Voor kerstavond had ik op voorhand een programma met 6 films opgesteld en als ik om 10.00u begon met kijken ging ik het wel halen - dacht ik. Niet dus, want na 2 films had ik al een uur achterstand op mijn schema omdat ik plas- en eetpauzes wat verkeerd had ingeschat... Er werd dus een film van het lijstje geschrapt en ik zag uiteindelijk 5 films die momenteel (haha) nog in de cinema's draaien.
Beginnen deed ik met Titane, de winnaar van de Gouden Palm in Cannes afgelopen zomer en die huurde ik via Proximus VOD.
En ook Titane is een horrorfilm: hoofdpersonage Alexis heeft een obsessie voor auto's en dat uit zich in o.a. seks met die dingen. Dat ze daarnaast ook een oncontroleerbare drang tot moorden heeft, maakt haar leven er niet makkelijker op en ze zal op een bepaald moment dan ook proberen verdwijnen en een andere identiteit aannemen.
Totaal geschift vanaf dat deel van de film - als hij al niet zo geschift geweest was er voor...
Maar toch: dit is een film die je zou moeten gezien hebben, al is het enkel voor de WTF-factor waar je na afloop mee blijft zitten.
Daarna werd het een Netflixfeestje want daar vond ik drie films die in december in de cinema's verschenen waren:
The power of the dog is de nieuwste film van regisseur Jane Campion, gebaseerd op een boek en met Benedict Cumberbatch in de hoofdrol.
Benedict speelt Phil, een norse ranchhouder die kapt op alles en iedereen in zijn omgeving. Wanneer zijn jongere broer trouwt en met vrouw en stiefzoon op de ranch komt wonen, gaat Phil proberen de vrouw helemaal kapot te maken. Het waarom hiervan is niet meteen duidelijk, hij is gewoon een gemeen figuur en ja, Rose (Kirsten Dunst) draait helemaal door na een tijd.
Daarnaast maakt hij haar verwijfde zoon eerst belachelijk en beledigt hij de jongen onophoudelijk, maar na enige tijd sluit hij toch een soort van vriendschap met hem.
Dit was echt de beste film die ik die avond zag en ik raad hem dan ook van harte aan. Nu je hem niet meer in de cinema kan gaan zien, is Netflix the next best thing. Doen.
Volgende op mijn lijstje was The hand of God (ofte È stata la mano di Dio), in vele recencies bejubeld als "de beste film van het jaar".
En ik had het moeten weten: er wordt heel wat naar Call me by your name verwezen om het gevoel van deze film uit te drukken (de hoofdacteur heeft zelfs wat weg van timotei) en laat ik dat nu één van de vreselijkste films van de afgelopen jaren vinden...
In The hand of God bevinden we ons in het Napels van de jaren '80, meer bepaald de zomer waarin zal beslist worden of Maradonna bij Napoli zal komen spelen. En de jonge Fabietto beleeft zijn eerste seksuele ontwaking die zomer.
Maar jongens, hoe saai kan je een film maken? Het ene non-event volgt op het andere en ja, hier en daar kan geglimlacht worden maar al snel val je daarna weer in een scène die je doet walgen...
Nope, geen aanrader dit.
Laatste film op Netflix werd Don't look up, een satirische eind-van-de-wereld film.
Deze film met een immense sterrencast mag best gezien worden. Ik heb mij serieus geamuseerd en wil zeker geloven dat het er zo zal aan toe gaan als een komeet écht op de aarde zou afkomen.
Best een aanrader dit en gewoon op Netflix te vinden - aangezien we toch niet in de cinema's geraken nu.
Laatste film in het rijtje op kerstavond werd Encanto, dat als kerstcadeautje op Disney+ verscheen die dag.
Maar een mens kan zich vergissen en van gedacht veranderen want dit was best een leuk filmpje. Niet meteen iets voor de annalen van de filmgeschiedenis, dat dan weer wel, maar om een avond op een plezante manier af te sluiten? Helemaal in orde.
Maribel is de enige van haar familie die geen speciale gave heeft - de anderen kregen van het grote huis waarin ze samen wonen op een bepaald moment hun gave en zetten die in om het hele dorp te helpen. Maar dan begint het huis barsten te vertonen en dreigt de eeuwige vlam van de familiekaars uit te doven en Maribel zal degene zijn die dit moet gaan oplossen.
De liedjes in de film vond ik niet meteen memorabel, maar het zag er wel allemaal heel kleurrijk en vrolijk uit. De ideale film als slaapmutsje dus.
Op tweede kerstdag trok ik resoluut de kaart van de Franse film (nee, niks met Virginie Efira deze keer) en ik bekeek er maar liefst vier.
Ik begon de dag met Peau d'âne (op dvd), een verfilming uit 1970 van het sprookje van Charles Perrault met Catherine Deneuve in de hoofdrol.
We krijgen hier een - redelijk geschifte - musical te zien in alle kleuren van de regenboog en waar ze de trukendoos van de speciale effecten helemaal hebben opengetrokken. Voor zover dat in 1970 mogelijk was.
Ik zat met grote ogen en volle teugen te genieten. Die film moet gewoon in mijn collectie!
Daarna ging ik voor films die op mijn decoder stonden en de eerste die er aan moest geloven was Une part d'ombre die onlangs op Canvas werd uitgezonden.
Ik vond het een beetje een saaie film waar niet echt veel in gebeurde en als je in deze thematiek een film wil zien, ben je met bijvoorbeeld Jagten veel beter af.
Geen hoogvlieger dus. Wie dit toch nog zou willen zien, hij kan nog tot 17/01 op VRTnu bekeken worden.
Daarna was het de beurt aan La ritournelle, opgenomen van Arte een tijdje geleden en met Isabelle Huppert in de hoofdrol - altijd goed dus.
Hier speelt ze een personage dat wat verder afstaat van de bourgeoistrutten die ze normaal gezien neerzet: ze is de vrouw van een veeboer en draait mee op de boerderij. Maar ze wil meer in het leven: na een feestje bij de buren waar wat jong geweld indruk op haar maakt, trekt ze een paar dagen naar Parijs om die jongen terug te zien. Dat loopt niet meteen volgens haar planning, maar in het hotel leert ze een Deense tandarts kennen die daar voor een congres is en ze beleeft een kleine romance.
Dit was gewoon een leuk filmpje met als bonus een goed spelende Huppert. Soms is dat alles wat je nodig hebt.
Als laatste film bekeek ik Hors normes, opgenomen van NPO een tijd geleden.
Bruno en Malik zijn zorgwerkers die zich, elk in hun eigen organisatie, inzetten voor mensen met autisme die nergens anders welkom zijn - omdat ze gewelddadig zijn, onhandelbaar etc... Ze werken daarbij ook samen want alle hulp is welkom.
Dat hun organisaties bovendien niet door de overheid erkend zijn, kan een stok in de wielen steken voor hun voortbestaan en die van Bruno wordt zelfs doorgelicht momenteel.
Hors normes was een prachtig sociaal drama waar je ook wel een beetje boos van wordt (of ik toch): die mensen doen er alles aan om verschoppelingen een menswaardig bestaan te geven en dan zouden ze moeten sluiten? Te idioot voor woorden.
Zeker een aanrader.
Geen hoogvlieger dus. Wie dit toch nog zou willen zien, hij kan nog tot 17/01 op VRTnu bekeken worden.
Daarna was het de beurt aan La ritournelle, opgenomen van Arte een tijdje geleden en met Isabelle Huppert in de hoofdrol - altijd goed dus.
Dit was gewoon een leuk filmpje met als bonus een goed spelende Huppert. Soms is dat alles wat je nodig hebt.
Als laatste film bekeek ik Hors normes, opgenomen van NPO een tijd geleden.
Dat hun organisaties bovendien niet door de overheid erkend zijn, kan een stok in de wielen steken voor hun voortbestaan en die van Bruno wordt zelfs doorgelicht momenteel.
Hors normes was een prachtig sociaal drama waar je ook wel een beetje boos van wordt (of ik toch): die mensen doen er alles aan om verschoppelingen een menswaardig bestaan te geven en dan zouden ze moeten sluiten? Te idioot voor woorden.
Zeker een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten