Gezien in 2021 : thuis op het scherm

Als laatste eindejaarslijstje volgen nog de beste films, series en documentaires die ik thuis op mijn eigen scherm gezien heb. Het lijstje waar ik het meeste plezier aan beleef om het samen te stellen én ook het meeste tijd in steek - want 't is een laaaaaaaaaang bericht.

En natuurlijk kan ik ook hier niet om Virginie Efira heen.

Foto van Wikipedia

Ik heb in 2021 sinds 20 september - de eerste keer dat ik Benedetta zag - 30 films met haar bekeken, ben daarvoor zelfs speciaal naar Brussel en Frankrijk getrokken én ik heb ook enkele boeken gelezen waarvan zij in de verfilming meespeelde. De hashtag #VirginieEfiramademedoit werd dan ook niet zonder reden hier in het leven geroepen...

Vandaar dat ik begin met wat voor mij haar beste films zijn - buiten Benedetta en Madeleine Collins die ik in de bioscoop zag:

Victoria is de eerste keer dat ze een meer dramatische rol voor haar rekening nam en ze speelt deze advocate op het randje (en erover) van een inzinking zo goed dat de serieuzere filmwereld daarna voor haar open ging.

Le grand bain is een heerlijke komedie over een bende losers die aan schoonzwemmen doen en daarin speelt ze hun trainer. Geen grote rol, maar ze maakte wel indruk.

Un amour impossible is misschien wel mijn favoriete film van haar die ik op dvd zag. Ze speelt hier een alleenstaande moeder die jaren ijvert om haar kind door haar vader erkend te krijgen en eens dat gebeurd is, zijn de gevolgen niet te overzien...

Adieu les cons is een modern sprookje, prachtig vormgegeven door regisseur en medeacteur Albert Dupontel. Zeker het bekijken waard.

Een iets langere bespreking van deze (en ver al haar andere films) kan je hier vinden op mijn blog.

En daarmee ga ik even zwijgen over deze actrice, al is het maar omdat ik ver al haar films nu wel gezien heb en ik moet wachten tot er nog eens eentje in de bioscopen verschijnt...

Waardoor ik maar meteen verder ga met mijn favoriete films van 2021 op het kleine scherm. Ik gaf 3 films 4.5 sterren en die vormen mijn top 3. Daarnaast gaf ik maar liefst 53 films 4 sterren - het was dus een goed jaar - en daaruit ga ik keuzes moeten maken om de rest van mijn top 10 in te vullen:

1. Promising young woman

In de weken voor de Oscaruitreiking op 25 april bekeek ik een pak films die hiervoor genomineerd werden en dit was er eentje van. Na mijn kleine kijkmarathon werd deze meteen gebombardeerd tot film van het jaar en ik vond het jammer dat ik hem toen niet in de bioscoop kon bekijken (hij kwam pas na de heropening in juni in de zalen en ik kon niet wachten tot dan). Het werd natuurlijk mijn favoriet voor de Oscar voor beste film, maar die ging uiteindelijk naar Nomadland - die niet eens in deze top 10 zal belanden en da's gewoon omdat er zoveel goeie films waren...

2. Brazil

Een oude maar een heel goeie. Terry Gilliam wist mij helemaal te betoveren met dit dystopische sprookje. Blij dat ik er eindelijk naar gekeken heb.

3. Mustang

Aanvankelijk bekeken omdat hij bijna ging verdwijnen van mijn decoder, maar deze film blies mij gewoon omver. Het verhaal van 5 zussen die compleet in hun vrijheid beperkt worden om dan één voor één uitgehuwelijkt te worden, maakte mij zo boos als iets, maar er zat ook een zekere poëzie in de film waardoor hij één van mijn favorieten van het afgelopen jaar werd...

4. The last duel

Gemist in de bioscoop wegens wat filmmoeheid na het filmfestival maar gelukkig opgepikt door Disney+ een tijdje later. Dit is gewoon een kijkervaring van jewelste. Vuil, smerig en middeleeuws misogyn, zat ik met grote ogen te kijken. Zo goed was dit.

5. Sound of metal

Nog een film die ik bekeek in de aanloop van de Oscars en waar ik echt niks, maar dan ook niks van verwachtte. En hoe mis was ik en hoe gepakt door dit verhaal van een drummer die doof wordt en hier mee om moet zien te gaan. Schitterend gewoon.

6. Peau d'âne

Een film die ouder is dan ik, met een piepjonge Catherine Deneuve en die ik bekeek op tweede kerstdag. Maar wat een weelde voor het oog! Om te bekijken en te herbekijken.

7. Una giornata particolare

Italiaanse cinema op zijn best, met een briljante Sofia Loren (waarom heb ik nog niet meer films met haar bekeken?) en een ontroerende Marcello Mastroianni. Ideaal als zomerfilm en zo bekeek ik hem ook in juli. Pfff... ik heb mij lang iets goeds ontzegd.

8. Spring, summer, fall, winter... and spring

Deze werd in augustus op Canvas uitgezonden en wat hou ik toch van deze zender die ons in de zomer op de beste films vergast. Anders had ik deze in nog geen jaren bekeken (beetje gelogen wel, hij werd enkele weken later ook op NPO2 getoond, mijn back-up zender voor goeie films) en ik was compleet betoverd. Aanrader van formaat.

9. Gone girl

Nog zo'n film die ik al jaren eerder had moeten bekijken, maar er was steeds iets wat mij tegenhield - en ik weet zelf niet wat. Dom, dom, dom, want dit is een schitterend geschifte film waarin Ben Affleck en Rosamund Pike rond elkaar heen draaien.

10. The power of the dog

Benedict Cumberbatch zoals we hem nog niet gezien hebben: als vuile Amerikaanse cowboy die zijn schoonzus het bloed van onder de nagels haalt. En daarnaast ook een heel tragische figuur. Ik was onder de indruk.

Als je nu zou denken dat ik met 45 boeken, 66 strips en 208 films genoeg tijd gevuld heb in 2021, ben je lekker mis, want ik bekeek ook massa's series het afgelopen jaar en ook daar heb ik er 10 die ik met de wereld wil delen:

1. Dix pour cent. Seizoen 1-3

Deze Franse serie over een agentschap voor acteurs in Parijs wist eind 2021 mijn hart te veroveren. Seizoen 4 heb ik ondertussen ook al achter de kiezen en nu zit ik een beetje in zak en as omdat het voorbij is. Te vinden op Netflix met een caveat: enkel het laatste seizoen heeft Nederlandse ondertiteling, de drie eerste moeten zonder of met Franse ondertiteling bekeken worden. Maar 't is echt zoooooo goed!

2. It's a sin

Deze miniserie werd in mei op Canvas uitgezonden en brak mijn hart in duizend stukken. Dit ging zonder twijfel mijn serie van het jaar worden, tot ik op Dix pour cent viel. Maar It's a sin is even bekijkenswaardig. Echt. Doen.

3. Schitt's Creek. Seizoen 1-6

Deze serie was op de Golden Globes van 2021 in zowat elke categorie genomineerd en won ook enkele prijzen voor zijn zesde en laatste seizoen. En ik had er nog nooit van gehoord... Gelukkig sprong één in de bres en ze zonden daar alle seizoenen uit gedurende de zomerperiode. Evelyne gelukkig want dit bleek een juweeltje van een serie waar je aanvankelijk niet goed weet wat je met die rijke geprivilegieerde stinkerds moet aanvangen, maar na een tijdje zitten ze gewoon in je hart. Ja, zelfs Alexis.

4. Vigil

Een zesdelige miniserie over een moord op een duikboot en de politie-inspecteur die deze misdaad moet gaan onderzoeken. Klinkt niet meteen als mijn ding, maar dat bleek het dus wel te zijn. Ik bekeek dit op BBC, de serie werd ondertussen ook al op NPO uitgezonden en Canvas beweert dat ook te gaan doen. Kijken zou ik zeggen!

5. Kevin can f*ck himself. Seizoen 1

Annie Murphy, die in Schitt's Creek gestalte gaf aan de rotverwende Alexis, weet je hier die rol compleet te doen vergeten. Acht afleveringen lang zat ik te genieten en voor haar te supporteren in haar queeste om haar man Kevin naar de andere wereld te helpen - een onvolwassen mankind dat al hun spaarcenten verbrast en daar niet eens spijt over heeft. En ja, 't is een komedie. Ik wijdde er zelfs een heel blogbericht aan, zo goed vond ik het.

6. Firefly Lane. Seizoen 1

Dit had alles in zich om door mij hartsgrondig gehaat te worden (Katherine Heigl op kop) maar wist mij wonder boven wonder te verrassen en te grijpen. Deze serie kwam op het juiste moment voor mij en ik was helemaal mee met dit verhaal over 2 vriendinnen over de jaren heen. Gelukkig is ondertussen bekend dat er een tweede seizoen aankomt - hopelijk ergens dit jaar. Ik moet gewoon weten hoe het verder gaat! 

Is dit hoogstaand? Helemaal niet, maar in deze rare tijden was deze serie meer dan welkom.

7. The nevers. Seizoen 1A

Een serie die zich afspeelt in Victoriaans Engeland, vol met vrouwen die na een mysterieus fenomeen superkrachten krijgen? Helemaal mijn kopje thee... Ik zag dit toen ik eventjes een maand van Streamz kon proeven en zal waarschijnlijk terug een maand betalen eens de tweede helft hiervan online staat. De vraag is alleen wanneer. Er wordt beloofd dat het in 2022 zal zijn. Ik kijk er al naar uit.

