Filmfestival - dag 10

Laatste dag op het filmfest en het werden er nog eens drie:

Jammer genoeg niet het beste wat ik gezien heb, maar hey zo gaat dat...

Beginnen deed ik in KASKcinema met de documentaire You can call me Bill over William Shatner.

Als je een film wil zien waarin pépé anderhalf uur aan een stuk zit te leuteren, ben je hier aan het juiste adres...

Het is echt ook niets anders dan dat: William Shatner zit te babbelen tegen de camera zonder dat je ergens een andere stem te horen krijgt. Ja, er is een overzicht van zijn carrière (Star Trek speelt natuurlijk een grote rol) en je leert wat over zijn persoonlijke leven maar tussen het interessante zit vooral een hele hoop gewurtel.

Nee, dit was het toch niet... Blij toen dit gedaan was en ik zal waarschijnlijk veel meer plezier beleven aan de memoires van Patrick Stewart - die in mijn ogen ook de betere Star Trek kapitein was.

Daarna verkaste ik naar de Sphinx voor mijn twee laatste filmfestivalfilms en de eerste daar was Le temps d'aimer.

Deze Franse film opent met archiefbeelden van de bevrijding na WOII. We zien de vreugde bij de mensen, het omhelzen van de Amerikaanse bevrijder maar al snel wordt het grimmiger wanneer we beelden te zien krijgen van vrouwen die met de Duitsers te doen hadden: ze worden hardhandig door de straten gesleurd, hun haar afgeschoren en daarna worden ze halfnaakt verjaagd. Waarna we overgaan naar de film waarin twee zo'n vrouwen naar huis spurten.

Zonder woorden krijgen we de overgang naar kleur waarin een vrouw haar zoontje probeert te pakken te krijgen op het strand. Blijkt zij dus één van die twee vrouwen te zijn met haar moffenkind maar dat heeft ze nooit aan die kleine verteld. Grote redder op het strand is François die Daniel vastgrijpt voor hij kan verdrinken in de zee. En een liefdesgeschiedenis begint...

Nu zou de film wat beter geweest zijn als er een duidelijk hoofdpersonage was. Je zou denken dat het Madeleine is, maar het is evenzeer haar zoon Daniel én François met momenten. Bovendien verstrijkt de tijd met grote sprongen die je alleen kan aflezen aan hoe groot Daniel nu is want zowel Anaïs Demoustier (Madeleine) als Vincent Lacoste (François) blijven er de hele film hetzelfde uitzien...

En dan is de film gedaan en denk je alleen maar: "waar ging dit eigenlijk over?"

Waarschijnlijk gaat dit nog een release krijgen, maar ik vind - gelukkig - geen verschijningsdatum.

Laatste film van de dag (en het festival) werd Shayda, een Australische film en hun inzending voor de Oscars.

Shayda is een Iraanse vrouw die met haar dochtertje Mona in een opvangcentrum in Australië zit, op de vlucht voor haar gewelddadige man. Ze probeert het kind wat normaliteit mee te geven door de voorbereidingen voor het Iraanse nieuwjaar in ere te houden maar ondertussen heeft haar man ook bezoekrecht verkregen voor het meisje. De vrees bestaat dat hij met haar naar Iran zal vluchten en dat Shayda haar dochter nooit terug zal zien...

Dit was een film die je diep wil raken maar er jammer genoeg niet echt in weet te slagen. Hoofdactrice Zar Amir Ebrahimi is overweldigend goed als Shayda, maar het raakte me niet echt. De film sleept daarnaast ook enorm aan en voelde bijna een uur langer aan dan zijn speelduur van 2 uur.

Nee, ook dit was het niet echt en hier was het gewoon jammer omdat het verhaal gebaseerd werd op de eigen ervaringen van regisseur Noora Niasari, zoals we in de aftiteling konden zien.

Zo, dit was het dan. Weer 10 dagen film gezien met in totaal 23 films. Goeie dingen gezien en ook gruwelijk slechte, maar zo gaat dat. Aftellen naar volgend jaar!