Mijn tweede tripje richting cinema in deze coronatijden werd Jumbo, het langspeeldebuut van de Belgische Zoé Wittock.
Jumbo is het verhaal van de verlegen Jeanne die werkt als onderhoudspersoneel in een pretpark (dat Plopsa Coo bleek te zijn). Ze woont nog thuis bij haar moeder die er steeds nieuwe vrijers op na houdt en haar dochter ook steeds richting mannen lijkt te pushen.
Maar dan staat er ineens een nieuwe attractie in het pretpark waartoe Jeanne zich meer dan gewoon voelt aangetrokken. Ze doopt de machine Jumbo en de twee krijgen een relatie (voor zover dat kan).
Het gegeven van deze film lijkt wat vreemd, maar ik vond het een prachtig sprookje over liefde die de grenzen van het mogelijke aftast.
Jeanne durft aanvankelijk niet voor haar liefde uit te komen en wanneer ze het aan haar moeder vertelt, reageert die eerst niet echt in de wolken - ze gooit haar dochter zelfs zonder pardon buiten...
Maar liefde overwint alles en ook haar moeder verandert van gedacht, zodat deze film nog positief kan eindigen.
De hoofdrol wordt vertolkt door Noémie Merlant die ik enkel nog maar in Portrait de la jeune fille en feu (heb ik nu eindelijk op dvd!) aan het werk zag en ook hier wist ze mij als kijker te boeien. Een talent om in het oog te houden dus.
Ik ben echt dankbaar voor de onlinekansen die we krijgen zodat we nieuwe releases toch kunnen zien. Dit was al de tweede topper die ik anders in de cinema was gaan bekijken.
Jumbo kan je gaan bekijken bij lumiereseries, dalton en het VOD platform van Proximus. Telkens voor 8 euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten