170 p.
Vertaald als: Bloedlijn (verschijnt 30/06/22)
Zoals te zien is op de rode band op de cover van het boek, won Amélie Nothomb afgelopen november de Prix Renaudot (één van de meest prestigieuze literaire prijzen in Frankrijk) voor dit kleine meesterwerk.
En ja, daar geef ik al meteen mijn eigen mening weg...
Van Amélie Nothomb heb ik zo goed als alles gelezen (behalve dat ene jammerlijke boek dat al ver 20 jaar in mijn boekenkast staat te verkommeren - een boek kopen is zo goed als zeker het nooit lezen), zelfs de paar die nooit in het Nederlands verschenen zijn, heb ik achter de kiezen. Want zo ver kan een favoriete auteur mij drijven: dan lees ik alles, zelfs als het in een taal is die ik liever niet zou lezen.
Maar dit boek heb ik dus wel degelijk in het Frans gelezen aangezien ik mezelf het laatste half jaar wat bijgespijkerd heb op dat vlak en het las heel vlot - wonder boven wonder want Nothomb is niet de makkelijkste auteur in het Frans...
Dit is het verhaal van haar vader Patrick, of toch tot hij 28 jaar oud is wanneer hij in 1964 als diplomaat in Stanleyville (Congo) met 1600 andere Europeanen gegijzeld wordt - echt gebeurd, hij schreef er zelf een boek over.
Premier sang start met zijn nakende executie voor een vuurpeloton van de rebellen en daardoor gaat hij over zijn leven nadenken.
We krijgen dit leven te lezen vanaf zijn geboorte, waarna - als hij 8 maanden oud is - zijn vader omkomt bij een mislukte ontmijning van het leger. De kleine Patrick wordt opgevoed door zijn grootouders langs moederzijde omdat mamalief eerst in een diepe depressie zinkt en daarna liever haar leven zonder haar zoon leidt.
Wanneer hij zes is en bijna aan school moet beginnen, wordt hij bovendien tijdens de zomer naar de familie van zijn vader gestuurd - om wat harder te worden. Die zomer is zowat de mooiste periode van zijn leven, maar hij moet er ook voor wat schamele kruimels eten vechten tussen de horde kinderen die zijn grootvader met zijn tweede vrouw heeft en waarvan de jongste slechts enkele weken ouder is dan Patrick.
Dit wilde leven tijdens die zomer en ook de vakanties daarna zullen wel gestoeld zijn op ware feiten, maar ze doen zo surreëel aan dat het bijna een sprookje wordt. En ik heb dat sprookje heel graag gelezen.
Amélie Nothomb is op haar best wanneer ze uit haar eigen leven put of in dit geval dat van haar vader. Lees ook Met angst en beven, Vuurwerk en ventilatoren en tot op een bepaalde hoogte (want niet mijn favoriet) De verloofde van Sado. Waarom ik dat vermaledijde Gods ingewanden dan nog niet gelezen heb, is mij een raadsel want ook daar schrijft ze over zichzelf...
Dat ze hier voor het leven van haar vader koos om een boek te schrijven, is begrijpelijk. Patrick Nothomb stierf namelijk in 2020 - niet aan covid - en ze kon om begrijpelijke (en daarnaast ook totaal onmenselijke) redenen geen echt afscheid van hem nemen. Dat deed ze met dit boek.
Premier sang werd heel genereus beloond met 4.5 sterren en misschien heb ik in februari wel al mijn boek van het jaar gelezen, wie weet?
Wekt nieuwsgierigheid...
BeantwoordenVerwijderen