432 p.
Vertaald uit het Engels: The school for Good and Evil
Toen ik jaren geleden mijn eerste stapjes in booktubeland zette, was dit boek (of beter gezegd de originele Engelse versie) zowat alomtegenwoordig. Ik volgde toen vooral mensen die voornamelijk YA lazen en dit boek stond bij heel wat mensen op hun te lezen lijst én werd ook hoog aangeschreven.
Maar in het Nederlands? Nergens te vinden. Tot nu want door de Netflixverfilming van dit eerste boek uit een reeks van zes die er op 19 oktober aan zit te komen, worden ze eindelijk vertaald...
In eerste instantie was dit iets waar ik lichtjes voor juichte, maar eens ik in het boek begonnen was, werd mijn stemming alsmaar grimmiger... En dat was niet enkel omdat sprookjes aan de basis van deze boekenreeks liggen.
Sophie en Agatha zijn twee vriendinnen die in een dorpje in het woud wonen waar om de vier jaar twee kinderen tussen 12 en 16 worden ontvoerd naar de mysterieuze School van Goed en Kwaad. Sophie is zich al heel haar leven aan het voorbereiden om een prinses te worden - en dus in de School van Goed terecht te komen - en doet goede daden aan de lopende band. Niet omdat ze zo goed van hart is, maar omdat ze denkt dat dat zo hoort. Ook haar vriendschap met Agatha past in dat opzet: Agatha wordt door iedereen in het dorp gemeden omdat ze "raar" is: ze is een eenzaat die met haar moeder in een huis op het kerkhof woont, draagt altijd zwart en heeft een constante frons op haar gezicht. Dat Sophie zich in haar interesseert is voor iedereen en Agatha op kop een groot raadsel.
Eens dé nacht daar is worden beide meisjes effectief meegenomen naar de school maar tot haar grote ontzetting wordt Sophie in Kwaad gestoken en belandt Agatha in Goed. Nu is het voor zowat iedereen die aan het lezen is duidelijk dat Sophie daar helemaal op haar plaats zit - al ziet ze er uit als een roze wolk van een prinses - haar gedrag is slecht, egoïstisch en ronduit kwaadaardig. En toch, ze wil met alle geweld een prinses van Goed zijn en zal er alles aan doen om van school te wisselen. En Agatha? Die wil alleen maar naar huis...
Klinkt misschien niet slecht, maar ik vond dit een gedrocht van een boek dat niet anders doet dan gender- en rolbevestigend zijn. De meisjes van Goed moeten alleen maar hulpeloze prinsessen worden die moeten zitten wachten tot hun prins hen redt, zich alleen maar mooi moeten maken en een beetje moeten leren babbelen met beestjes. De jongens zijn al niet beter: ze doen niets dan vechten, hun spieren laten rollen en de meisjes in zwijm laten vallen als ze passeren. Alle meisjes in Goed zijn ook stuk voor stuk de mooiste exemplaren die je kan vinden, terwijl alle lelijke donders in Kwaad te vinden zijn.
Wie er dus lelijk, dik of tout court "anders" uit ziet, belandt sowieso in Kwaad én verdient bovendien geen liefde want de prinsessen van Goed moeten strijden om "hun" jongen en worden zoveel mogelijk van hen gescheiden gehouden terwijl de lelijke kinderen in Kwaad allemaal samen les hebben omdat ze toch niet op elkaar mogen of willen verliefd worden - ze worden bovendien gruwelijk gestraft als ze toch aangeven verliefd te zijn. Mooie boodschap naar de jeugd toe...
Ik zou zo nog een tijdje kunnen doorgaan met oplijsten wat er allemaal fout zit in De school van Goed en Kwaad, maar het maakt me alleen maar boos. Dit boek verdient het niet om opgehemeld te worden en zou eigenlijk totaal geen buzz mogen krijgen (en kijk, hier ben ik om nog wat brandhout op het al veel te grote vreugdevuur te gooien).
Tijdens het lezen had ik nog enige hoop dat er ergens een twist ging komen die alles ten goede zou veranderen maar nee, dit bleef maar doorgaan op hetzelfde elan.
Twee sterren voor deze bucht en dat is alleen maar omdat het écht wel vlot leest. Jammer dat schrijver Chainani (yep, 't is een man, wat had je gedacht?) geen beter verhaal wist te schrijven.
Ik hoop dat ze voor de verfilming het verhaal wat aangepast hebben zodat het wat eigentijdser wordt dan de jaren '60 rotzooi uit het boek. Maar da's ijdele hoop vrees ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten