Om 10.00u (de voorlaatste keer op het filmfestival) zat ik klaar voor Poor things, de nieuwste van Yorgos Lanthimos (The lobster, The killing of a sacred deer, The favourite - allemaal gezien op het filmfestival, hij heeft precies een abonnement).
Deze film is gebaseerd op het boek van Alasdair Gray dat ik in september las. En als ik al dacht dat het boek maf was, dan moet je deze film zien!
Dit is een visueel overdonderend sprookje met een Emma Stone die zich een Oscar aan het bijeenacteren is. Ook Mark Ruffalo als slijmbal Duncan Wedderburn weet de nodige humor in zijn vertolking te steken. Toch 1 bedenking bij de casting: zowel Mark Ruffalo als Ramy Youssef en Christopher Abbott leken wel uit dezelfde fabriek te komen - ze zijn qua uiterlijk gewoon onderling inwisselbaar. En zoiets stoort mij want ik heb het al moeilijk genoeg in films als er twee acteurs met dezelfde haarkleur in voor komen die ik voordien nooit gezien heb en die ik dan niet uit elkaar kan houden (maar da's mijn probleem, ik weet het).
Had ik niet bang zitten afwachten hoe het met Egon was, dan had ik misschien meer van deze film kunnen genieten maar ik had tegenwoordigheid van geest genoeg om te beseffen dat Poor things wel eens een heel groot prijsbeest zou kunnen worden.
Heb ik dan geen negatieve punten (buiten de casting van hierboven)? Toch.
Het boek speelt zich grotendeels in Glasgow af en voor de film wordt de setting naar Londen verplaatst. Waarom? Omdat Londen internationaal herkenbaarder is dan Glasgow? Dit was gewoon totaal onnodig en had de film zich in Glasgow afgespeeld, dan was hij misschien nog wat gotischer van uitzicht geweest... Dat Willem Dafoe dan ook nog eens met een Schotsachtig accent praat, maakt het helemaal niet meer te begrijpen waarom van locatie gewisseld werd.
En van Dafoe gesproken: ook zijn uiterlijk in de film vond ik er totaal over. In het boek is hij "gewoon" een heel lelijke en misvormde man maar hier wordt hij zélf bijna een monster van Frankenstein met zijn littekens en verminkingen. Dat had wat minder gemogen.
Maar al bij al: weer een schitterende film van Yorgos Lanthimos.
Allemaal gaan kijken wanneer hij ooit bij ons in de bioscopen komt!
Oh ja, de twee films waarvoor ik verstek moest laten gaan waren de documentaire Viva Varda! en de nieuwste film van Ken Loach: The Old Oak. Vooral voor die laatste vond ik het jammer, maar ik pik hem wel mee als hij in de bioscopen verschijnt (25/10).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten