal uitgemergeld, is hij nog steeds een mooie verschijning - vooral als hij wat opgekalefaterd wordt.
Zijn laatste acteerklus was trouwens in Midsommar en die vertolking heeft zeker indruk gemaakt op mij. Wie de film gezien heeft, zal wel weten waarom.
Al bij al een degelijke documentaire over een man die beter verdiende als jonge jongen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten