Twee films op dag 6:
Eerst was Blind willow, sleeping woman aan de beurt, een Franse animatiefilm gebaseerd op kortverhalen van de Japanner Haruki Murakami en Engels gesproken (beetje mindfuck vond ik).
Zelf heb ik nog maar een paar dingen van Murakami gelezen en van zijn kortverhalen zelfs nog niets. Maar dat hij vreemde dingen schrijft, daar was ik al van op de hoogte.
Deze film baseert zich op 5 kortverhalen die hier een ietwat samenhangend verhaal vormen, gecentreerd rond een aardbeving die zich in Tokyo voordeed en waarna de vrouw van één van de hoofdpersonages zich in een catatonische toestand bevindt - zonder zelf onder de aardbeving geleden te hebben.
Tot mijn vreugde zaten er bovendien katten in de film, maar dat ging dan meteen ook gepaard met een angst dat er die beesten iets zou overkomen - ergst van al nog gruwelijk. Gelukkig voor mij (en de katten) gebeurde dat niet, want ik weet dat Murakami daar wel eens naar wil grijpen in zijn romans...
Er gebeurde niet veel, maar de sfeer die er hing zat helemaal goed. Chapeau dat een Franse filmmaker de Japanse eigenheid wist te vatten (of dat voelde voor mij toch zo aan).
Vier sterren.
Daarna was het aan die tweede gehypte film van het festival (voor mij toch): The quiet girl ofte An Cailín ciúin.
Hiervan las ik vorige maand het boek waarop het gebaseerd werd en hoewel ik dat degelijk vond, kon ik al die lof voor het 88 pagina's tellende verhaal niet echt begrijpen - zal wel aan mij liggen...
Maar mensen, deze film... die kwam binnen.
Waarschijnlijk omdat ik hier beeld bij het vertelde kreeg en ook omdat het quasi volledig Iers gesproken was, wat meteen bijdraagt aan het sprookjesachtige van het verhaal (maar daar denken ze in Ierland waarschijnlijk zelf anders over).
Het naamloze meisje uit het boek krijgt hier de naam Cáit en wordt voortreffelijk gespeeld door nieuwkomertje Catherine Clinch. Zij wordt door haar vader afgezet bij verre familieleden om er de zomer door te brengen en het huishouden wat te ontlasten nu er een nieuwe baby op komst is. Vader laat het overkomen alsof ze een lastpak is, maar Cáit is gewoon een stil kind en soms is stil zijn gewoon het beste. De zomer bij Eibhlín en Seán zal haar leven veranderen en de laatste momenten in de film kwamen bij mij veel sterker binnen dan het einde van het boek (hoewel ze hetzelfde zijn). Ga dit zien als dit ooit bij ons in de zalen komt!
Dit is de Ierse inzending voor de Oscar beste buitenlandse film en nu wordt het wel heel moeilijk hoor want na Close en Corsage is dit al de derde straffe film op het Filmfestival die meedingt voor deze prijs.
En toch: de andere twee kregen van mij 4 sterren en hier deed ik er nog een halfje bij. Weet je meteen welke mijn favoriet is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten