Donderdag ging ik in zeven haasten nog naar de cinema omdat de dreiging van een nieuwe sluiting boven onze hoofden hing. Gelukkig werd vrijdag besloten dat bioscopen tóch open mogen blijven (met een aantal regels natuurlijk) en kan ik de komende weken met een gerust hart de donkere zalen blijven opzoeken.
Film waar ik naar ging kijken? Madres paralelas.
 |
| Yep, de Engelse poster, zonder de lacterende tepel. |
Waarom ik er toen niet naar ging kijken? Gewoon omdat dit op het eerste gezicht een film leek waar ik mij dood ging aan ergeren. Films over zwangere vrouwen en wat moederschap met hen doet, staan namelijk niet meteen hoog op mijn verlanglijstje om te bekijken. Maar deze bleek toch effe anders...
Ja, het gaat over twee zwangere vrouwen die elkaar ontmoeten in het ziekenhuis op het moment dat ze aan het bevallen zijn én hoe ze de eerste maanden van hun moederschap beleven. Beide zijn ze alleenstaand en is de vader totaal niet in de picture om zich met het kind te bemoeien.
Je hebt de veertigjarige Janis (Penelope Cruz) die fotografe is en per ongeluk zwanger raakt van een getrouwde antropoloog die haar helpt met een passieproject dat te maken heeft met de Spaanse Burgeroorlog: ze wil haar overgrootvader en de anderen die samen met hem geëxecuteerd werden opgraven uit hun anonieme graf (ze weet waar dat ligt) om hen een deftige begrafenis te geven. Daarnaast heb je de 17-jarige Ana die niet eens weet wie de vader van haar kind is doordat ze gechanteerd werd door een aantal jongens van school...
Beide bevallen ze van een dochtertje en na een tijdje zullen ze elkaar terugzien en trekt Ana zelfs bij Janis in. Dat ze er trouwens "alleen" voor staan, mag je met een korreltje zout nemen: Janis heeft een huishoudster een een au pair en Ana woont bij haar moeder met eveneens huispersoneel en een nanny. 't Zijn dus niet meteen sukkelaars.
Maar zoals gezegd gaat deze film verder dan louter "moederschap". Je krijgt hier ook de vraag naar identiteit, zoals wie ben je in Spanje en aan welke kant stond jouw familie tijdens de burgeroorlog?
Op het einde van de film keren we terug naar het project waar Janis zich mee bezig hield en ik kan je verzekeren dat het laatste shot van de film binnenkomt als een mokerslag.
Dit was terug een hele goeie Almodóvar film (Dolor y gloria keek ik niet uit wegens oersaai en Los amantes pasajeros vond ik een voze boerenklucht. Julieta heb ik nog niet gezien) en ook het feit dat bekende "Almodóvargezichten" opduiken in de film was een welgekomen feit.
Penelope Cruz kreeg op het filmfestival van Venetië afgelopen september de prijs voor beste actrice voor haar rol in deze film en die is meer dan verdiend. Maar ik wist al dat ze straffe dingen kon.
Madres paralelas is dus zeker een aanrader. Meer zelfs: ga dit gewoon zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten