Prijzenseizoen: Magritte du cinéma

Nu er weer stilletjes aan dingen mogen, worden ook weer her en der filmprijzen uitgereikt. Normaal gezien is de uitreiking van de Ensors op het filmfestival van Oostende één van de eerste van het jaar, maar aangezien dat filmfestival naar maart werd verplaatst, worden ook de prijzen pas dan verdeeld.

Vandaar dat ik mijn schijnwerpers eerst op hun Waalse tegenhanger richt want morgen, 12 februari, worden de Magritte du cinéma uitgereikt.

Deze prijzen willen de Franstalige Belgische cinema in de bloemetjes zetten (waarbij je rare constructies krijgt bij wie en wat genomineerd wordt) én ze reiken ook een prijs uit voor de beste Vlaamse film - bij de Ensors is het daarentegen enkel navelstaren en wordt er niet naar de Waalse cinema gekeken.

Aangezien er vorig jaar geen uitreiking plaatsvond, kwamen films van 2 jaar productie in aanmerking, namelijk degene die verschenen zijn tussen december 2019 en december 2021 en daar heb ik er al een pak van gezien.

Zo heb ik alle vijf de genomineerden voor beste film gezien - daar meteen meer over - maar ik vind het toch jammer dat Jumbo het niet gehaald heeft in dit lijstje, dat was namelijk één van mijn favoriete bioscoopfilms in 2020. Maar gelukkig kan hij nog met de prijs voor beste debuutfilm gaan lopen, want in die categorie is hij wél genomineerd.

De beste Franstalige Belgische film van de afgelopen twee jaar dan. Ik ga ze alfabetisch bespreken en op het eind geef ik nog mijn favoriet mee:

Adoration (2019) - Fabrice Du Welz

Fabrice Du Welz gaf ons al de rare (horror)films Calvaire, Vinyan en Alléluia en ook in deze coming of age film kan je enkele horrorelementen terugvinden. 

De jonge Paul - een dromerige nature boy - woont met zijn moeder op een domein waar psychiatrische patiënten verzorgd worden. Op een dag knalt Gloria tegen hem aan - letterlijk. En hoewel zijn moeder en al de andere personeelsleden van de kliniek hem waarschuwen dat hij uit haar buurt moet blijven, zal hij samen met haar een roadtrip (vooral te voet) gaan ondernemen waarbij ze dichter tot elkaar zullen komen.

Dit was echt een mooie film waarbij twee jonge mensen (Thomas Gioria - die ik ook al in Madeleine Collins aan het werk zag - en Fantine Harduin - dat rare kind uit Happy end van Michael Haneke) de zomer van hun leven beleven. Fantine is trouwens ook genomineerd als beste vrouwelijke belofte, beetje raar dat Thomas dan geen nominatie als mannelijke belofte kreeg want hij was zeker even goed.

Daarnaast werden ook regisseur Du Welz genomineerd en Benoît Poelvoorde voor mannelijk bijrol. Maar ik vond zijn rol nu niet meteen bijzonder in de film...

Filles de joie (2020) - Frédéric Fonteyne en Anne Paulicevich

Dit was de Belgische inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film vorig jaar, maar hij haalde niet eens de shortlist van 15 films. Ik had er toen zelfs nog niet van gehoord en de poster gaf mij een heel verkeerd beeld van wat de film uiteindelijk bleek te zijn. Ik dacht namelijk dat het één van die domme (en enerverende) Franse komedies zou zijn, maar was ik mis...

Drie vrouwen steken elke dag de grens van Frankrijk naar België over om daar in een een bordeel te werken. We leren elk van deze vrouwen beter kennen, hun dagelijkse beslommeringen en moeilijkheden en de vriendschap die er tussen hen bestaat. Wanneer één van hen in moeilijkheden komt, zullen de andere twee zonder nadenken bijspringen.

Filles de joie was een kleine ontdekking voor mij - zeker omdat ik er zo weinig van verwacht had. 

Les intranquilles (2021) - Joachim Lafosse

Joachim Lafosse baseerde deze film op zijn eigen jeugd met een vader die aan een bipolaire stoornis leed. In Les intranquilles volgen we het gezin van Damien en Leïla en zijn ziekte weegt zwaar op zijn vrouw en hun zoontje Amine (die in het echt de kleinzoon van Isabelle Huppert is - al de derde generatie op het witte doek). We zien hoe Leïla blijft zorgen voor een man die compleet doordraait en zijn gezin geenszins rust gunt en ook hoe de kleine Amine keer op keer voor schut wordt gezet bij leeftijdsgenootjes door zijn vader.

Eens zijn manische bui over is, verandert Damien bovendien in een lusteloos wezen dat nog meer verzorging nodig heeft van zijn vrouw. En die is het grondig beu want het is gewoon geen leven meer met hem...

Een sterke film, zonder meer.

Un monde (2021) - Laura Wandel

Mijn favoriete film van het filmfestival vorig jaar, plaats 3 in mijn eindejaarslijstje met bioscoopfilms én tot op de shortlist voor de Oscar voor beste buitenlandse film dit jaar geraakt. Jammer genoeg mocht het niet waar zijn voor de shortlist - en ik ben een beetje pissed over wat er wél op staat.

De kleine Nora gaat met haar grote broer Abel naar een nieuwe school. Daar moet ze al snel merken dat Abel genadeloos gepest wordt, maar hij wil dat tegen niemand zeggen en wil zelfs dat Nora zich er helemaal buiten houdt. Wat kan een kind van 7-8 jaar dan beginnen?

Deze film zit de hele tijd dicht op de huid van Nora, je volgt alles vanuit haar standpunt, een standpunt dat wij als volwassenen compleet vergeten zijn. Er wordt ons ook niets uitgelegd, je weet enkel wat Nora weet. En toch is dit een fantastische film, vooral geholpen door de sublieme vertolking van Maya Vanderbeque als Nora. Ze heeft er ook een nominatie als beste vrouwelijke belofte voor te pakken. En terecht.

Naast een nominatie als beste film, is er ook een nominatie voor beste debuut, beste regie, beste scenario, beste vrouwelijke en mannelijke belofte (ook broer Abel is genomineerd), beste vrouwelijke bijrol - voor de Vlaamse Laura Verlinden als juf van Nora - en nog enkele technische nominaties. Hopelijk kunnen ze er toch een paar verzilveren.

Une vie démente (2021) - Ann Sirot en Raphaël Balboni

Dit is de film met de meeste nominaties (12) op deze editie van de Magritte du cinéma: beste film, regisseur, scenario, twee keer vrouwelijke hoofdrol, mannelijke hoofdrol én bijrol en dan nog enkele technische categorieën.

Zelf heb ik van deze film genoten. Ook dit was een film over dementie die in 2021 verscheen (er was ook The father, Falling, Supernova en waarschijnlijk nog enkele andere), maar de aanpak was gelukkig telkens anders. Hier krijgen we het verhaal te zien door de ogen van Alex wiens moeder ineens rare dingen begint te doen, waardoor de impact op Alex - en zijn liefdesleven - enorm is.

De film heeft een heel eigen vormgeving, wat tot uiting komt in de decors en de kledij en ik was helemaal mee. Zeker de moeite van het bekijken waard.

En wat was hiervan nu mijn favoriete film? Zonder twijfel Un monde, maar dat was misschien al duidelijk. De andere films waren ook allemaal aanraders - maar deze heeft toch lichtjes mijn voorkeur.

Bij de debuutfilms zou ik persoonlijk voor Jumbo gaan, vooral omdat die niet als beste film genomineerd werd (Un monde en Une vie démente dan weer wel en Fils de plouc ken ik niet maar ziet er verschrikkelijk onnozel uit - genre dwaze Franse komedie - en valt zelfs niet met ondertiteling te bekijken wat ook genoeg zegt). Gewoon omdat ik het deze film echt gun om een prijs te krijgen.

En zoals gezegd is er ook een categorie beste Vlaamse film waarvan ik enkel Dealer gezien heb (die trouwens de grote nominatieslokop is bij de Ensors) omdat de rest mij - eerlijk is eerlijk - geen bal interesseert: Rookie gaat over racen (yuk), La civil over een Mexicaans stuk geschiedenis (ver van mijn bed show) en The barefoot emperor is het vervolg op King of the Belgians dat ik rotslecht vond, dus de tweede zal al niet veel beter zijn...

Bij de actrices in een hoofdrol moet ik gewoon Virginie Efira vermelden, die genomineerd is voor haar rol van Suze Trapet in Adieu les cons. Maar ik weet niet of ze zal kunnen opboksen tegen de twee actrices uit Une vie démente (hoewel, twee uit dezelfde film kan de jury ook verdelen) en Lubna Azabal die gewoon fe-no-me-naal was in Adam. Maar ik gun het haar van harte. Ze is trouwens bij de Césars (uitreiking 25 februari) genomineerd voor Benedetta, maar dat zie ik somber in...

Het rare is dus dat ze voor een Franse (geen Waalse) film genomineerd is, maar blijkbaar is Belgische actrice zijn en in het Frans acteren genoeg om een nominatie te krijgen. Mij best. Zo werd ook Daphné Patakia voor haar rol als Bartolomea in Benedetta (een Frans/Nederlandse productie) als vrouwelijke belofte genomineerd aangezien zij - net als Virginie Efira - van Brussel is.

Er zijn ook enkele Vlamingen genomineerd: Laura Verlinden maakt kans op beste vrouwelijke bijrol in Un monde maar ik zie die dus echt niet graag spelen... En ook Sam Louwyck speelde een bijrol in Jumbo en is genomineerd.

Het valt echt op dat Vlamingen her en der in deze genomineerde films opduiken, in Vlaamse films is het omgekeerde gewoon niet het geval - hoe zou dat nu komen? Zo waren ook Peter Van Den Begin en Charlotte Vandermeersch in Adoration te zien en speelde Barbara Sarafian de hoerenmadam in Filles de joie.

Afwachten dus wat het wordt op 12 februari, de uitreiking wordt uitgezonden op La Trois en de deze gaat voor haar tv zitten, zoveel is zeker!