156 p.
(Nog) niet vertaald
Eind augustus verscheen het nieuwste boek van Amélie Nothomb en ik kocht het begin september toen ik in Brussel was. En het is nu al uitgelezen. Straf.
Psychopompe (over die titel dadelijk meer) is terug een uiterst persoonlijk boek geworden: Nothomb vertelt over haar fascinatie met vogels - wat zich uit in de drang om zelf te kunnen vliegen, over de aanranding die ze op haar twaalfde beleefde en ook hoe schrijven uiteindelijk haar manier van vliegen werd - zoals op de achterflap te lezen staat: "Écrire, c'est voler.".
Het boek opent met een prachtige Japanse fabel over een kraanvogel en gaat dan over naar de kleine Amélie die bij elke verhuis met het gezin (haar vader was diplomaat en ze verhuisden om de zoveel jaar) troost vindt in het feit dat er overal vogels te vinden zijn. De bewondering voor vogels uit zich zoals al gezegd in de wil om zelf te vliegen wat ze met ballet probeert te verwezenlijken maar door een gebrek aan talent moet die droom opgeborgen worden.
Als tiener wordt ze sterk beïnvloed door wat ze heeft meegemaakt en dat uit zich dan in anorexia - opnieuw een manier om te proberen vliegen door zo licht mogelijk te worden. Ze leert zichzelf Oudgrieks aan en maakt daardoor kennis met de figuur van de psychopompos (zoals dat in het Nederlands heet) - een wezen dat zielen naar het hiernamaals begeleidt en dat soms in de gedaante van een vogel. Ze heeft meteen een nieuw doel in haar leven: psychopompe worden.
In het laatste deel van het boek beschrijft ze hoe ze nu net die psychopompe geworden is en dat vooral aan de hand van het boek dat ze over haar vader schreef. Ik begrijp dat het schrijven van dat boek een louterende ervaring voor haar was (hij stierf in het begin van de coronapandemie in 2020 en ze kon niet aanwezig zijn bij zijn begrafenis), maar ze begint in Psychopompe echt rondjes te schrijven rond dat boek/die ervaring en serieus in herhaling te vallen. Hoeveel keer je de term "de son vivant" in die laatste pagina's terugvindt, kan je zelfs niet meer op 2 handen tellen...
Psychopompe begon heel goed met de Japanse fabel en ging boeiend verder met haar levensverhaal als kind en tiener, maar het derde deel van het boek verknoeide het wat voor mij - had hier niet wat meer redactiewerk aan vooraf kunnen gaan?
En dat uit zich dan in drie sterren.
Het kan er niet altijd boenk op zijn he.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten