Net als op dag 1 zat ik terug om 10.00u in de zaal, deze keer voor La passion de Dodin Bouffant.
Dodin Bouffant (Benoît Magimel) is een fijnproever en meesterkok die zijn vrienden graag laat genieten van zijn creaties. Maar bovenal is deze film een vehikel voor Juliette Binoche als zijn kokkin en af-en-toe-bijslaap Eugénie.
Al vanaf de eerste beelden wordt duidelijk dat de liefde voor het koken en de producten die daarbij gebruikt worden, centraal staan in deze film. Hier naar gaan kijken als je al een hongertje hebt, is zowat het slechtste idee dat je kan hebben want in 2.5 uur tijd passeert een heel gamma aan spijs en drank op het scherm en jawel, je hébt honger als hij gedaan is.
Dit is de Franse inzending voor de komende Oscars en het werd alvast een goeie. Of hij met het gouden beeldje naar huis zal gaan, zal afhangen van de andere inzendingen - er staan er genoeg op het programma van het Filmfestival - waarvan er nog enkele in mijn schema volgen de komende dagen.
Vanaf 8 november in onze zalen te zien. Kijken zou ik zeggen.
Een uur of vijf later stond ik terug in Kinepolis voor Late night with the devil, een Australische film.
Maar geen Australisch gebabbel hier, hij draait namelijk rond een uitzending van een Amerikaanse late night talkshow waarvan de beelden onlangs teruggevonden zijn. Terug een soort mockumentary dus, deze keer met een horrorsausje erover.
We kijken naar de opnames van de Halloweenspecial van Night Owls, de talkshow van Jack Delroy in 1977. Zijn gasten hebben allemaal iets spooky (een medium, een scepticus, de schrijfster van een boek over een bezeten kind én dat bezeten kind) en wat eerst nog als trucjes kan weggezet worden, wordt al snel een pure horrorshow.
Hier heb ik gewoon van zitten genieten. Dit was lekker ouderwetse horror met echte praktische effecten en bakken humor. Heerlijk.
De film was compleet niet ondertiteld dus ik vrees er een beetje voor of die bij ons zal uitkomen. Indien niet zou dat heel jammer zijn.
Laatste en zwaarste film van de dag werd Amal, eentje van Belgische makelij.
Amal is lerares Frans aan een Brusselse school met een heel divers, maar vooral moslimpubliek. Wanneer één van de leerlingen serieus gepest wordt omdat ze (vermoed) lesbisch is, wil Amal haar klas wat fatsoen bijbrengen aan de hand van literaire teksten. Maar dit draait helemaal verkeerd uit...
Dit is een film die bij mij binnenkwam als een mokerslag, ik ben er eigenlijk nog altijd niet goed van... Je kan kwaad worden van deze thematiek maar mij jaagde de film meer angst aan dan wat anders. Is dit waar we naartoe gaan? Zijn dit de jongeren die onze maatschappij draaiende moeten houden in de toekomst? Om maar te zeggen dat dit een wel heel pessimistische film is met een niet al te vrolijke boodschap.
Lubna Azabal overtuigde compleet als Amal. Maar ik heb haar al altijd overtuigend gevonden (Incendies, Adam...). Aan haar zijde vinden we Johan Heldenbergh terug als haar man en hoewel de regisseur en zowat de hele klas aan acteurs aanwezig was op de vertoning, moesten we toch die twee missen, ze hadden andere verplichtingen...
Regisseur Jawad Rhalib bevestigde dat het inderdaad geen al te vrolijke film geworden is maar hij deed ook en oproep om meer geld in scholen - en dan vooral in de achterstandscholen van Brussel - te pompen want anders ziet hij het ook niet meer goed komen...
Deze film komt op 7 februari 2024 in de zalen. Toch maar gaan.
Al vanaf de eerste beelden wordt duidelijk dat de liefde voor het koken en de producten die daarbij gebruikt worden, centraal staan in deze film. Hier naar gaan kijken als je al een hongertje hebt, is zowat het slechtste idee dat je kan hebben want in 2.5 uur tijd passeert een heel gamma aan spijs en drank op het scherm en jawel, je hébt honger als hij gedaan is.
Dit is de Franse inzending voor de komende Oscars en het werd alvast een goeie. Of hij met het gouden beeldje naar huis zal gaan, zal afhangen van de andere inzendingen - er staan er genoeg op het programma van het Filmfestival - waarvan er nog enkele in mijn schema volgen de komende dagen.
Vanaf 8 november in onze zalen te zien. Kijken zou ik zeggen.
Een uur of vijf later stond ik terug in Kinepolis voor Late night with the devil, een Australische film.
 |
| Blijkbaar zo vers van de pers dat hij nog geen trailer heeft. |
We kijken naar de opnames van de Halloweenspecial van Night Owls, de talkshow van Jack Delroy in 1977. Zijn gasten hebben allemaal iets spooky (een medium, een scepticus, de schrijfster van een boek over een bezeten kind én dat bezeten kind) en wat eerst nog als trucjes kan weggezet worden, wordt al snel een pure horrorshow.
Hier heb ik gewoon van zitten genieten. Dit was lekker ouderwetse horror met echte praktische effecten en bakken humor. Heerlijk.
De film was compleet niet ondertiteld dus ik vrees er een beetje voor of die bij ons zal uitkomen. Indien niet zou dat heel jammer zijn.
Laatste en zwaarste film van de dag werd Amal, eentje van Belgische makelij.
 |
| En ook hier nog geen trailer. |
Dit is een film die bij mij binnenkwam als een mokerslag, ik ben er eigenlijk nog altijd niet goed van... Je kan kwaad worden van deze thematiek maar mij jaagde de film meer angst aan dan wat anders. Is dit waar we naartoe gaan? Zijn dit de jongeren die onze maatschappij draaiende moeten houden in de toekomst? Om maar te zeggen dat dit een wel heel pessimistische film is met een niet al te vrolijke boodschap.
Lubna Azabal overtuigde compleet als Amal. Maar ik heb haar al altijd overtuigend gevonden (Incendies, Adam...). Aan haar zijde vinden we Johan Heldenbergh terug als haar man en hoewel de regisseur en zowat de hele klas aan acteurs aanwezig was op de vertoning, moesten we toch die twee missen, ze hadden andere verplichtingen...
Regisseur Jawad Rhalib bevestigde dat het inderdaad geen al te vrolijke film geworden is maar hij deed ook en oproep om meer geld in scholen - en dan vooral in de achterstandscholen van Brussel - te pompen want anders ziet hij het ook niet meer goed komen...
Deze film komt op 7 februari 2024 in de zalen. Toch maar gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten