Prijzenseizoen: Oscars III

Mijn voorlaatste Oscarbericht gaat over de genomineerden voor Beste Film.

En dat zijn er maar liefst tien (10!) , ze konden daar precies niet kiezen bij de Academy...

En opnieuw: ik ga het rijtje af van wat ik het minst interessante/slechtste vond naar mijn winnaar - maar die zal het wel niet worden:

King Richard (Reinaldo Marcus Green)

De enige film die ik niet gezien heb omdat ik er gewoon nul komma nul interesse in had...

De hagiografie van iemand die nog leeft, geproduceerd door zijn eigen familie en Will Smith die daar de "heilige" mag gaan uithangen (bij de Bafta's heeft het alvast geloond, hij won daar beste mannelijke hoofdrol)?

Nope, niks voor mij en al zeker niet als ik er extra voor moet gaan betalen. Had ik hem ergens voor niks gevonden, 'k had er wel naar gekeken, maar nu heb ik deze beker aan mij laten voorbijgaan.

West Side Story (Steven Spielberg)

Deze verscheen vorige week op Disney+ en daarom heb ik ook gekeken, want ik ging mijn tijd hiermee niet verdoen in de cinema. En met rede want dit bleek gewoon twee en een half uur geeuwen geblazen.

De originele West Side Story is al niet mijn favoriete musical (terwijl ik het genre echt een warm hart toedraag) en deze remake had echt niet gehoeven. Om te beginnen al de twee hoofdpersonages: meer bordkarton kan je ze niet vinden en chemie hebben ze hoegenaamd niet. De enige die op mijn goedkeuring kon rekenen was Ariana DeBose die toch enig pit gaf aan haar Anita - dat ze ook de beste song uit deze musical, zijnde America, mag zingen hielp daarbij natuurlijk heel wat...

Een totale flop in mijn ogen.

Nightmare Alley (Guillermo del Toro)

Deze zag ik wél in de cinema (bespreking hier) en beloofde veel, maar bleek een absolute teleurstelling voor mij. Ja, de decors en de kostuums zijn prachtig, maar ze kunnen jammer genoeg niet verbergen dat het verhaal niet veel voorstelt (de film duurt daarenboven ook weer 2,5 uur) en dat de acteerprestaties ook maar zo-zo zijn...

Nee, geen winnaar dit.

Don't look up (Adam McKay)

Net zoals een pak andere oscargenomineerde films zag ik deze rond kerst 2021 - gewoon omdat ik mij dan suf kijk aan films en ik er toen de laatste nieuwe dingen op streamingdiensten wou doorjagen.

Don't look up was een amusante film waar ik best wat mee gelachen heb en met een schitterende sterrencast, maar oscarwaardig? Niet meteen.

Belfast (Kenneth Branagh)

Deze zag ik ook in de cinema, enkel en alleen omdat ik veel sympathie heb voor Kenneth Branagh - zowel de acteur als de regisseur. En het was best een ok film.

Veel heb ik hier niet op aan te merken, maar ik kan hem ook niet de hemel in prijzen. Dat hij in de lijst voor Beste Film te vinden is, vind ik dan ook wat bizar...

Licorice Pizza (Paul Thomas Anderson)

Toen ik hier voor de eerste keer de trailer van zag, had ik hoegenaamd geen zin om er naar te gaan kijken. Eigenlijk om een heel oppervlakkige reden: ik vond de twee hoofdpersonages zo'n lelijke mensen en wou daar geen twee uur en een half op zitten kijken (want ja: ook dit duurt meer dan twee uur *zucht*). Toen ik hem via via online vond, wou ik hem wel een kans geven want buiten mijn tijd, geen geld verspild dan.

En ik was echt aangenaam verrast tot mijn grote verbazing.

Dit is het liefdesverhaal (op een manier) tussen de 15-jarige Gary en de tien jaar oudere Alana en ik was helemaal mee en geloofde het ook. Dit kan - voor mij dan - wel eens de verrassing van de Oscars worden.

Dune (Denis Villeneuve)

Nog eentje van 2.5 uur, maar hier voel je het tenminste niet... Ik zag hem de week van uitkomen in september vorig jaar en gebruikte zelfs het woord "magisch" in mijn bespreking.

De magie is nog niet uitgewerkt en ik vond dit echt één van de beste films die ik vorig jaar in de cinema zag (gedeelde 10de plaats van de 35 die ik in de zalen bekeek). 

Zeker oscarwaardig, ook voor Beste Film.

Coda (Siân Heder)

Deze zag ik pas gisteren omdat het een remake is (de tweede in deze lijst) en ik het origineel - La famille Bélier - een meer dan geslaagde film vond.

Bovendien is hij enkel te bekijken via Apple TV+ en daar moet je een abonnement voor nemen. De film is trouwens nooit bij ons in de zalen verschenen voor zover ik weet, die kans was al gemist.

Ik nam dus een abonnement - waarbij je eerst 7 dagen gratis mag kijken en dan kan afkappen voor je moet beginnen betalen - en bekeek de film. Werd ik toch aangenaam verrast zeker?

Ja, het verhaal is behoorlijk cliché en je kan heel wat dingen voorspellen die er in gebeuren, maar deze film heeft hart. Heel veel hart. 

Gaat deze winnen? Meer dan zeker niet. Maar hij verdient het wel.

The power of the dog (Jane Campion)

Zag ik ook tijdens de kerstperiode en maakte grote indruk. Dat hij meteen op Netflix geparkeerd werd (er waren enkele vertoningen in de bioscoop, maar toch) kon wel op mijn goedkeuring rekenen, zeker toen de bioscopen weer eventjes dicht moesten. Het is trouwens één van de kortere films in deze competitie want hij duurt "slechts" een dikke twee uur.

Benedict Cumberbatch is fenomenaal, Kodi Smith-McPhee is nog een even grote zaag als in The road en voor de rest is er sfeer met hopen en een verrassend einde.

Deze gaat volgens mij winnen, maar is niet mijn favoriet. Want dat is deze:

Drive my car (Ryusuke Hamaguchi)

Yup, de film met de langste speelduur (drie uur maar liefst) mag van mij met het gouden beeldje gaan lopen. 

Ik zat te genieten bij het bekijken van deze film en wou eigenlijk dat hij niet ophield. 

Gaat dit winnen? Ik vrees dat zo dicht bij de winst van die andere Aziatische film (Parasite in 2020) ze dat spelletje niet gaan herhalen. Maar van mij mag het.

We zullen zien wie op zondag 27 maart met het beeldje naar huis mag (bij ons is het dan eigenlijk al maandagmorgen en liggen we nog in dromenland). Maar als het er eentje uit mijn top 3 is ben ik al tevreden.

En als het West Side Story wordt kennen ze niks van film.