Je bent goed gestoord of niet en ik ben het duidelijk wél want ik trok speciaal naar Brussel om een Franse film zonder ondertiteling te gaan bekijken, enkel en alleen omdat Virginie Efira er in meedeed... Yep #VirginieEfiramademedoit, nog maar eens.
Tijdens het afgelopen anderhalf jaar had hij - net als heel wat andere mensen in de cultuursector - niets om handen en dat leek hem het ideale moment om een scenario te schrijven, de film er van te regisseren en er de hoofdrol in te spelen. Beetje veel hooi op zijn vork en dat zie je er ook aan...
Zijn protagonist is een componist die in zijn eentje naar een huis op een eiland trekt om daar aan zijn nieuwe opdracht te werken en wat op zijn positieven te komen want hij verdenkt zijn vrouw er van hem te bedriegen. Daar aangekomen blijkt de beloofde piano zo vals te staan als een kat en heeft hij enkel mobiele ontvangst buiten aan zijn brievenbus. Tot overmaat van ramp wordt hij constant geplaagd door geestesverschijningen van mensen uit zijn dagelijkse leven: eerst duikt zijn minnares op, dan zijn vrouw (Virginie Efira), zijn beste vriend, zijn ouders en uiteindelijk de "lui" uit de titel: het stemmetje in ons hoofd dat ons zegt dat we niks waard zijn...
We zitten met andere woorden voortdurend in zijn hoofd en de navelstaarderij is met momenten gewoon pijnlijk om aan te zien. Verschillende mensen zijn zelfs tijdens de film uit de zaal vertrokken, iets wat ik nog niet veel heb meegemaakt in mijn lange carrière van bioscoopbezoeken. En ik kon het ook wel een beetje verstaan, hoewel ik het zelf nog niet erg genoeg vond om mijn biezen te gaan pakken.
De film heeft zijn beste momenten wanneer hij interactie heeft met de andere personages en vooral de conversaties die hij met zijn vrouw en minnares heeft, zijn af en toe hilarisch. Maar dat was niet genoeg om de film te redden...
Het grootste deel van de tijd zit je gewoon op Canets coronacoupe te kijken terwijl hij diep gekweld in zichzelf bezig is en naar het einde toe zelfs letterlijk tegen zichzelf want hij speelt dan de dubbelrol van de componist en zijn "lui".
Niet meteen een aanrader dus, maar ik ben toch blij dat ik het tripje richting Brussel gemaakt heb: het was mooi weer en ik heb uiteindelijk een nieuwe film met Virginie Efira gezien - die natuurlijk zowat het beste van het geheel was want Guillaume: nope, dat was het toch niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten