284 p.
Vertaald als: De vrouwen van Troje
Pat Barker schreef een vervolg op The silence of the girls en dat moest ik gaan lezen natuurlijk...
Waar dat eerste boek zich afspeelde tijdens de Trojaanse oorlog en rond de triomf/dood van Achilles (da's geen spoiler he, het verhaal is zo'n 3000 jaar oud), begint dit boek bij de val van Troje want we zitten samen met de Griekse soldaten in het houten paard dat naar binnen zal gehaald worden om de stad te doen vallen.
Net als bij The silence of the girls was ik dus in eerste instantie een beetje ontgoocheld omdat weer maar eens het standpunt van een man/mannen het eerste was wat we te lezen kregen, ondanks de beloftes op de omslag. Maar liefst twee hoofdstukken lang moest ik dit verduren vooraleer we iets door de ogen van een vrouw te zien kregen. En dat werkte op de zenuwen, ja.
Maar eens dat euvel van de baan, ging het boek mij veel beter af. Ook al omdat hier veel meer aandacht voor de Trojaanse vrouwen in het kamp van de Grieken was dan in het eerste boek. De vrouwen gaan ook meer samenwerken wat in het eerste boek niet gebeurde en aangezien Achilles dood is en we nu met zijn lompe zoon Pyrrhus zitten die minder interessant is dan zijn vader, komt die ook minder aan bod in het boek.
Nee, dit is vooral het verhaal van Briseis, die na de dood van Achilles werd uitgehuwelijkt aan de brave Alcimus die haar niet aanraakt omdat ze zwanger is van diezelfde dooie Achilles en dat kind is ver heilig. Doordat ze getrouwd is met een Griekse soldaat, kan ze zich vrij door het kamp bewegen, al kan dat enkel als ze een dienstmeisje op sleeptouw neemt om zogezegd haar "eer" te beschermen.
Op die manier bezoekt ze regelmatig de gevangengenomen nobele dames van Troje, die nu hun leven als slaaf zullen moeten slijten, zijnde Andromache, Hecuba en Cassandra. Maar het is vooral in de vrouwenhut waar zowel vroegere slavinnen als ooit "vrije" vrouwen verzameld zitten dat ze haar tijd zal spenderen. En plannetjes zal smeden om bepaalde dingen mogelijk te maken.
De hoofdstukken over Briseis zijn in de eerste persoon geschreven, waardoor je echt heel dicht bij haar staat want je zit letterlijk in haar hoofd. De hoofdstukken rond Pyrrhus en de priester Calchas zijn in de derde persoon, waardoor die minder belangrijk lijken want dat is toch wat afstandelijker. En dat was ok voor mij.
Doordat dit het tweede boek is dat Pat Barker over de Trojaanse vrouwen schreef, was de nieuwigheid er een beetje af voor mij, maar het blijft een vlot leesbaar en degelijk boek dat beloond werd met 3.5 sterren.
Geen slecht begin van mijn leesjaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten