Voor wie het nog niet doorhad: ik ben stiekem een beetje verliefd op Cinema Albert in Dendermonde.
Mijn voornaamste redenen voor die crush:
- met slechts twee zalen weten ze een volwaardige programmatie samen te stellen.
- ze nemen niet enkel de blockbusterroute.
- ze draaien simpel gezegd films die ik wil zien.
Zo ging ik gisteren kijken naar Le passé devant nous.
Het publiek is bij zo'n voorstellingen compleet anders dan anders. Was op de eerste dag dat ze Logan speelden zowat de hele nerdcommunity van Dendermonde en omstreken aanwezig, dan zaten er gisteren deftige burgers in de zaal, namelijk de vijftigplussers die eens een "serieuze" film willen zien (en voor wie het niet zou doorhebben: de vorige zin is complete ironie).
Le passé devant nous draait rond Alice, een luxe escortgirl, die op een dag geconfronteerd wordt met een geheim uit haar verleden: ze heeft een zoontje dat bij zijn vader opgroeit en dat ze al jaren niet meer gezien heeft. Nu zijn vader gestorven is, wordt Robin bij Alice gedropt door zijn oom.
Je ziet Alice worstelen met deze inbreuk op haar leven: ze weigert op straat hand in hand te lopen met Robin, ze heeft geen idee waarin hij geïnteresseerd is en wil liever voort doen met haar leven zonder dat vervelende kereltje in haar appartement.
Robin heeft het natuurlijk ook moeilijk, zijn vader is net gestorven en hij bevindt zich nu in een wereld waar voor kinderen eigenlijk geen plaats is. Het is pas wanneer Alice hem uit noodzaak moet meenemen naar een afspraak, dat er wat vreugde in hun leven komt door Michael, de chauffeur die Alice overal naartoe voert. Maar ook dat is geen lang leven beschoren...
Le passé devant nous is allesbehalve een vrolijke film, hoewel er hier en daar wel vrolijke noten in zitten.
Qua beeldvorming en geluid heeft de film ook wat eigenaardigheden: dikwijls worden personages in beeld gebracht via spiegels, wat een vervreemdend effect geeft. Dat er ook gespeeld wordt met geluid en het dempen ervan, vervreemdt de kijker eveneens. Maar het geeft de film wel heel wat eigenheid.
Het is vooral de strijd die Alice met zichzelf voert als ze ineens met die herinnering uit haar verleden geconfronteerd wordt die ik boeiend vond. Hoe Robin haar hele leven op zijn kop zet en zij uiteindelijk weigert daar in mee te gaan. Haar beslissing op het einde van de film vond ik dan ook heel moedig, hoewel de meerderheid haar waarschijnlijk compleet zal verketteren hiervoor.
Alice wordt gespeeld door Evelyne Brochu, mij vooral bekend als Delphine uit Orphan Black en meteen ook mijn hoofdreden om deze film te willen zien. Zij is een Frans-Canadese actrice en hier acteert ze in haar moedertaal, het Frans (zonder Canadees accent wel te verstaan).
Een aanrader is het zeker. Maar als je een van die mensen bent die gelooft dat kinderen heilig zijn: hou je er ver van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten