Mijn tweede dag op het Filmfestival was er weer eentje van 3 films:
Beginnen deed ik terug om 10.00u 's morgens en dat werd War pony, het regiedebuut van Riley Keough (kleindochter van Elvis Presley, maar het kind probeert al een tijdje haar eigen naam te maken als actrice) en Gina Gammell.
Deze heeft dus blijkbaar nog geen echte trailer maar won wel al de Camera d'or (ofte prijs voor beste debuutfilm) op het afgelopen filmfestival van Cannes. Niet slecht.
We volgen hier twee native american jongens die in een reservaat leven: de tienjarige Matho en de twentysomething Bill en hun verhaallijnen zullen naar het einde toe met elkaar in contact komen.
En ik zei al dat het centrale thema van de dag miserie was. Dat is hier meer dan duidelijk want zowat iedereen in deze film zit te krabben om rond te komen. Er wordt gesjacherd, gestolen en gedeald dat het geen naam heeft en geweld zit achter elk hoekje. Zelfs de jongsten (Matho op kop) blijver er niet van gespaard: naast kattenkwaad uithalen gaan hij en zijn vrienden zich vooral te buiten aan roken, drinken en drugs. Geen al te positief toekomstbeeld... En Bill gaat het al niet beter af: hij heeft twee kinderen bij twee verschillende meisjes, scharrelt en steelt zijn levensonderhoud bijeen en als je denkt dat hij toch wat chance in zijn leven gaat hebben, wordt dat al snel weer van de tafel geveegd.
Hoopvol is deze film niet en eerlijk? Dit werd al zo dikwijls gedaan. De miserie van gediscrimineerde groepen werd al meer dan eens in films breed uitgesmeerd en hier is het - hoewel goed en degelijk gedaan - in mijn ogen gewoon meer van hetzelfde...
3.5 sterren voor de moeite.
Daarna was het de beurt aan Call Jane, regiedebuut van Phyllis Nagy die al een Oscarnominatie op haar naam heeft staan als scenarist van Carol - film die ik in 2015 ook op het Filmfestival zag - en die viel onder het filmfestivalluikje Generations on tour, waarin jongeren en ouderen worden samengebracht om na de film hierover een babbeltje te doen.
Dit werd een heel speciale kijkervaring, zoveel kan ik al zeggen...
Call Jane is gebaseerd op ware feiten, toen eind jaren '60 abortus nog illegaal was in de VS (ondertussen is dat in heel wat staten daar weer van dat - miserie dus).
Joy (Elizabeth Banks) is zwanger en hoewel de baby welkom is, blijkt ze een hartaandoening te hebben waardoor ze meer dan waarschijnlijk de bevalling niet zal overleven. Jammer genoeg wordt een abortus niet toegestaan door de beheerraad van het ziekenhuis en ze moet dan maar de illegale weg inslaan daarvoor - dit allemaal zonder dat haar man er weet van heeft want da's een advocaat en zou wel eens dwars kunnen liggen.
Zo komt ze via een cryptische boodschap op een bushokje ("Call Jane" met een telefoonnummer erbij) terecht bij een organisatie die illegaal maar veilig in abortussen voorziet. Deze organisatie wordt geleid door Virginia (Sigourney Weaver die er op haar 73e nog steeds strijdbaar uitziet) en zij zal Joy al gauw gaan inlijven bij de organisatie.
Dit was echt een heel leuke film (ondanks het onderwerp) en het feit dat de zaal vol zat met tieners uit de laatste graad van het middelbaar gaf dit nog net iets extra omdat ze echt heel emotioneel reageerden tijdens de film - dat de overgrote meerderheid meisjes waren, zal hier wel meegespeeld hebben. Er klonk dan ook een overdonderend applaus op het einde, vergezeld van wat whoop-whoops. Tof toch zo'n jong publiek en bewijs dat de jeugd niet allemaal apathische zombies zijn - geloof in de mensheid een beetje hersteld.
Was het door de sfeer in de zaal of gewoon omdat dit een goeie film was? Mij gelijk, maar ik gaf hem 4 sterren en vanaf 30 november is hij bij ons in de zalen te zien. Doen.
Laatste film van de dag werd Plus que jamais, van de hand van Emily Atef, waarvan ik al eerder 3 Tage in Quiberon in 2018 op het Filmfestival zag.
In de hoofdrol zien we Vicky Krieps - die hopelijk ook zal schitteren in Corsage binnen een paar dagen - als de terminaal zieke Hélène (zie je wel dat het weer miserie was?) die met haar lot moet zien om te gaan. Dat haar man Mathieu (de betreurde Gaspard Ulliel die ons op 19 januari dit jaar veel te vroeg door een stom skiongeluk ontvallen is) ook zo zijn problemen hiermee heeft, wil ze liever niet onder ogen zien.
Als laatste daad wil ze alleen naar Noorwegen trekken om op haar effen te komen. Wat ze haar man niet vertelt, is dat ze daar iemand wil ontmoeten van wie ze de online blog volgt en die zelf ook met ziekte te kampen heeft...
Ik vond dit een wat rare film. Goed geacteerd dat wel en met heel wat water- en watervogelsymboliek, maar ik bleef toch wat op mijn honger zitten. Dat er ook een ellenlange (zo leek het toch) seksscène in de film zit - dat blééf echt duren - was er mij ook wat te veel aan. Maar dat laatste ligt misschien gewoon aan mij.
Toch nog 3.5 sterren en daardoor is mijn tweede filmfestivaldag al beter geëindigd dan mijn eerste.
We volgen hier twee native american jongens die in een reservaat leven: de tienjarige Matho en de twentysomething Bill en hun verhaallijnen zullen naar het einde toe met elkaar in contact komen.
En ik zei al dat het centrale thema van de dag miserie was. Dat is hier meer dan duidelijk want zowat iedereen in deze film zit te krabben om rond te komen. Er wordt gesjacherd, gestolen en gedeald dat het geen naam heeft en geweld zit achter elk hoekje. Zelfs de jongsten (Matho op kop) blijver er niet van gespaard: naast kattenkwaad uithalen gaan hij en zijn vrienden zich vooral te buiten aan roken, drinken en drugs. Geen al te positief toekomstbeeld... En Bill gaat het al niet beter af: hij heeft twee kinderen bij twee verschillende meisjes, scharrelt en steelt zijn levensonderhoud bijeen en als je denkt dat hij toch wat chance in zijn leven gaat hebben, wordt dat al snel weer van de tafel geveegd.
Hoopvol is deze film niet en eerlijk? Dit werd al zo dikwijls gedaan. De miserie van gediscrimineerde groepen werd al meer dan eens in films breed uitgesmeerd en hier is het - hoewel goed en degelijk gedaan - in mijn ogen gewoon meer van hetzelfde...
3.5 sterren voor de moeite.
Daarna was het de beurt aan Call Jane, regiedebuut van Phyllis Nagy die al een Oscarnominatie op haar naam heeft staan als scenarist van Carol - film die ik in 2015 ook op het Filmfestival zag - en die viel onder het filmfestivalluikje Generations on tour, waarin jongeren en ouderen worden samengebracht om na de film hierover een babbeltje te doen.
Dit werd een heel speciale kijkervaring, zoveel kan ik al zeggen...
Call Jane is gebaseerd op ware feiten, toen eind jaren '60 abortus nog illegaal was in de VS (ondertussen is dat in heel wat staten daar weer van dat - miserie dus).
Joy (Elizabeth Banks) is zwanger en hoewel de baby welkom is, blijkt ze een hartaandoening te hebben waardoor ze meer dan waarschijnlijk de bevalling niet zal overleven. Jammer genoeg wordt een abortus niet toegestaan door de beheerraad van het ziekenhuis en ze moet dan maar de illegale weg inslaan daarvoor - dit allemaal zonder dat haar man er weet van heeft want da's een advocaat en zou wel eens dwars kunnen liggen.
Zo komt ze via een cryptische boodschap op een bushokje ("Call Jane" met een telefoonnummer erbij) terecht bij een organisatie die illegaal maar veilig in abortussen voorziet. Deze organisatie wordt geleid door Virginia (Sigourney Weaver die er op haar 73e nog steeds strijdbaar uitziet) en zij zal Joy al gauw gaan inlijven bij de organisatie.
Dit was echt een heel leuke film (ondanks het onderwerp) en het feit dat de zaal vol zat met tieners uit de laatste graad van het middelbaar gaf dit nog net iets extra omdat ze echt heel emotioneel reageerden tijdens de film - dat de overgrote meerderheid meisjes waren, zal hier wel meegespeeld hebben. Er klonk dan ook een overdonderend applaus op het einde, vergezeld van wat whoop-whoops. Tof toch zo'n jong publiek en bewijs dat de jeugd niet allemaal apathische zombies zijn - geloof in de mensheid een beetje hersteld.
Was het door de sfeer in de zaal of gewoon omdat dit een goeie film was? Mij gelijk, maar ik gaf hem 4 sterren en vanaf 30 november is hij bij ons in de zalen te zien. Doen.
Laatste film van de dag werd Plus que jamais, van de hand van Emily Atef, waarvan ik al eerder 3 Tage in Quiberon in 2018 op het Filmfestival zag.
In de hoofdrol zien we Vicky Krieps - die hopelijk ook zal schitteren in Corsage binnen een paar dagen - als de terminaal zieke Hélène (zie je wel dat het weer miserie was?) die met haar lot moet zien om te gaan. Dat haar man Mathieu (de betreurde Gaspard Ulliel die ons op 19 januari dit jaar veel te vroeg door een stom skiongeluk ontvallen is) ook zo zijn problemen hiermee heeft, wil ze liever niet onder ogen zien.
Als laatste daad wil ze alleen naar Noorwegen trekken om op haar effen te komen. Wat ze haar man niet vertelt, is dat ze daar iemand wil ontmoeten van wie ze de online blog volgt en die zelf ook met ziekte te kampen heeft...
Ik vond dit een wat rare film. Goed geacteerd dat wel en met heel wat water- en watervogelsymboliek, maar ik bleef toch wat op mijn honger zitten. Dat er ook een ellenlange (zo leek het toch) seksscène in de film zit - dat blééf echt duren - was er mij ook wat te veel aan. Maar dat laatste ligt misschien gewoon aan mij.
Toch nog 3.5 sterren en daardoor is mijn tweede filmfestivaldag al beter geëindigd dan mijn eerste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten