Om 10.00u zat ik klaar om May December te bekijken, de nieuwste film van Todd Haynes (Carol, Far from heaven, I'm not there...).
Weet je nog, die Amerikaanse lerares die aanpapte met haar 13-jarige leerling en in de gevangenis beviel van zijn kind? Wel, daar is deze film op gebaseerd. Julianne Moore is de cougar die 24 jaar later nog steeds bij haar jailbait is (die is nu wel al 36) en 3 kinderen met hem heeft. Natalie Portman is de actrice die haar gaat vertolken in een film en die haar en haar gezin opzoekt om wat achtergrondinformatie op te doen.
Ik had hier hoge verwachtingen van (zeker door Carol een aantal jaar geleden - ook op het filmfestival) maar die werden toch niet echt ingelost. Wat juist de bedoeling van deze film was, is mij eigenlijk een beetje een raadsel en de muziek is zo overdonderend en als een tang op een varken aanwezig dat het echt stoorde.
Nee, dit is jammer genoeg mijn minste film tot nu toe op het filmfestival.
Voor wie hem toch wil zien: hij komt op 24 januari in de zalen.
Daarna was het de beurt aan Fallen leaves, de nieuwste film van Aki Kaurismäki én de Finse inzending voor de komende Oscars.
Kaurismäki's werk kende ik natuurlijk al: toen ik nog glorieus vriend van het festival was (de goedkoopste formule die nu niet meer bestaat) mocht ik gratis naar de avant-première van The other side of hope en ook The man without a past had ik al gezien. Ik weet dus wat zijn stijl is en die kan je hier helemaal terugvinden.Ik had hier hoge verwachtingen van (zeker door Carol een aantal jaar geleden - ook op het filmfestival) maar die werden toch niet echt ingelost. Wat juist de bedoeling van deze film was, is mij eigenlijk een beetje een raadsel en de muziek is zo overdonderend en als een tang op een varken aanwezig dat het echt stoorde.
Nee, dit is jammer genoeg mijn minste film tot nu toe op het filmfestival.
Voor wie hem toch wil zien: hij komt op 24 januari in de zalen.
Daarna was het de beurt aan Fallen leaves, de nieuwste film van Aki Kaurismäki én de Finse inzending voor de komende Oscars.
Zijn acteurs lijken te spelen zonder gevoel (nee, niet op de Wes Anderson manier) en ook de vormgeving van de film was heel typisch: Finland ziet er mistroostig, verloederd en vermoeid uit - je zou er al met schrik naartoe trekken.
Fallen leaves is het verhaal van twee mensen die het niet getroffen hebben in het leven: zij wordt ontslagen uit haar supermarktjob omdat ze eten dat over datum was en weggegooid moest worden had meegenomen en hij is een niet zo stiekeme alcoholicus die overal flessen sterke drank verstopt heeft. Deze twee verloren zielen ontmoeten elkaar op café en een kleine liefdeshistorie ontwikkelt zich.
Dit was gewoon een leuke film in een heel herkenbare stijl en wie hier ook eens van wil genieten kan vanaf 1 november in de cinema's terecht.
Derde en meest maffe film van de dag werd Conann.
Op het filmfestival is er ook plek voor een rariteitenkabinet en deze film valt daar zéker onder. Blijkbaar is het ook de film waarbij de meeste mensen al de zaal uit gevlucht zijn bij deze filmfestivaleditie maar voor mij was dit net de geschifte shit die ik leuk vind... Ik heb genoten. Genoten zeg ik je.
We krijgen een alternatieve versie van het verhaal van Conan the barbarian te zien waarin Conann een vrouw is. Elke levensfase wordt door een andere actrice vertolkt die telkens haar voorgangster vermoordt voor ze verder kan in het verhaal. We krijgen zwart/wit fotografie met hier en daar een flits kleur, verwijzingen naar allerlei andere (cult)films, gore scènes en het was gewoon glorieus te noemen.
Ik ga niet zeggen dat dit voor mij dé film van het festival zal worden - daarvoor is hij echt wat te maf - maar ik heb er wel een favoriet bij.
Wat dacht je, deze komt niet bij ons in de zalen.
Laatste film van de dag werd 20.000 species de abejas, een debuutfilm.
De achtjarige Aitor (maar zo wil ze niet meer genoemd worden want da's een jongensnaam) gaat door een identiteitscrisis. Haar moeder Ane heeft wel door dat er iets scheelt met het kind maar is zelf te hard bezig met haar kunst om er veel aandacht aan te kunnen geven. Tijdens een gezinsvakantie bij oma, gaat Cocó (een naam die ze niet echt mooi vindt, maar ze doet het er even mee) op zoek naar zichzelf.
Dit was - jammer genoeg - de zoveelste dertien in een dozijn film over een transkindje, die formule hebben we al eerder en meer gezien. Lichtpuntje van de film was de kleine Sofia Otero als Cocó die in Berlijn de Zilveren Beer voor haar acteerprestatie kreeg - en terecht.
Geen slechte film, maar ook niet waw te noemen.
Ik heb vandaag betere dingen gezien.
Deze komt op 14 februari bij ons in de zalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten