In de aanloop van de Oscars probeer ik zoveel mogelijk genomineerde films te zien en Belfast is er daar eentje van.
Belfast speelt zich af tijdens The Troubles in de jaren '60, toen in Noord-Ierland de protestanten zich gewelddadig keerden tegen de katholieken. En daar loopt de tienjarige Buddy tussen die niet goed begrijpt waarom er gevochten moet worden tegen buren waar er voordien een goede verstandhouding mee was...
Door dit alles door de ogen van een kind te tonen, ligt de focus niet echt op het politieke gegeven van de strijd, maar zie je eerder wat het met de mensen die dit moesten ondergaan deed.
Buddy's vader (Jamie Dornan die het bij mij voor eeuwig verkorven heeft door mee te doen aan de Fifty shades gedrochten en door in The fall een verschrikkelijk creepy seriemoordenaar te spelen) werkt in Engeland en komt maar af en toe naar huis waardoor zijn moeder (Caitríona Balfe, ik moet echt eens doordoen met Outlander...) er alleen voor staat om voor hem en zijn oudere broer te zorgen. De verdere familie bestaat nog uit zijn meer dan schattige grootouders (Judi Dench en Ciarán Hinds), waar we verschillende keren een traantje door zullen mogen wegpinken.
Buddy's leven blijft tijdens de onlusten grotendeels hetzelfde: hij gaat naar school, blijft verliefd op hetzelfde meisje en haalt kattenkwaad uit met zijn oudere nichtje - tot zijn vader met de mededeling komt dat hij het gezin naar Engeland wil verhuizen om een betere en veiligere toekomst te hebben. Pas op dat moment begint zijn wereld in te storten.
Belfast is prachtig gefilmd in zwart/wit met hier en daar juist geplaatste kleuraccenten en ook de muziek was behoorlijk (hoewel ik geen enkel nummer meer kan noemen, maar dat ligt meer aan mij). Maar het bleef me allemaal wat te gewoontjes, echt meeleven deed ik niet en het waarom van die Oscarnominatie voor Beste Film is dan ook een beetje een raadsel...
Dit was gewoon ok, maar meer ook niet en volgend jaar zal ik dit al vergeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten