Dinsdag zag ik de laatste van de vijf documentaires die dit jaar genomineerd zijn voor de Oscar voor Beste Documentaire. En dan is de tijd dus rijp om er een blogbericht over schrijven.
Summer of soul ... or when the revolution could not be televised (Questlove)
Deze is te zien op Disney+ en wil ons laten kennismaken met het Harlem Cultural Festival dat ongeveer gelijktijdig werd georganiseerd met Woodstock maar waar toen zowat nergens over bericht werd. Omdat het een festival voor, door en met zwarte artiesten was. Het hele festival werd gefilmd en de makers gingen filmstudio's af om er een film van te maken, maar niemand was geïnteresseerd. Tot die beelden 50 jaar later werden teruggevonden en er een documentaire van gemaakt werd.
Allemaal goed en wel en een nobel gegeven (we krijgen en passant ook nog wat uitleg over de burgerbeweging en over hoe slecht Afro-Amerikanen werden behandeld in die tijd), maar 't is in se een muziekdocumentaire en dat interesseert mij totaal niet. Al die optredens wou ik alleen maar doorspoelen en al het gejubel over de aanwezige artiesten kon mij niet boeien.
Versta mij niet verkeerd: dit is een belangrijk tijdsdocument dat er zeker mag zijn, maar mij deed het weinig...
Ascension (Jessica Kingdon)
Ascension wil ons de opkomst van het kapitalisme in China tonen. En dat is ook alles wat het doet: beelden - vaak prachtig - zonder een commentaarstem, we moeten zelf maar invullen wat er in de scènes gebeurt.
Mooi gemaakt - echt, de beelden zijn soms adembenemend mooi, zelfs al is wat er getoond wordt dat eigenlijk niet. Maar voor de rest liet het mij wat koud.
Writing with fire (Sushmit Gosh en Rintu Thomas)
Deze documentaire gaat over een krant in India die uitsluitend door vrouwen gerund wordt. Bij het begin van de film gaan ze digitaal en willen ze op hun youtubekanaal wantoestanden op het Indiase platteland aanklagen. Alle journalisten zijn kasteloze vrouwen en hun focus ligt ook vooral op deze groep in India achtergestelde mensen.
Een krachtige documentaire waarin je steeds een beetje dreiging kan voelen want de vrouwen worden in eerste instantie niet gerespecteerd en door hun kasteloos zijn genegeerd.
Attica (Traci Curry en Stanley Nelson)
Ook deze werd op VRTnu aangeboden en wist mij tot in de kern te raken.
In 1971 brak er een opstand uit onder de gevangen van de Atticagevangenis in New York waarbij ze betere omstandigheden eisten in de gevangenis. Gedetineerden werden er mishandeld, moesten in erbarmelijke omstandigheden in hun cel verblijven en racisme was een grote drijfveer van de bewakers.
Deze vijf dagen durende opstand werd op de meest barbaarse manier tot een einde gebracht, je kan amper je ogen geloven als je het ziet gebeuren... Maar het was allemaal echt.
Een sterke docu die zeker het beeldje mag winnen van mij.
Flee (Jonas Poher Rasmussen)
Mijn favoriet uit de categorie Animatiefilm mag ook hier het hoogste schavotje innemen. Deze wist mij heel diep te raken en verdient in mijn ogen alle prijzen. Deze dus ook.
Maar het mag ook Attica worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten