Filmfestival - dag 6

Maandag werd de zwaarste dag voor mij op het filmfestival want er stonden maar liefst 3 films op de agenda:

J'ai perdu mon corps - 3.5/5



Tijdens het Filmfestival zijn er ook ochtendvertoningen en om 10.00u zat ik klaar voor deze hartverwarmende Franse tekenfilm. Voor alle duidelijkheid: 't is er geen voor kindjes.

Een afgehakte hand breekt uit uit het mortuarium en gaat op zoek naar zijn bijhorende lichaam. Uit flashbacks kom je te weten dat de hand Naoufel toebehoort, een jongeman die als kind grote dromen had, maar die door omstandigheden niet uit konden komen.

We zien hem als kind, gelukkig bij zijn ouders en ook als jongeman, relatief ongelukkig bij een verre oom en neef in een druilerige Franse stad. Hij raakt geïntrigeerd door de intercomstem van een jonge vrouw tijdens zijn ronde als pizzabezorger en gaat naar haar op zoek. Hij heeft de beste bedoelingen, maar heeft ook niet door dat dit nogal stalkerig overkomt.

Regisseur Jérémy Clapin weet een eenzame hand leven te geven en zelfs emoties te laten uitdrukken. Dit was gewoon een prachtige film, ideaal om een festivaldag mee te beginnen.

Komt op 6 november in de zalen.

Muidhond - 4/5



Deze verfilming van het gelijknamige boek van Inge Schilperoord, winnaar van de Bronzen Uil, is een film waar men heel omzichtig over praat en bericht, net als over het boek.

Jonathan is een jongeman die net uit de gevangenis komt omdat hij blijkbaar pedofiele feiten gepleegd heeft. Bij zijn thuiskomst, in een soort anoniem kuststadje in een vrij kale woning bij zijn moeder, probeert hij met zijn daden in het reine te komen.

Maar dan is daar dat vervelende buurmeisje dat hem niet met rust wil laten, terwijl hij eigenlijk niet in de buurt van kinderen zou mogen komen. Elke, die liever Bes genoemd wordt, duikt steeds weer op in zijn omgeving, ze dringt zelfs letterlijk zijn huis binnen en Jonathan ontfermt zich over dit vaderloze, door haar moeder wat verwaarloosde meisje. En als kijker weet je dat dit waarschijnlijk niet al te best zal aflopen.

Regisseur Patrice Toye (Rosie, Little black spiders) weet ons een inkijk te geven in de gedachtegang van deze getormenteerde jongeman. Hij is namelijk geen monster en probeert zich zo goed en zo kwaad het kan "in te houden". Het is het leven zelf dat het hem niet makkelijk maakt.

Een film die je moet gezien hebben en die je niet links mag laten liggen omwille van het thema.

Vanaf 29 januari in de bioscoop.

Der Boden unter den Füßen - 4/5



Ik weet niet of het toeval is, maar nu Patrick Duynslaegher geen artistiek directeur van het Filmfestival meer is, duiken er weer Duitstalige films op in het programma die eens niet over migranten of vluchtelingen gaan. Wat ik wel weet is dat hij nogal pissed was toen hij zag dat er een Nederlandse film (Instinct) was opgenomen omdat hij die markt volledig weerde toen hij het voor het zeggen had. Er zal dus wel iets van aan zijn...

Anyway, mijn derde film op maandag was van Oostenrijkse makelij en gaat over Lola, stevig bezig met zich op te werken in het bedrijf waarvoor ze werkt, maar die eveneens een zus, Conny, heeft die af en toe serieus het spoor bijster raakt. Zo ook aan het begin van de film, wanneer Lola naar het ziekenhuis wordt geroepen na een mislukte zelfmoordpoging (120 pillen maar liefst!). Conny wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek in Wenen en Lola vertrekt naar haar werk in Rostock in het noorden van Duitsland. Daar aangekomen krijgt Lola het ene telefoontje na het andere van Conny, maar de verpleging laat haar weten dat dat onmogelijk is omdat Conny al dagen gefixeerd wordt. Lola gaat op den duur denken dat ze zelf haar verstand aan het verliezen is...

Dit was - weerom - een prachtig portret van een vrouw die aan de rand van de mentale afgrond staat, zij het door een burn out of genetische factoren, maakt niet uit.

Ik heb van deze film genoten.

Hij werd vertoond met Engelse ondertiteling, vrij weinig kans dus dat deze bij ons in de zalen zal komen.