Om 10.00u zat ik dus klaar in zaal 1 van Kinepolis voor Dream scenario, een film met Nicolas Cage.
Nu weten we allemaal dat de Nic vooral films maakt om centen binnen te rijven zodat hij zijn rekeningen kan betalen en dat het daardoor niet altijd even bekijkenswaardige dingen zijn - Dream scenario valt gelukkig niet in die categorie.
Paul Matthews (Cage) is een wat saaie, totaal onopvallende biologieprofessor aan een universiteit. Tot hij ineens compleet onverklaarbaar in dromen van willekeurige mensen begint op te duiken... Niet dat hij daar veel doet, meestal staat hij er maar wat te staan, maar het is genoeg om van hem een mediafenomeen te maken.
Hij proeft van populariteit en droomt er van om eindelijk dat boek te kunnen schrijven waar hij al zo lang over loopt na te denken. En dan begint hij in de dromen mensen aan te vallen waardoor zijn (werkelijke) leven een hel wordt...
Dit was een heerlijke film met een heel sterk acterende Nicolas Cage en heel wat humor. Ik zou zeggen: ga dat zien!
Zou pas op 29 februari volgend jaar (schrikkeljaar!) in de zalen komen volgens de distributeur.
's Avonds was het de beurt aan de Belgische Oscarinzending: Augure.
En daar wordt steeds bij verteld dat het van Baloji is, alsof we die mens moeten kennen. Ik ken hem wel van de film Binti, waarin hij de vader speelt van het hoofdpersonage (in het echt ook zijn dochter) maar blijkbaar is dat dus een bekende rapper waar ik voor Binti nog nooit van gehoord had...
Voor ik het over de film heb, toch even iets over de organisatie van het filmfestival: als je zo'n groots aangekondigde film vertoont, doe dat dan niet in een zaal waar de vorige film pas een kwartier voor Augure moet beginnen, gedaan is. We stonden daar met 500 man te schilderen in de gang van Kinepolis en toen moesten ze ook nog de zaal beginnen kuisen... Soit, 2 minuten voor de film eigenlijk moest beginnen (dat was dus om 19.30u), werd de meute in de zaal gelaten en moest iedereen nog zijn plekje gaan zoeken. Dan moest de hele festivaljury nog worden voorgesteld (het was de eerste film van de competitie die ze zagen) én ook regisseur Baloji nog eens naar voren geroepen worden - om maar te zeggen dat de film pas na 20.00u gestart werd... En zo is er elk jaar wel iets en dat enerveert mij enorm.
Augure dan. We volgen de Congolese Koffi die zijn thuisland bezoekt met zijn Belgische vriendin die zwanger is van hun tweeling om toestemming aan zijn familie te vragen om te trouwen. Dat die familie niet de makkelijksten zijn, blijkt al van bij hun aankomst: ze worden compleet met de nek aangekeken en wanneer Koffi een bloedneus krijgt en dat bloed per ongeluk op een nieuwbakken neefje terechtkomt, wordt hij verweten van een tovenaar te zijn die dat kind wil vervloeken... We zijn diep in de Afrikaanse mystiek beland, mensen.
Nu vind ik het niet erg om wat vreemde hocus pocus te bekijken (Conann is een goed voorbeeld van hoe ik het graag heb), maar hier? Het was in mijn ogen vooral veel geschreeuw, pathetiek en intimidatie en daar kijk ik niet graag naar. Eén van de aanwezige actrices vertelde dat de film vooral gaat over hoe vrouwen in het patriarchaat proberen te overleven, maar dat heb ik er echt niet in gezien, sorry. Baloji onderstreepte ook het feit dat hij een achtergrond in de poëzie heeft en ja, dat zie je er wel aan - vandaar waarschijnlijk ook waarom ik er niet zo heel veel aan vond.
Dit is dus onze inzending voor de Oscars, maar het gaat 'm niet worden vrees ik...
Komt op 15 november in de cinema's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten