En dat allemaal door het filmrestauratie en -conservatieproject van Martin Scorsese, waarover ik in Film: the living record of our memory al eerder op dit Filmfestival wat meer uitleg kreeg. Leuk toch als dingen zo samenhangen. De film was ook meteen een schoolvoorbeeld van filmconservatie: de beeldkwaliteit verschilde soms enorm van scène naar scène, maar in de documentaire werd al netjes uitgelegd dat ze films gewoon willen bewaren, niet echt tot in de puntjes herstellen - en dat gebeurde dus bij The housemaid.
The housemaid is een Hitchcockiaanse thriller die zich bijna compleet op één locatie afspeelt: het huis van een muziekleraar die onder druk van zijn nogal dominante echtgenote een meid in huis haalt. Die laatste is zo zot als een achterdeur en zal zich al snel op de muziekleraar storten tot ze zwanger blijkt te zijn. De vrouw des huizes - die zelf zwanger is op dat moment - doet haar een abortus ondergaan en dat doet haar gekte in nog grotere mate toenemen.
Het duurt wel eventjes vooraleer de meid uit de titel haar opwachting maakt in de film. Eerst moet je nog een half uur of wat expositie door die eigenlijk nergens naartoe gaat, maar eens ze ten tonele verschijnt is er geen twijfel meer mogelijk: de familie in het huis (er is ook nog een dochter en een zoon) gaat niet de beste tijden tegemoet...
Ik vernoemde al Hitchcock en daar deed de film mij echt aan denken - door de spanningsopbouw, de muziek en ook een specifiek shot dat bijna compleet gekopieerd leek uit zijn Suspicion. Maar was dit erg? Helemaal niet.
Dat het einde de film een beetje verpestte (de hele zaal schoot gewoon in de lach), wil ik compleet vergeven want ik heb hier echt een verborgen parel ontdekt.
Vier sterren, of wat dacht je?
Eens thuisgekomen schoof ik Carnival of souls in de blurayspeler.
Wanneer een auto van een brug de rivier in rijdt, blijkt de enige overlevende een jonge vrouw, Mary, te zijn. Ze weet niet meer wat er gebeurd is en lijkt ook veranderd te zijn: ze houdt zich afzijdig en ziet overal een griezelig figuur opduiken - en wat is er toch met dat vreemde verlaten paviljoen waar die man lijkt te verblijven?
Dit is een lowbudget horrorfilm uit 1962 die oorspronkelijk in zwart/wit was, maar ik zag de ingekleurde versie (het was die die ze in de bib hadden). Niet dat mij dat veel uitmaakte, al zagen de kleuren er soms echt wel artificieel uit.
Mary ziet dus in ver elke weerspiegeling de griezelige man opduiken, merkt dat mensen haar soms niet lijken te horen of zien en ze verzinkt alsmaar dieper in waanzin. Maar de échte horror in de film lag voor mij in hoe zij door de mannen in haar omgeving behandeld wordt: ze huurt een kamer in een pension en haar overbuur doet niet anders dan haar opdringerig lastigvallen. Hij wurmt zich haar kamer binnen, staat haar op te wachten na haar werk en is gewoon een klootzak eerste klas als je het mij vraagt. De dokter die haar "te hulp" komt na een histerische episode is ook al niet veel beter. Bah, nee.
Drie sterren en blij dat ik er geen geld aan uitgegeven heb.
Derde en laatste film werd The housemaid uit 2010, een remake van die uit 1960.
Ik had de twee films rug aan rug kunnen zien op het Filmfestival, maar als ze er eentje op dvd in de bib hebben, bekijk ik die liever thuis, 't is zo al duur genoeg in die 10 dagen durende filmmarathon.
Waar de mannelijke hoofdfiguur in de versie van 1960 een sloef is die zich laat bespringen door de meid, krijgen we hier een over the top macho die zich vergrijpt aan zijn huismeid. Ook zij wordt zwanger en gedwongen tot een abortus en haar wraak is compleet gek te noemen. En ook hier is er een bizar einde dat als een tang op een varken op de rest staat...
Mooi gemaakt, dat wel, en meer dan degelijk geacteerd maar ik verkies toch de originele versie.
Drie sterren dus en da's ok.
Het zit er op... Tien dagen meedraaien in het filmcircus van Gent en daar 21 films zien was héél vermoeiend, maar het heeft geloond! Nu even platte rust want zondag is het FACTS...
The housemaid is een Hitchcockiaanse thriller die zich bijna compleet op één locatie afspeelt: het huis van een muziekleraar die onder druk van zijn nogal dominante echtgenote een meid in huis haalt. Die laatste is zo zot als een achterdeur en zal zich al snel op de muziekleraar storten tot ze zwanger blijkt te zijn. De vrouw des huizes - die zelf zwanger is op dat moment - doet haar een abortus ondergaan en dat doet haar gekte in nog grotere mate toenemen.
Het duurt wel eventjes vooraleer de meid uit de titel haar opwachting maakt in de film. Eerst moet je nog een half uur of wat expositie door die eigenlijk nergens naartoe gaat, maar eens ze ten tonele verschijnt is er geen twijfel meer mogelijk: de familie in het huis (er is ook nog een dochter en een zoon) gaat niet de beste tijden tegemoet...
Ik vernoemde al Hitchcock en daar deed de film mij echt aan denken - door de spanningsopbouw, de muziek en ook een specifiek shot dat bijna compleet gekopieerd leek uit zijn Suspicion. Maar was dit erg? Helemaal niet.
Dat het einde de film een beetje verpestte (de hele zaal schoot gewoon in de lach), wil ik compleet vergeven want ik heb hier echt een verborgen parel ontdekt.
Vier sterren, of wat dacht je?
Eens thuisgekomen schoof ik Carnival of souls in de blurayspeler.
Wanneer een auto van een brug de rivier in rijdt, blijkt de enige overlevende een jonge vrouw, Mary, te zijn. Ze weet niet meer wat er gebeurd is en lijkt ook veranderd te zijn: ze houdt zich afzijdig en ziet overal een griezelig figuur opduiken - en wat is er toch met dat vreemde verlaten paviljoen waar die man lijkt te verblijven?
Dit is een lowbudget horrorfilm uit 1962 die oorspronkelijk in zwart/wit was, maar ik zag de ingekleurde versie (het was die die ze in de bib hadden). Niet dat mij dat veel uitmaakte, al zagen de kleuren er soms echt wel artificieel uit.
Mary ziet dus in ver elke weerspiegeling de griezelige man opduiken, merkt dat mensen haar soms niet lijken te horen of zien en ze verzinkt alsmaar dieper in waanzin. Maar de échte horror in de film lag voor mij in hoe zij door de mannen in haar omgeving behandeld wordt: ze huurt een kamer in een pension en haar overbuur doet niet anders dan haar opdringerig lastigvallen. Hij wurmt zich haar kamer binnen, staat haar op te wachten na haar werk en is gewoon een klootzak eerste klas als je het mij vraagt. De dokter die haar "te hulp" komt na een histerische episode is ook al niet veel beter. Bah, nee.
Drie sterren en blij dat ik er geen geld aan uitgegeven heb.
Derde en laatste film werd The housemaid uit 2010, een remake van die uit 1960.
Ik had de twee films rug aan rug kunnen zien op het Filmfestival, maar als ze er eentje op dvd in de bib hebben, bekijk ik die liever thuis, 't is zo al duur genoeg in die 10 dagen durende filmmarathon.
Waar de mannelijke hoofdfiguur in de versie van 1960 een sloef is die zich laat bespringen door de meid, krijgen we hier een over the top macho die zich vergrijpt aan zijn huismeid. Ook zij wordt zwanger en gedwongen tot een abortus en haar wraak is compleet gek te noemen. En ook hier is er een bizar einde dat als een tang op een varken op de rest staat...
Mooi gemaakt, dat wel, en meer dan degelijk geacteerd maar ik verkies toch de originele versie.
Drie sterren dus en da's ok.
Het zit er op... Tien dagen meedraaien in het filmcircus van Gent en daar 21 films zien was héél vermoeiend, maar het heeft geloond! Nu even platte rust want zondag is het FACTS...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten