Januari favorites

Ik denk altijd dat ik niks doe, maar als ik dan eens begin op te sommen wat ik de afgelopen maand gedaan heb, verschiet ik er soms zelf van...

In januari ging ik bijvoorbeeld 3 keer naar de cinema - wat inmiddels een gemiddelde voor mij geworden is - en als ik niet te moe was geweest de laatste weken, waren er zeker nog een stuk of twee bij gekomen.

Over The King's Man heb ik het nog niet gehad op mijn blog, gewoon omdat ik het een redelijk onnozele film vond (ok, ok, ik heb mij wel geamuseerd) en nogal plat met momenten. Niet meteen de beste film om mijn bioscoopjaar mee te beginnen...

Naar En attendant Bojangles had ik enorm uitgekeken. De film is gebaseerd op een favoriet boek én Virginie Efira speelt de vrouwelijke hoofdrol.

Het boek was beter, maar ik heb er wel van genoten. Mijn bespreking kan je hier lezen.

Lamb was dan een speciaal gevalletje: een horrorfilm zonder horrorelementen, maar wel met een schaapkind hybride wezen dat rondhuppelt op een schapenboerderij in IJsland. Bevreemdend is het minste dat je er van kan zeggen.

Mijn bespreking kan je hier lezen.

Maar zoals gewoonlijk keek ik niet enkel film in de cinema, ik zag ook nog 30 films op mijn eigen tv-scherm. En die waren natuurlijk niet allemaal even geslaagd te noemen...

Acht van de thuis bekeken films gaf ik vier sterren en daar waren 2 films bij die ik al eens vroeger zag: Double indemnity, een superieure film noir, en ook Benedetta werd nog eens bekeken, nu op het platform Sooner met Nederlandse ondertiteling aangezien ik hem op dvd heb met enkel Franse ondertitels.

Ik bekeek enkele oudere films die ik al langer van mijn te bekijken lijst wou schrappen:

Jeanne Dielman 23, quai du Commerce 1080 Bruxelles is een must see van de Belgische cinema, vandaar dat ik er nu pas naar gekeken heb. Er gebeurt zo goed als niks in deze meer dan drie uur durende film, maar ik bleef geboeid kijken. Je moet het maar kunnen als filmmaker. De film is nog tot 9 februari te bekijken op VRTnu.

A woman under the influence is een geprezen werk van John Cassavetes en 't is ook echt een hele goeie. Gena Rowlands speelt een vrouw met mentale problemen. Na een tijdje - het wordt gewoon onhoudbaar voor haar gezin - belandt ze in een psychiatrische instelling maar bij haar thuiskomst blijkt ze nog niet meteen helemaal in orde te zijn. Een echt sterke vertolking van Rowlands waar ze terecht een Golden Globe voor kreeg. Ik bekeek in januari ook nog Opening night van diezelfde Cassavetes en ook met Rowlands, maar die vond ik net wat minder als film.

Ook twee relatief nieuwe films konden op mijn goedkeuring rekenen:

The lost daughter is de verfilming van een boek van Elena Ferrante en was ook te zien op het afgelopen filmfestival (4.08/5). Kleine ontgoocheling van mijn kant omdat ik er toen niet binnen geraakte, maar hij verscheen op 31 december op Netflix en ik bekeek hem op 8 januari. Maggie Gyllenhaal zat in de regiestoel en Olivia Coleman schittert als een vrouw die altijd al geworsteld heeft met het moeder-zijn. Op vakantie in Griekenland culmineert dit in raar gedrag waar Dakota Johnson getuige van is. Drukkend, meeslepend en schitterend geacteerd. Geef dit een kans.

Onoda: 10.000 nuits dans la jungle is een Franse film, maar er wordt hier Japans gesproken aangezien dit gebaseerd is op een Japanse soldaat die na WOII nog zo'n 30 jaar doorging met oorlog voeren op een Filipijns eiland omdat hij niet geloofde dat die voorbij was... Ook deze film duurt bijna 3 uur maar die vliegen voorbij. Niet dat er veel actie in is: je volgt gewoon soldaat Onoda in zijn overlevingsdrang op het eiland met hier en daar een guerilla-aanval op de lokale bevolking, maar ook dit bleef boeiend.

Op La Trois (deze zender heb ik echt ontdekt als bron voor Franstalige films bij uitstek) zonden ze de documentaire Conversation avec Romy Schneider uit, over een gesprek dat Schneider had met Alice Schwarzer.

Op 12 december 1976 stond Schneider een interview toe aan journaliste Alice Schwarzer onder voorwaarde dat het helemaal in het Frans zou gehouden worden. Waarom Frans? Dat was de taal waar Schneider zich het best in kon vinden om over persoonlijke dingen te praten - zoals ze zelf aangeeft. 

40 jaar later zal Schwarzer de opnames van dit interview laten verwerken in deze documentaire die een inzicht geeft in de gedachten van één van Duitslands bekendste actrices. De moeite van het bekijken waard. De documentaire is nog steeds te bekijken op Auvio (de VRTnu van de RTBF).

De laatste viersterrenfilm van januari werd Adoration, de recentste film van Fabrice Du Welz die momenteel voor een Magritte du cinéma voor beste film genomineerd is.

Hier volgen we een naïeve jongen die valt voor een mentaal onstabiel meisje en samen beginnen ze aan een avontuurlijke roadtrip. De twee jonge acteurs zijn subliem en aangezien Du Welz Du Welz is, kan je enkele griezelelementen in de film terugvinden. Maar ze zijn heel miniem.

Januari was ook mijn laatste kans om films op het platform Sooner te bekijken want mijn periode van 3 maanden kijken voor 1 euro per maand liep af. Ik werkte er nog acht af, waaronder Onoda, zoals gezegd nog eens Benedetta en ook nog eens Police (ook met Virginie Efira).

En voor de rest waren het ook vooral films in het Frans:

Une vie démente is een Belgische film over een zoon die zijn moeder ziet wegglijden in dementie. Aan de poster kan je al zien dat de vormgeving van de film nogal speciaal is, maar 't is zeker een goeie film.

In La Daronne speelt Isabelle Huppert een vertaalster Arabisch die werkt voor de politie, maar die haar inside kennis zal gebruiken om één van de grootste drugsdealers van de wijk te worden. Deze was nog ça va, maar niet meer dan dat.

Dalida spreekt voor zich: dit was een biopic over de Italiaans-Franse zangeres. Niet slecht, maar nogal klassiek gedaan. Het beste van de film waren de liedjes, maar die zijn sowieso goed.

Ik zag ook nog Tove, een biopic van de Zweedstalige Finse schrijfster Tove Jansson, maar ik was hier niet meteen wild van. Zelfde verhaal bij Supernova, het verhaal van een koppel al wat oudere homo's waarin Stanley Tucci getroffen wordt door dementie en Colin Firth daar mee om moet zien te gaan, maar ik was niet echt onder de indruk.

Wat series betreft, heb ik maar 1 serie volledig uitgekeken en dat was het vierde seizoen van Dix pour cent op Netflix.

Zoals ik al aangaf in mijn thuiskijkjaaroverzicht: dit is het enige seizoen dat er op zit met Nederlandse ondertiteling, de voorgaande moet je zonder bekijken.

Dat de voornaamste schrijvers en producenten na seizoen 3 vertrokken zijn, kan je jammer genoeg wel voelen maar toch bleef het met momenten leuke televisie. Vooral de aflevering met Sigourney Weaver als überdiva was hilarisch (en die spreekt ook nog een aardig mondje Frans!). Spijtig dat het nu gedaan is...

En ik kwam ook nog mijn kot uit om naar het theater te gaan: in het lokale cultureel centrum ging ik naar Zwins kijken.

Dit was het verhaal van twee zussen die het hoofd boven water proberen te houden op de varkensboerderij van hun ouders. Dit was grappig, pakkend en in sappig West-Vlaams geacteerd.

Als laatste heb ik nog mijn book haul in de aanbieding:

Ieder jaar wil ik mijn favoriete boek van het vorige jaar in mijn boekenkast opnemen en in 2021 was dat Piranesi van Susanna Clarke. Vandaar de aankoop.

Ik las Het voorval op het einde van de maand en ik was er zwaar van onder de indruk. Aankopen dus. De cover van deze nieuwe uitgave is de poster van de verfilming er van, maar voor één keer vind ik dit niet erg, hij past bij het boek.

Hoor ik dit niet te weten? was een nieuwjaarscadeautje van het zusje en behandelt een aantal interessante onderwerpen die we - 't staat in de titel - zouden moeten weten.

300 films is dan weer een zoekboek waar je op elke plaat 10 films moet herkennen. Moest ik gewoon in huis hebben...

En dan was er ook nog een Virginie Efira luikje in mijn aankopen van januari:

Alice au pays des merveilles is een Frans prentenboek dat het verhaal van Alice in Wonderland vertelt. Bij het boek zit een cd waarop Virginie Efira het verhaal voorleest, begeleid door muziek van de Amazing Keystone Big Band (die hebben een hele serie prentenboeken waarbij een bekend persoon het boek voorleest en zij er muziek bij verzorgen). Ik ben er langzaam in aan het vorderen.

In de Franse Marie-Claire stond een interview met haar en die haalde ik dus ook in huis.

Verder kocht ik nog de blu-ray van Victoria en de filmmuziek van En attendant Bojangles.

Ik heb weer mijn best gedaan.