Filmfestival - dag 4

Dag 4 en drie films op het programma (ik zit na vier dagen al over de helft van mijn 21 films - de 10 andere worden over de resterende 6 dagen gespreid):

En vandaag stonden de dames centraal - zoals je op de posters kan zien.

Eerste werd Jane Campion, la femme cinéma, documentaire over Jane Campion, de eerste (en tot vorig jaar enige) vrouw die ooit een Palme d'or - voor The piano - wist binnen te rijven en slechts de derde vrouw die een Oscar als beste regisseur kreeg - voor The power of the dog. Een vrouw om rekening mee te houden dus.

Geen trailer beschikbaar, dus nog maar eens de poster

We krijgen een overzicht van haar werk (en tot mijn verbazing heb ik daar het meeste al van gezien - en goedbevonden) en een hele reeks interviews met haar te verwerken. En het was een plezier om daar naar te kijken: Jane Campion geeft goeie interviews, weet interessante dingen te vertellen en lijkt daarnaast echt een leuk mens. Ik zat met andere woorden te genieten.

Echt één van de betere docu's over regisseurs vind ik zelf.
Vier sterren.

Daarna werd het nog een documentaire, deze keer over een schrijfster: Loving Highsmith.

Patricia Highsmith werd beroemd voor haar Ripley-boeken, maar schreef ook - onder een pseudoniem - The price of salt, beter bekend als Carol waar de gelijknamige film met Cate Blanchett en Rooney Mara op gebaseerd werd. 

Door interviews met mensen die haar gekend hebben en archiefbeelden wordt een portret geschetst van deze auteur die zich het liefst alleen in een huis met haar katten terugtrok om te schrijven - een sentiment waar ik mij wel in kan vinden...

Het beeld dat we krijgen van Highsmith is er eentje van een introvert die zich het liefst ver van andere mensen houdt, van een intelligente vrouw die op zoek is naar de liefde, maar die niet kan vasthouden. Een intrigerend figuur was ze wel.

Was het doordat ik nog in een high zat van de Jane Campion documentaire waardoor ik deze wat minder vond? Kan zijn, maar toch nog 3.5 sterren.

Laatste van de dag werd True things, na twee documentaires nog eens een "echte" speelfilm.

Reden om deze te zien was Ruth Wilson, die ik altijd degelijk spelen vind.

Hier zet ze Kate neer, een wat labiele vrouw die helemaal van het padje gaat nadat ze een man ontmoet op haar werk die haar botweg mee uitvraagt. De dingen gaan van kwaad naar erger, maar het einde geeft gelukkig weer wat hoop.

Niet meteen de beste film - hij sleepte met momenten echt hard aan - maar toch nog best degelijk. Drie sterren dus.