8. LEEF

In januari 2021 schonk één ons elke week een nieuwe lockdownserie en mijn favoriet daarvan was ongetwijfeld LEEF, een compleet absurde vierdelige reeks over een begrafenisonderneming. Joke Emmers schittert er naast Michaël Pas en het was een zalfje in moeilijke tijden.

9. Legends of tomorrow. Seizoen 3-5

In januari/februari had ik een kleine crush op Legends of tomorrow, de serie waar ik toch al een aantal jaar naar keek. Ik zag op Netflix het vijfde seizoen en begon meteen daarna terug te kijken vanaf seizoen 3 (en dan 4 en dan nog eens 5...). Het was het warme dekentje dat ik toen blijkbaar nodig had.

Ik zag ook al seizoen 6 (online via via) maar dat wist mij jammer genoeg minder te boeien en ook seizoen 7 was al gedeeltelijk in Amerika op de buis te zien maar heb ik niet eens meer uitgekeken. Het kan dus verkeren met de "liefde"...

Maar het moet gezegd: seizoenen 3-5 zijn wel de beste en waarschijnlijk afleveringen waar ik in de toekomst nog eens naar terug zal grijpen - als de nood zich voordoet.

10. Loki. Seizoen 1

Van alle Marvelseries die Disney+ vorig jaar op ons losliet, vond ik Loki de best uitgewerkte en mooist vormgegeven. Ja, WandaVision heb ik heel graag gezien, maar in Loki kon ik precies meer mijn ei kwijt (over The falcon and the winter soldier gaan we zwijgen want: wat was dat zeg? En Hawkeye interesseert mij voor geen meter...).

Het helpt natuurlijk dat de figuur Loki één van de meest interessante uit de afgelopen films is en zijn uitwerking in deze serie gaf een mooie extra.

Als laatste volgen dan nog enkele documentaires waar ik met plezier (of eerder interesse want het waren niet altijd leuke onderwerpen) naar gekeken heb:

1. My octopus teacher

Nog eentje die bekeken werd in het kader van de Oscaruitreiking en ook de uiteindelijke winnaar werd van de Oscar voor beste documentaire. Dit is een hartverscheurend verhaal over de "vriendschap" tussen een man en de octopus die hij dagelijks in zee bezoekt. Die beesten blijken veel intelligenter dan je zou denken en het einde doet je toch even wat wegslikken. Een prachtige documentaire.

2. Petite fille

Het verhaal van het transmeisje Sacha en hoe haar familie het beste met haar voor heeft, maar haar ruimere omgeving niet altijd, wist te raken. Zo had ik bijvoorbeeld die balletlerares graag een draai om haar oren gegeven... 

Wie hier met momenten geen traantje bij in de ogen krijgt, heeft gewoon geen hart want dit is echt één van de mooiste documentaires van de afgelopen jaren.

3. Welcome to Chechnya

Deze documentaire over hoe LGBT-mensen in Tsjetsjenië vervolgd worden en die gebruik maakt van deepfake om de getuigen te beschermen, werd op Canvas uitgezonden en maakte diepe indruk op mij.

De gezichten van de mensen die in de documentaire aan bod komen, werden digitaal veranderd met gezichten van vrijwilligers om hun identiteit te beschermen. En hoe griezelig dit ook mag lijken, het werkt. Van griezelig gesproken: wat die mensen allemaal moeten meemaken is simpelweg gruwelijk. Tsjetsjenië is gewoon de hel.

Ik zeg het niet vaak (en ben zelf een beetje allergisch aan de uitdrukking) maar iedereen zou dit moeten bekijken. En doe het maar: de docu is nog steeds te bekijken op VRTnu.

4. Kalahari: l'autre loi de la jungle

Ik zag deze Franse documentaire op France2. En ja, we kunnen allemaal wel raden waarom, maar ik heb er ook met veel plezier naar gekeken. 

Hier krijgen we een blik op hoe de dieren in de Kalahariwoestijn samenwerken om te overleven en daar zitten soms verrassende collaboraties bij... En stokstaartjes zijn altijd leuk om naar te kijken in mijn ogen, dus: yeay.

5. The mole agent

Nog een documentaire die genomineerd werd voor de Oscar voor beste documentaire, maar ik zag die pas toen ze hem op NPO uitzonden (ondertussen is dit ook al op Canvas gepasseerd).

De 83-jarige Sergio wordt door een privédetective ingehuurd om undercover te gaan in een bejaardentehuis. Vooral de voorbereiding waarbij hij moet leren omgaan met de spionageapparatuur (of gewoon: een smartphone) is lichtjes hilarisch. Maar het zijn vooral de scènes die zich in het bejaardentehuis afspelen die soms hartverwarmend zijn.

Sergio groeit daar uit tot publiekstrekker nummer 1 (voornamelijk omdat op die leeftijd de heren nogal dungezaaid zijn) en we krijgen verschillende soms grappige dingen te zien. Een aanrader.