Vanaf nu doe ik het wat rustiger aan en dat toont zich al meteen in de filmoogst van dag 5: slechts 1 film op het programma.
Ik ging voor wat in mijn ogen de meeste gehypte film van het festival is: Corsage - ook Lukas Dhont tipte hem na de voorstelling van Close.
Dit is de Oostenrijkse inzending voor de komende Oscars en had dus wat verwachtingen in te vullen. Van regisseur Marie Kreutzer zag ik trouwens eerder al Der boden unter den Füßen op het Filmfestival van 2019. Leuk om zo regisseurs terug te zien komen...
Corsage is het verhaal van Elisabeth van Oostenrijk - beter bekend als Sisi - in haar latere jaren want ze is hier 40 en "oud" in termen van die tijd (ze zal hierna nog 20 jaar leven en pas sterven door een aanslag op haar leven).
Nu wist ik al dat Elisabeth serieus mentaal bezwaard was: ze leed aan anorexia, sportte als een zottin om haar lijn te behouden en stak zich weg achter sluiers om haar rimpels niet te moeten tonen op latere leeftijd. Ook het feit dat ze meer niet dan wel in Oostenrijk aanwezig was - ze maakte heel wat buitenlandse reizen om toch maar niet in Wenen te moeten zijn - en Hongarije prefereerde in de dubbelmonarchie was mij niet onbekend. Daardoor kwam heel wat mij bekend voor en moest ik niet gaan puzzelen om dingen met elkaar te verbinden.
Ook haar geliefde neef Ludwig van Beieren komt in de film voor - jawel, die die Neuschwanstein liet bouwen, gek werd en in zijn eigen meer verdronk - en dat zorgde voor wat humor: hij verbiedt haar zich in zijn meer te verdrinken en haar antwoord is dan dat ze toch liever de zee heeft. Wat later in de film zal terugkeren.
Corsage is dus een historische film, maar echt getrouw aan de geschiedenis is hij niet. Dat merk je in de gebeurtenissen maar ook in de vormgeving: er wordt gefilmd op de historische plekken, maar de moderne toevoegingen worden niet weggepoetst (zo zie je bv. duidelijk een moderne telefoon hangen in een gang), er wordt hedendaagse muziek gebruikt en ook in het taalgebruik en hoe mensen zich gedragen zie je dat het niet meteen historisch correct is. Maar is dit erg? Helemaal niet. Het draagt zelfs bij tot de eigenheid van de film.
Tenslotte moet ik het nog even over Vicky Krieps hebben die hier een schitterende Elisabeth neerzet. Tot dit Filmfestival had ik eigenlijk nog nooit van deze Luxemburgse actrice gehoord en nu heb ik al twee films gezien waar ze in meespeelt (de andere was Plus que jamais). Ze heeft het afgelopen filmfestival van Cannes trouwens de Un certain regard acteerprijs gekregen voor deze rol. Iemand om in het oog te houden dus.
Ik kon dit zeker smaken en Corsage mag van mij nog wat prijzen binnenrijven - ook die als Beste buitenlandse film bij de Oscars, zelfs al wil dat zeggen dat Close hem dan niet krijgt.
Vier sterren of wat dacht je? Vanaf 21 december bij ons in de bioscopen te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten