Kijktip: Dune

Eindelijk. Eindelijk. Ein-de-lijk is hij er: de langverwachte verfilming van Dune door Denis Villeneuve.

Weet je nog dat die eigenlijk voor kerstmis 2020 stond geprogrammeerd? En dat we er uiteindelijk nóg 9 maanden op hebben moeten wachten? Omdat... We weten allemaal waarom.

Bygones. Want afgelopen donderdag zat ik in Cinema Albert om 2.5 uur lang weggeblazen te worden door hét cinema-evenement van het jaar.

En geloof dat maar.

Voor wie het nog niet wist: dit is de verfilming van de eerste helft van het boek Dune van Frank Herbert. En ik ben blij dat den Denis voor zo'n aanpak gekozen heeft, want hoe prop je anders een boek van meer dan 500 pagina's in een film zonder er een marathonvoorstelling van te maken?

Nu heb ik dat boek denk ik zo'n 20 jaar geleden gelezen (ik had toen nog geen Goodreads en heb het ook niet op papier genoteerd wanneer juist) en ik weet wel nog dat ik er compleet ondersteboven van was. Het maakte in elk geval veel indruk en na het zien van de Dune-versie van David Lynch (hier ten huize omschreven als Sting in een pamper), leek het zeker onverfilmbaar. Tot Denis Villeneuve ten tonele verscheen.

Denis wie? Komaan, je kent hem als regisseur van schone films zoals Incendies, Enemy, Arrival en Bladerunner 2049. Geen gewone jongen met andere woorden, maar wel iemand met een eigen visie. En perfect voor Dune.

Dat hij voor Timothée Chalamet gekozen heeft als Paul Atreides kan ik hem zelfs vergeven. De 25-jarige acteur ziet er met momenten 15 jaar uit (melkmuil) en heeft de juiste gekwelde blik (zijn natuurlijke uitdrukking) om aan deze figuur gestalte te geven. Maar ook de rest van de cast is perfect, al had ik Jason Momoa zich niet laten scheren, die ziet er bloot uit zonder gezichtsbeharing...

Nu moet je geen grootse ruimtegevechten verwachten (het is geen Star Wars) of flitsende scènes (het boek blijft iets uit 1965), waardoor het misschien wel wat traag vooruit gaat, maar traag is hier welgekomen. Zo kan je uitgebreid genieten van de weidse shots op planeet Arrakis en het set design dat om duimen en vingers af te likken is.

Zelfs de muziek vond ik fantastisch. Normaal gezien valt muziek mij hoegenaamd niet op in een film, tenzij in negatieve zin, maar hier pasten de rare geluiden die Hans Zimmer componeerde helemaal in het geheel van de film. Ik genoot.

Wat je echter niet moet doen, net voor je de film gaat bekijken, is het boek of de graphic novel gaan (her)lezen. Ik las namelijk als voorbereiding de graphic novel en zat gewoon te wachten tot die of die scène zou komen. Had ik beter niet gedaan. Een beetje verrassing mag er nog zijn.

Ga dit dus zien! En laat het traag zijn of de weinige actie je niet afschrikken, je zal iets magisch gezien hebben bij de aftiteling.