Afgelopen weekend trotseerde ik letterlijk weer en wind om nog eens een donkere zaal in te duiken: ik ging kijken naar Death on the Nile, de tweede Hercule Poirot-verfilming van en met Kenneth Branagh.
Net zoals bij de vorige film val je hier over de bekende koppen, hoewel ze net iets minder indrukwekkend zijn. Ik kwam voor Kenneth (al decennia fan) én Gal Gadot - die ik nu niet meteen de beste actrice vind (dat wil ik grif toegeven), maar ze is gewoon veel te mooi om naar te kijken.
We hebben daarenboven lang genoeg op deze film mogen wachten die al voor december 2019 werd aangekondigd, maar steeds weer werd uitgesteld en nu eens niet alleen door corona... Want er was natuurlijk ook de hele kannibalen- en seksueel geweldcontroverse rond Armie Hammer - wie is die vent eigenlijk? En ja, ik heb hem voordien al gezien in de monstruositeit die Call me by your name was - die heeft nu echt eens een kop die je meteen weer vergeet als je je hoofd even draait, niets aan verloren met andere woorden...
Anyway, ik was er klaar voor en werd al meteen op gruwel getrakteerd: de film opent namelijk met een zwart/wit proloog die zich afspeelt in de loopgraven rond Ieper in WOI waar een jonge Poirot (hij is Belg, remember?) clever uit de hoek komt en zijn commandant helpt bij een missie. De gruwel zat niet in dit oorlogsfragment, maar in de digitaal verjongde Kenneth Branagh. Je houdt er bijna nachtmerries aan over, zo artificieel komt het over. Deze proloog dient tevens als origin story voor zijn snor - je moet het zien om het te geloven.
Daarna vinden we de huidige Poirot terug in een Londense jazzclub waar hij tot zijn eigen verwondering plezier in de muziek en de omgeving vindt. Daar ontmoeten we ook de andere hoofdrolspelers: Gal Gadot en Armie Hammer worden aan elkaar voorgesteld door haar beste vriendin (Emma Mackey uit Sex Education die echt veel te hard op Margot Robbie lijkt) die dan zijn verloofde is. Zes weken later bevindt Poirot zich in Egypte en ziet hij de twee pas aan elkaar voorgestelden op hun huwelijksreis.
Ze schakelen hem in omdat de afgewezen beste vriendin hen blijft achtervolgen en ze vrezen dat ze iets van plan is.
So far so good, maar mensen, de film was saaaaaaaaaaaaai. Het duurt namelijk tot ver halverwege eer er iemand vermoord wordt en daar was ik toch voor gekomen hoor... En ook de afhandeling van heel die moord en het mysterie er rond was niet meteen flitsend te noemen. De geheimpjes die bij de ondervraging van Poirot naar boven komen, zie je trouwens al van mijlen ver aan komen.
Nee, onder de indruk van het verhaal was ik niet. Dan misschien van de vormgeving? Ja, de film ziet er schitterend uit: de kledij, het cruiseschip waar ze op zitten... alles ademt luxe en glorie uit, maar je moet daarnaast ook zitten kijken op vreselijke CGI-landschappen aan de Nijloevers, naar overduidelijk computergeanimeerde beesten (die krokodil die een vogel vangt!) en ik had het ook al over de digitaal verjongde Poirot - the stuff of nightmares. Doordat Poirot hier bovendien een achtergrondverhaal krijgt, was hij mij ook veel te sentimenteel in mijn ogen. Een raar mannetje mag voor mij gewoon dat zijn, zonder dat ze er een verklaring voor moeten geven.
Death on the Nile voldeed dus zeker niet aan mijn verwachtingen. Hopelijk wordt mijn volgende bioscoopfilm wél een knaller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten