Eindelijk, na lang wachten (en zelfs plannen om richting Nederland te trekken hiervoor), kon ik bij ons in de bioscoop gaan kijken naar Prima facie, de livecaptatie van het theaterstuk uit Londen met Jodie Comer als enige speler op scène.
Nu moet ik wel even zeggen dat het wel een tijdje duurde eer de voorstelling echt begon want er moest eerst nog reclame gemaakt worden voor andere stukken van National Theatre Live (die ook in Kinepolis zullen vertoond worden onder de noemer Theater in de cinema), dan moest nog het project voorgesteld worden waar dit stuk zijn steun aan verleent, kregen we een videoclip te zien van de maker van de muziek voor dit stuk én een interview met de cast en crew over hoe erg het wel niet gesteld is met het vervolgen van daders van seksueel geweld - om maar te zeggen dat ik ver een half uur vol ongeduld zat te wachten tot het eigenlijke stuk zou beginnen...
Maar eens het begonnen was: waw.
Jodie Comer neemt het podium in als een wervelstorm. Haar Tessa Ensler is een succesvolle advocate die zich van een bescheiden afkomst opgewerkt heeft in het harde wereldje van de advocatuur. Comer debiteert haar tekst vol vuur, springt op tafels, houdt passievolle betogen... Je kan alleen maar respect voor deze vrouw hebben. Maar ook wat afschuw ervaren want Tessa leeft voor de wetgeving en triomfeert als ze een getuige in de rechtbank van zijn stuk kan brengen door die slinks te bewerken.
En dan wordt ze zelf slachtoffer: ze wordt verkracht door een collega en bevindt zich ineens aan de andere kant van de beklaagdenbank. En hoewel ze weet hoe het er aan toe gaat (ze heeft het zelf genoeg gedaan) voelt ze zich kleiner en kleiner worden. De hele toon van het stuk slaat om van het moment van de verkrachting en je kan alleen nog maar meeleven met Tessa.
Prima facie is een toneelstuk dat al in 2019 in Australië in première ging, maar het zijn de voorstellingen van het afgelopen jaar in Londen met Jodie Comer die het een grote(re) naam gegeven hebben. Die voorstellingen waren stuk voor stuk uitverkocht en sinds deze zomer was het mogelijk om in het VK het stuk in de bioscopen te gaan bekijken. 't Is daar dat voor mij de buzz begon, want o.a. Lauren van Lauren and the books was gaan kijken en vond het fantastisch. Ik bleef de website van National Theatre live in het oog houden om te zien of er ook voorstellingen in België zouden zijn en al gauw kwamen er meldingen van voorstellingen in Nederland. En daar werden dus plannetjes gesmeed voor een tripje maar dat bleek uiteindelijk niet nodig te zijn...
De hoofdreden om te gaan kijken was voor mij natuurlijk Jodie Comer die zich voor mij al genoeg bewezen heeft als Villanelle in Killing Eve en ook in de schitterende historische film The last duel (die eigenlijk hetzelfde thema als Prima facie heeft). Zij is echt één van de beste actrices van dit moment in mijn ogen en naast zware thema's weet ze ook lichtheid en humor in haar spel te steken - zie nogmaals Killing Eve en de onnozele zomerblockbuster Free Guy. Ik vind haar echt keer op keer fantastisch en dat was hier dus niet anders.
Ik weet daarnaast van mezelf dat ik bij theater meestal nog harder in het verhaal zit dan bij films in de bioscoop - is het omdat het live is en ik de acteurs dan in levende lijve voor mij zie? Waarschijnlijk, maar het is dus ook het geval als ik een opgenomen theaterstuk bekijk (of een film die er uit ziet als een theaterstuk, zoals Dogville) en dat was hier niet anders. Het hele gebeuren kwam heel sterk binnen en ik was toch een beetje van mijn melk toen het gedaan was.
Nu zou ik zeggen: rep jullie naar de cinema, maar dit werd slechts 2 keer vertoond en is al voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten