Afgelopen donderdag bevond ik mij nog maar eens in de cinema (ik blijf het zeggen: ik moet er van profiteren zo lang het kan), nu voor The father, een film gebaseerd op een toneelstuk.
En met Anthony Hopkins in de hoofdrol die hiervoor een tweede Oscar kreeg.
Meer dan verdiend, dat kan zeker gezegd worden.In The father zitten we in het hoofd van de dementerende Anthony (ja, hij heeft dezelfde naam als de acteur) en zien we hoe hij de wereld rondom zich ervaart.
En dat is in één woord: chaos. Niet meer of minder...
Het verhaal wordt ook niet lineair verteld, maar we keren verschillende keren terug naar dezelfde momenten die steeds anders beleefd worden. Dat het decor van zijn appartement daarbij steeds verandert, maakt alles nog zoveel bevreemdender.
The father duurt slechts anderhalf uur maar weet heel wat los te maken bij de kijker. Ik leefde helemaal mee met de verwarde Anthony en ik had zelfs eventjes de neiging om naar het scherm te beginnen roepen - maar dat doe ik enkel thuis, ik heb manieren...
De enige boodschap bij deze film: ga gewoon kijken, je zal het je zeker niet beklagen.
Nog een nieuwe aanrader in de cinema deze week:
Petite fille, een documentaire over een transgender meisje en haar familie. Die laatste probeert om haar het leven zo makkelijk mogelijk te maken, ondanks tegenkantingen op school, op ballet...
Meer dan verdiende winnaar van de Grand prix op het afgelopen Filmfestival in Gent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten