Een nieuwe donderdag, een nieuwe film in de cinema.
Falling is het regiedebuut van acteur Viggo Mortensen. Hij schreef ook het scenario, componeerde de muziek én speelt de hoofdrol. Een beetje veel petjes die een man tegelijkertijd kan opzetten en dat merk je ook (hoewel de hoofdrol spelen zowat een must was want anders kreeg hij zijn financiering niet rond).
Versta mij niet verkeerd: in se is dit een degelijk gemaakte film, maar toch leek er iets te ontbreken en wat dat juist was ontsnapt mij een beetje.
Falling gaat over de bejaarde Willis (Lance Henriksen op zijn best) die wat begint te dementeren en zijn zoon Johnny (Mortensen) die hem naar Californië wil halen om hem dichter bij zich te hebben. Nu is Willis een compleet verachtelijke man die decennia lang zijn gezin terroriseerde, alle vrouwen hoeren vindt en niet om kan met het feit dat er homo's bestaan. En laat nu net zijn zoon getrouwd zijn met een man en een adoptiedochter hebben.
Geen enkel moment kan je sympathie krijgen voor Willis - ook niet als hij weer eens verdwaalt omdat hij niet weet waar hij is - gewoon omdat hij echt letterlijk altijd iedereen zit uit te schelden en nooit ook maar een moment blijk geeft van medeleven of empathie. En dat al heel zijn leven, niet enkel nu hij de helft van de tijd niet meer weet wat voor of achter is. Hij terroriseerde zijn eerste vrouw, de moeder van Johnny en zijn zus, hij terroriseerde zijn nieuwe vriendin, hij terroriseerde zijn kinderen...
Nee, zo'n mannen mogen van mij bij het grof vuil.
Daarnaast probeert regisseur Mortensen om af en toe artistiek uit de hoek te komen met kunstige plaatjes die de "leegte" tussen scènes moeten vullen. Totaal onnodig in mijn ogen en het leidde ook enorm af.
Er zitten autobiografische elementen in de film - vooral de scènes met de eend (grappig en ook vertederend) zijn uit Viggo's leven gegrepen - maar als Mortensen echt zo'n mannelijk figuur in zijn leven gehad heeft, mag hij blij zijn dat die nu niet meer leeft. Nèm, ik heb het gezegd.
Het feit dat ik eerder dit jaar al een dijk van een film over een dementerende man zag - die mij dan ook nog eens tot in het diepste beroerde - maakte deze kijkervaring toch wat minder. Tijdens het kijken overviel mij bovendien een gevoel van verveling, nooit goed tijdens een film, en ik vond dat oprecht jammer want ik wou hem echt goed vinden. Volgende keer beter.
Rest mij nog een film te tippen die eindelijk bij ons in de cinema beland is: I care a lot.
Er was even de belofte dat hij op Netflix zou belanden in februari dit jaar, maar dat is er nooit van gekomen in België (wel in de VS en Duitsland, en in Canada en de UK is hij te zien op Prime). En nu kan het grote publiek hem hier eindelijk zien. Doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten