Februari favorites

Februari: de kortste maand en meteen ook de maand waarin ik maar liefst 5 keer naar de cinema ging.

En ja, daar was dus nog maar eens Tár bij en die bleef subliem, ook bij een tweede viewing.

Mijn bespreking van Aftersun kan je hier lezen, die van The whale hier en die van Women talking hier.

The Fabelmans kreeg nog niet echt een bespreking (buiten kort in mijn Oscar III-bericht) maar heb ik ook graag gezien. Is dit een Spielberg die potten gaat breken? Ik denk het niet, maar het keek wel leuk weg.

Ik doe ook nog steeds mee aan Around the world in 52 films en in februari werd dit een complete Scandinavische aangelegenheid:

Margrete: queen of the North is een Deense miniserie die in totaal 120 minuten duurt - dat telt als film voor mij. Dit gaat over de echte historische koningin Margrete I van Denemarken die in 1402 de Scandinavische landen wist te verenigen. Nu dit gebeurd is en ze haar stiefzoon de troon wil laten overnemen, duikt ineens haar dood gewaande zoon op. Wie is deze man en is hij wie hij zegt te zijn? Trine Dyrholm schittert als Margrete en ik ben blij dat ik over een onbekend stukje Europese geschiedenis heb bijgeleerd.

Voor Noorwegen viel de keuze op Hjem til jul, een mozaïekfilm die draait rond kerst. Ik had hier een luchtige en grappige film verwacht (misverstand door de gelijknamige komische reeks die op Netflix te zien is), maar kreeg een redelijk zware en deprimerende film te zien. Maar daarom niet slecht.

Häxan was de uitverkorene voor Zweden, een stille film uit 1922 die op documentaire wijze de geschiedenis van hekserij in Europa wil weergeven. En mensen, dit werkt ongelooflijk goed! Ik zat geboeid te kijken en heb gelukkig de "juiste" versie van deze film gezien: getint met een nieuwe score en met een speelduur van 105 minuten (de andere versies zijn korter en niet gekleurd).

Voor Finland tenslotte keek ik naar Hevi reissu (ofte Heavy trip), een komedie over een viertal nogal serieuze losers die een heavy metalband hebben en ineens hun doorbraak kunnen hebben op een Noors metalfestival. Onderbroekenlol met momenten maar het zijn zo'n aaibare personages dat ik gewoon bleef kijken.

Op tv zag ik ook leuke dingen:

Het eerste seizoen van The White Lotus werd uitgezonden op Play4 en kon serieus op mijn goedkeuring rekenen.

En nee, ik heb het tweede nog niet gezien omdat ik geen Streamz heb en daar echt niet voor wil betalen.

Het eerste seizoen speelt zich af in een luxe resort in Hawaii en geeft ons een bont gezelschap aan rijke fuckers en op hol geslagen hotelpersoneel. De moeite om te bekijken!

Op La Une bekeek ik al de hele reeks van 1985 - ze toonden daar 2 afleveringen na elkaar dus ging het dubbel zo snel vooruit.

Ik vond deze reeks vooral heel verwarrend en buiten het verhaal van de drie jongen mensen waar het om draaide, vond ik er niet veel aan. Ook al omdat ik die periode niet heel bewust heb meegemaakt en de verwijzingen die niet uitgelegd werden (zowat alles) niet doorhad. Misschien dat mensen van 50+ dit anders zagen, maar ik vond het een rommeltje.

Ten slotte kwam ik er achter dat ze op VTM4 Stargate: Atlantis (2004-2009) aan het herhalen waren.

Toen ik er achter kwam, zaten ze al aan aflevering 13, maar dat was vlug ingehaald via VTMgo. Ik heb nu het hele eerste seizoen achter de kiezen en het smaakt naar meer. Dit is tv die speciaal voor mij gemaakt lijkt...

Voor de rest was ik vooral bezig met heel wat films te bekijken die genomineerd zijn voor de Oscars die op 12 maart worden uitgereikt. De beste die ik zo zag waren deze drie:

Marcel the shell with shoes on (meest heerlijke filmtitel ooit) doet gewoon je hart smelten. Deze stop motionfilm over een kleine schelp op schoentjes die op zoek is naar zijn familie kan je niet anders dan hartverwarmend vinden. Mag van mij gerust de Oscar voor beste animatiefilm krijgen.

Argentina 1985 bekeek ik omdat die voor beste internationale film genomineerd werd en hij staat in mijn top 3 in die categorie en da's dus boven Close. Geen van beide gaat hier winnen want dat wordt Im Westen nichts Neues. Maar toch een hele goeie film dit.

Triangle of sadness is genomineerd als beste film en houdt daar bij mij ook plek 3 warm omdat het weerom zo'n heerlijke satire op rijkdom en privilege is. Mijn favoriet daar is Tár maar die zal het denk ik niet halen.

In februari werd er ook 1 keer gequizd en we gingen daarvoor meteen ver over de provinciegrenzen naar Blankenberge.

Gelukkig was dit een hele fijne quiz met een heel originele opzet: er waren slechts 3 grote vragenrondes maar die werden voortdurend onderbroken voor kleine korte rondes.

Beetje jammer dat het zo ver is (ik was pas om 1.30u thuis) want dit is wel voor herhaling vatbaar.

En ik zat ook 1 keer in de theaterzaal voor Diva van Theater Froefroe.

Poppentheater over opera en castraten en mensen, wat heb ik zitten genieten! Ik zag van deze compagnie ook al De meester en Margarita en dat vond ik dan misschien net iets minder maar even mooi gebracht.

We kwamen ook samen met de leesgroep om Furie en fortuin van Lauren Groff te bespreken.

We waren het voor 1 keer bijna allemaal eens dat we het niet het beste boek ooit vonden en da's nog licht uitgedrukt...

Als laatste heb ik dan nog een redelijk brave book haul:

Braaf omdat ik Premier sang van Amélie Nothomb kocht omdat ik steeds mijn favoriete boek van het jaar ervoor in mijn kast wil hebben en Revoir Paris (plek 8 in mijn cinematop 10 vorig jaar) omdat Virginie Efira hier echt in schittert - bewijs daarvan was de César voor beste actrice die ze vorige week in Parijs overhandigd kreeg en hopelijk ook de Magritte in Brussel vanavond. Allebei dus al gelezen en bekeken.

Het nieuwe album van Isabelle Avondrood - dat na 10 jaar publicatiestilte eindelijk verschenen is - moest ook in mijn collectie. Gelezen heb ik het nog niet, ik wil eerst de andere 9 herlezen omdat ik vrees dat er veel verwijzingen in zullen zitten en ik wil mee zijn.