Gisteren zag ik een film waar ik al een aantal maanden heel hard naar uitkeek: En attendant Bojangles. De verfilming van het gelijknamige boek (plek 3 in mijn boekentop van 2021) dat ik in 3 verschillende versies las vorig jaar én met Virginie Efira in de hoofdrol. Wat tegenwoordig een must-see is voor mij.
Dat ze hier wordt bijgestaan door Romain Duris was ook niet verkeerd, ik zie die altijd graag spelen.
Waar beginnen? Natuurlijk is de film anders dan het boek en worden er dingen weggelaten en aangepast. En dat stoorde niet meteen: de naamloze vader en moeder uit het boek worden hier Georges en Camille, waarbij zij - net als in het boek - elke dag een nieuwe naam aanneemt. Ook het naamloze zoontje wordt hier Gary, naar Gary Cooper.Ik moet wel eerlijk toegeven dat het begin van de film niet echt overkwam bij mij. We bevinden ons op een mondain feestje ergens in de Franse Riviera en daar duikt Georges onuitgenodigd op waar hij zich in het middelpunt van de belangstelling weet te bluffen. Ik geloofde het niet... Het is pas wanneer hij Camille in zijn ooghoek ontdekt en de twee beginnen te flirten, dat ik wat meer in de film geraakte.
En het bleef wat bizar. De personages praten alsof ze uit een roman komen en dat komt serieus gekunsteld over, nog iets om gewoon aan te geraken bij het kijken.
Wat ook meteen opvalt is dat de film uitgaat van het ouderpaar, terwijl we in het boek het meeste door de ogen van hun zoontje zien waardoor daar veel dingen niet echt benoemd worden en we ze moeten raden aan de hand van wat hij ons vertelt. Dat is in de film veel meer rechttoe rechtaan - wat vooral duidelijk is in het gedeelte dat zich afspeelt in de psychiatrische kliniek waar moeder Camille wordt opgenomen. Daar zien we dingen die we niet in het boek kunnen vernemen (zoals haar behandeling) omdat zoonlief daar niet bij was. De speelsheid die we op dat moment in het boek vinden, is volledig afwezig in de film. Een beetje jammer wel.
En dan is er ook nog Mr. Bojangles, het lied van Nina Simone dat in het boek een rode draad vormt en waar moeder en vader steeds weer op dansen. Dat konden ze dus niet gebruiken in de film omdat de erfgenamen van Michael Jackson - die 1/4 van de rechten op het lied bezitten - er een gigantisch bedrag voor vroegen (450.000 dollar tegenover de 50.000 die de dochter van Nina Simone er voor vroeg) dat niet kon worden opgehoest. Het werd dan maar een versie gezongen door Marlon Williams, maar ik vind die eigenlijk ook best mooi.
Virginie Efira was zoals steeds geweldig in haar rol, ze weet de folie van Camille op een duidelijke manier over te brengen en wel zo dat je sympathie met het personage blijft hebben. Romain Duris was in mijn ogen ietsje minder. Hij moest vooral reageren op zijn vrouw en steun en toeverlaat voor haar spelen waardoor zijn rol minder opviel. Maar de echte ster van de film was toch de kleine Solan Machado-Graner die hun zoontje Gary speelt. Hoe natuurlijk kan een kind spelen zeg? Alle punten voor dat ventje.
De finale afrekening is wel positief: het verhaal waar ik van hield in het boek is grotendeels aanwezig, ik heb mijn nieuwe favoriete actrice nog eens beziggezien en de film is een feest voor het oog. Een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten