Ik heb het hier al verschillende keren gezegd: films die meer dan 2 uur duren, ze zouden dat moeten verbieden. Zo ben ik ab-so-luut niet van plan om naar The Batman te gaan kijken. Drie (3!!!) uur op een aardedonker scherm zitten kijken naar een superheld die mij sowieso weinig tot niks doet? Neen, dank u.
Maar dit gezegd zijnde: ik ben vorige vrijdag naar Drive my car gaan kijken. Inderdaad, die Japanse film die ook drie uur duurt...
Ik had een dagje vrij en dan ga ik al eens graag naar de cinema. Dat de film om 16.30u speelde was ook in zijn voordeel: ik zag het namelijk niet zitten om die om 20.00u te gaan bekijken. Oud worden/zijn en zo... Maar om 16.30u? Dan zijn we er bij - net zoals dat madammeke met haar rollator die ik de zaal heb moeten in duwen (ofte: ik binnen zo'n 30 jaar).
Drive my car is gebaseerd op een kortverhaal van Haruki Murakami (niet gelezen) en daar hebben ze dus een film van drie uur uit gedistilleerd. Moet je maar doen. Bovendien is de film ook nog eens genomineerd voor de Oscar voor Beste Buitenlandse film én Beste Film tout court. Hij trok dus aan mijn mouw...
Dat in de recensies daarnaast steeds weer wordt benadrukt dat je de duur van drie uur niet voelt, trok mij helemaal over de streep. En spoiler: 't is helemaal waar.
Theatermaker en acteur Kafuku en zijn tv-makende vrouw Oto zijn een powerkoppel. Of dat gelooft hij toch. Zij heeft haar beste scenario-invallen net na de seks en vertelt ze hem meteen. Hij ontleedt die invallen daarna terwijl hij samen met haar in de auto zit. En dan sterft ze plotseling.
Twee jaar later - hij is nog steeds niet over haar dood heen en luistert in de auto naar tapes die zijn vrouw ingesproken heeft - wordt hij uitgenodigd om in Hiroshima Oom Wanja op de planken te brengen. En dat wil hij doen als hij met de auto naar daar kan gaan. Maar de organisatie wil hem niet zelf laten rijden en geeft hem een chauffeur: een stilzwijgend meisje dat altijd voor hem klaar zal staan en die ook haar eigen rugzak met problemen meedraagt.
Kafuku's (ik bleef die naam maar horen als Kafka, toeval of niet?) manier van werken met de acteurs is wat bizar en hij geeft bovendien de hoofdrol aan een gewezen soapacteur die hij verdenkt een affaire met zijn vrouw gehad te hebben... Intriges, intriges, intriges.
En toch kabbelt dit gezapig voort. Er worden in de film enorm veel verhalen verteld door de personages en dat Japans had een soort van rustgevend effect op mij. Meer dan eens geraakte ik ver in trance waardoor ik ongetwijfeld dingen gemist heb, maar da's echt niet erg, ik dreef gewoon mee op het ritme van de film en da's soms genoeg.
Toen de drie uur om waren, had ik niet eens door dat het zo lang geduurd had, je moet het maar kunnen. Blij dus dat ik er naartoe geweest ben.
Ik zou zeggen: laat je niet afschrikken door de lange speelduur, de film is gewoon zwaar de moeite en al je tijd waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten