En we zijn eindelijk bij het laatste bericht over de Oscars gekomen. Nu kan ik tenminste terug voor mijn plezier films gaan kijken...
Net zoals bij de vorige berichten, ga ik van wat ik het minste vond naar wat ik het beste vond bij de buitenlandse films.
Maar laat ik eerst wel nog even zeggen hoe spijtig ik het wel niet vind dat Un monde niet van de longlist op de shortlist geraakt is want dat blijft toch een geweldige film en die had ik hier graag teruggezien (bijvoorbeeld op de plek van The hand of God - al even een kleine spoiler).
Lunana: a yak in the classroom (Bhutan)
Deze heb ik niet gezien en kon ik ook nergens (gratis) online vinden, dus liet ik het maar zo.
Van de trailer heb ik begrepen dat het gaat over een jongeman die in een ver afgelegen dorp in Bhutan de kinderen moet gaan onderwijzen en hij wil eigenlijk niet gaan.
Het doet me eerlijk gezegd wat denken aan de documentaire On the way to school waarin een Turkse jongeman in een ver afgelegen Koerdisch dorp moet gaan lesgeven en hij wil eigenlijk niet gaan. Maar dat was wel een hele mooie documentaire.Van de trailer heb ik begrepen dat het gaat over een jongeman die in een ver afgelegen dorp in Bhutan de kinderen moet gaan onderwijzen en hij wil eigenlijk niet gaan.
The hand of God (Italië)
Kan je gewoon op Netflix bekijken en dat deed ik dan ook in de kerstperiode.
Dit werd in de pers zowat overal bejubeld als de beste film van het jaar maar ik vond hem ronduit kak. Daar, ik heb het gezegd en ik neem mijn woorden niet terug.
Echt zeg, wat een saaie en vulgaire bedoening was dit? Het laatste uur van de film heb ik dan ook gewoon doorgespoeld om te zien of er nog iets interessants zou gebeuren, maar nee...
Het beste hieraan? De film helemaal fileren en belachelijk maken met een collega achteraf.
The worst person in the world (Noorwegen)
Nog zo'n film die overal bejubeld werd, maar ik vond er niet veel aan toen ik hem op het afgelopen filmfestival in Gent zag.
Toegegeven, dit is objectief gezien geen slechte film - er zaten zelfs enkele cinematografische vondsten in die ik ten zeerste kon appreciëren - maar ik ben gewoon niet de doelgroep voor dit millennial existentieel gedoe. Grow up zou ik zeggen.
Drive my car (Japan)
Naast een nominatie voor Beste Buitenlandse Film is deze film dus ook in de categorie Beste Film genomineerd. En hoewel ik hem schitterend vond, mag er toch een andere film met het beeldje voor Buitenlandse Film naar huis van mij:
Flee (Denemarken)
Deze geanimeerde documentaire is ook in die twee categorieën (Animatie en Documentaire) genomineerd en mag van mij met alle prijzen naar huis gaan waar hij een nominatie voor heeft.
Als dit niet de grote winnaar wordt, zal ik een heel moeilijke ochtend hebben maandag.
Dan bekeek ik ook nog enkele films om iedereen die als acteur/actrice genomineerd werd, aan het werk te hebben gezien:
tick, tick... BOOM!
Vind je op Netflix, was niet bij ons in de zalen te zien en is een musical gebaseerd op een musicalmonoloog (ja, dat bestaat dus) waarin componist Jonathan Larson vertelt over welke hordes hij moest nemen om als musicalcomponist serieus te worden genomen.
Vond ik echt een hele leuke film, met een meeslepende Andrew Garfield in de hoofdrol en deuntjes die blijven hangen. Dat ik op het eind met vochtige oogjes zat te kijken wil wel zeggen dat de film mij iets deed.
Being the Ricardos
Is op Amazon Prime te zien en was eveneens niet bij ons de zalen te vinden.
Dit is een kijk op een week uit het leven van Lucille Ball (van de Amerikaanse show I love Lucy) waarin ze werd beschuldigd van een communist te zijn, aan het netwerk moest vertellen dat ze zwanger was en moest omgaan met de ontrouw van haar man Desi, die ook in de serie haar echtgenoot speelt.
Nicole Kidman speelt Lucille met tonnen make-up (of dat hoop ik toch) en Javier Bardem haar man Desi.
Echt interessant vond ik deze film niet aangezien ik nooit I love Lucy gezien heb of Lucille Ball op een andere manier aan het werk gezien heb. Ik kende haar enkel van naam en was niet echt emotioneel geïnvesteerd in de film.
The tragedy of MacBeth
Heb ik op Apple TV+ gezien en loopt momenteel nog wel ergens bij ons in de zalen.
Dit is de verfilming van het gelijknamige toneelstuk van Shakespeare door slechts één Coen broer, namelijk Joel - echtgenoot van Frances McDormand die hier ook lady MacBeth speelt.
In sfeervol zwart/wit en in gestileerde decors lopen de acteurs hun tekst te debiteren. Denzel Washington is een getormenteerde MacBeth die zich door zijn vrouw laat doen, maar het bleef me wat te veel op de oppervlakte. Enkel het laatste kwartier zat ik rechtop in de zetel en ook hoe ze de weird sisters vorm gaven, vond ik bovenmaats goed.
The eyes of Tammy Faye
Deze kon ik nergens online vinden en ik had me er al bij neergelegd dat ik hem niet te zien zou krijgen, maar toen verscheen hij ineens woensdag op Disney+.
Kijken dus. En niet onder de indruk zijn want dit is een biopic over een Amerikaanse televisiepersoonlijkheid die hier totaal onbekend is en eigenlijk ook niet echt interessant. Komt daar nog bij dat de genaamde Tammy Faye er helemaal zelfstandig en vrijwillig voor koos om er als een dragqueen bij te lopen - als vrouw nota bene.
Jessica Chastain speelt Tammy Faye onder tonnen make-up en gezichtsprotheses (het duurde 4 tot 7 uur tot ze klaar was in de make-upstoel) en het is er ook aan te zien: op geen enkel moment ziet haar gezicht er natuurlijk uit. Ook niet als ze de jonge versie van Tammy speelt die nog niet begraven zit onder affreuze maquillage... Al die make-up maakt ook dat haar acteerwerk niet het beste was in mijn ogen. We zien daarnaast Andrew Garfield aan het werk, maar die staat zo over the top te acteren dat het maar best is dat hij zijn nominatie aan tick,tick... BOOM! te danken heeft.
King Richard
Hiervan zei ik nog in het bericht over de Beste Film nominaties dat ik hem nergens (gratis) online vond. En tot woensdag was dat ook zo want je kan hem nu op VOD bekijken voor de afzetprijs van 14.99€ (da's gewoon duurder dan in de cinema!!). Gelukkig heb ik nog wat gratis credits voor een film bij Proximus en zo heb ik dan toch kunnen kijken zonder er mijn broek aan te scheuren...
En als ik mijn mening over een film moet herzien - zeker als het terecht is - dan doe ik dat met plezier: ik vond het namelijk een hele sterke film waarbij ik geen enkele keer op mijn tablet of smartphone gekeken heb en dat wil al wat zeggen... Het bleef gewoon boeiend, zelfs als ze tennis aan het spelen waren.
Will Smith is ook heel goed als vader Williams, maar waarom mat hij zich een lispeltje aan voor de rol (ok, ok, de echte zal dat ook hebben, maar toch)? En ook Aunjanue Ellis als mama Williams is fantastisch. Ik heb eigenlijk niets op deze film aan te merken en zou hem van plaats 10 (omdat ik hem toen nog niet gezien had) naar plaats 5 in mijn ranking willen opschuiven.
Wie gaat er nu winnen in de categorie Beste Acteur?
Als ik mijn hart volg, kies ik voor Andrew Garfield (tick, tick... BOOM!), maar de logica zegt dan weer dat het Benedict Cumberbatch (The power of the dog) zal worden. Tenzij Will Smith (King Richard) ineens naar voren springt als favoriet, want hij kreeg ook al de Bafta over Benedict twee weken geleden...
Bij de actrices zou het mij verbazen indien Kristen Stewart niet zou winnen. Zij speelde een fenomenale lady Di in Spencer en verdient daar alle lof voor. Die is zich echt aan het ontpoppen als een rasactrice.
Bij de acteurs in een bijrol zou ik het fijn vinden als Troy Kotsur (CODA) won, hij won ook al bij de Bafta's en verdient dit echt.
Als laatste hebben we nog actrice in een bijrol:
En daar wil ik voor Ariana DeBose gaan (West Side Story), niet alleen omdat ze het enige personage in die film was dat een beetje opviel, maar ook omdat ze geweldig aan het dansen, zingen en acteren was. En daar mag je dan van mij een beeldje voor krijgen. Ze kreeg trouwens ook al de Bafta.
Aunjanue Ellis (King Richard) was ook heel sterk in haar rol, dus die gun ik het eigenlijk ook. Judi Dench die oma speelt in Belfast, is volgens mij gewoon genomineerd omdat ze Judi Dench is en valt voor mij af. Kirsten Dunst als gekwelde schoonzus van Benedict Cumberbatch in The power of the dog wist daarentegen wel te imponeren maar ik vrees dat ze de Oscar aan zich zal zien voorbijgaan.
Nu is het afwachten tot maandagmorgen om te weten wie en wat er allemaal gewonnen heeft... Meestal zit ik er compleet naast en winnen de mensen en films aan wie ik het eigenlijk niet gun. We zien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten