28 maart is het weer Oscartijd!
Net als vorig jaar wil ik hier een aantal blogberichten posten waarin ik de genomineerden in verschillende categorieën bespreek. Mijn doel is dus van zoveel mogelijk genomineerde films te bekijken, zodat ik mijn mening erover kan spuien.
Grote nominatieslokop is natuurlijk Disney, met twee eigen producties en een Pixarfilm in de running. Vraag is dus welke mij het beste bevallen is...
We gaan van de in mijn ogen minste, naar wat ik de beste animatiefilm vond:
Raya and the last dragon (Disney)
Bespreking van de film op mijn blog vind je hier.
Encanto (Disney)
Lichtjes beter, maar ik snap echt de gigantisch overdreven fascinatie voor Lin-Manuel Miranda niet... Ik zie die mens niet graag acteren (hij is gewoon saai in His dark materials) en zijn muziek kan mij ook niet boeien. Hier dus ook niet.
Wat trouwens die hele Amerikaanse ophemeling van het lied We don't talk about Bruno (het is niet eens catchy) moet voorstellen, is eveneens een raadsel voor mij. Voor de rest was het wel een ok verhaaltje dat ik rond kerst zag en daarvoor is het ook wel ideaal, zeker als je al half vermoeid in de zetel ligt en nog gauw iets wil bekijken voor het slapengaan.
Bespreking op mijn blog vind je hier.
Luca (Pixar)
De film die stiefmoederlijk door moederbedrijf Disney werd behandeld door hem meteen zonder meerkost of hem in de zalen uit te brengen op hun streamingdienst te gooien.
Dit was nochtans een ideale zomerfilm om met de hele familie naartoe te gaan en duizend keer beter dan die twee vorige producties in de lijst hier die wél in de zalen te zien waren.
Ik genoot van de fratsen van waterwezens Luca en Alberto en hun mensenvriendinnetje Giulia en wou meteen naar Italië op reis vertrekken (ongehoord, I know...).
Bespreking op mijn blog vind je hier.
The Mitchells vs. the machines (Netflix)
Deze verscheen uit het niets (voor mij toch) op Netflix en heb ik na het kijken meteen in mijn hart gesloten. Het was ook zowat de eerste film in jaren die mij luidop deed lachen - een hele prestatie als je mij een beetje kent...
De tekenstijl is wat experimenteel, maar daardoor meteen ook verfrissend na al het Disney/Pixar geweld waar we mee om de oren worden gegooid en het verhaal - robots nemen de aarde over en willen de mensheid vernietigen en onze enige hoop tegen totale vernieling is deze knullige familie - was ook best genietbaar.
Ja, deze zit in een hoog schuifje bij mij.
Bespreking op mijn blog vind je hier.
Flee
Deze verscheen uit het niets (voor mij toch) op Netflix en heb ik na het kijken meteen in mijn hart gesloten. Het was ook zowat de eerste film in jaren die mij luidop deed lachen - een hele prestatie als je mij een beetje kent...
De tekenstijl is wat experimenteel, maar daardoor meteen ook verfrissend na al het Disney/Pixar geweld waar we mee om de oren worden gegooid en het verhaal - robots nemen de aarde over en willen de mensheid vernietigen en onze enige hoop tegen totale vernieling is deze knullige familie - was ook best genietbaar.
Ja, deze zit in een hoog schuifje bij mij.
Bespreking op mijn blog vind je hier.
Flee
Deze ga je nog een paar keer zien terugkeren in mijn Oscarberichten want hij is ook genomineerd voor Beste Documentaire en Beste Buitenlandse Film.
Deze Deense documentaire is een beetje een buitenbeentje na de kinderfilms die hiervoor passeerden, maar hij maakte wel zwaar indruk op mij. Documaker Jonas Poher Rasmussen interviewde zijn vriend en Afghaanse vluchteling Amin over zijn leven en maakte er een animatiefilm van - die beter werkt dan wat dan ook.
Doordat de film grotendeels getekend is, kan Rasmussen het verhaal van Amin illustereren van in het begin. Wat hij vertelt komt dus ook tot leven voor onze ogen. En zijn levensverhaal is best heftig: gevlucht met zijn moeder, broers en zusjes naar Rusland waarna de familie zowat verspreid raakte in Europa. Hijzelf komt als 14-jarige in Denemarken terecht, helemaal alleen, terwijl de meeste leden van het gezin in Zweden belanden. Het zal jaren duren vooraleer hij hen terugziet...
Naast de animatie zien we ook archiefbeelden, die het verhaal nog versterken.
Deze werd op het afgelopen filmfestival van Gent (en ik ging er toen natuurlijk niet naartoe) beloond met een publiekscore van 4.55/5. Terecht.
Mijn favoriet om in deze categorie te winnen is dus Flee, maar 't zal wel Encanto worden, de Academy een beetje kennende...
Deze Deense documentaire is een beetje een buitenbeentje na de kinderfilms die hiervoor passeerden, maar hij maakte wel zwaar indruk op mij. Documaker Jonas Poher Rasmussen interviewde zijn vriend en Afghaanse vluchteling Amin over zijn leven en maakte er een animatiefilm van - die beter werkt dan wat dan ook.
Doordat de film grotendeels getekend is, kan Rasmussen het verhaal van Amin illustereren van in het begin. Wat hij vertelt komt dus ook tot leven voor onze ogen. En zijn levensverhaal is best heftig: gevlucht met zijn moeder, broers en zusjes naar Rusland waarna de familie zowat verspreid raakte in Europa. Hijzelf komt als 14-jarige in Denemarken terecht, helemaal alleen, terwijl de meeste leden van het gezin in Zweden belanden. Het zal jaren duren vooraleer hij hen terugziet...
Naast de animatie zien we ook archiefbeelden, die het verhaal nog versterken.
Deze werd op het afgelopen filmfestival van Gent (en ik ging er toen natuurlijk niet naartoe) beloond met een publiekscore van 4.55/5. Terecht.
Mijn favoriet om in deze categorie te winnen is dus Flee, maar 't zal wel Encanto worden, de Academy een beetje kennende...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten