Waarom nu de haast om hem te zien? Omdat dit de comeback op het grote doek is van Brendan Fraser, de acteur die vooral bekend geworden is door drie The mummy films en die sindsdien zowat van de aardbol verdwenen leek. En hij werd voor deze rol voor de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol genomineerd.
Het is daarnaast ook de nieuwe film van Darren Aronofsky (Requiem for a dream, Black swan...) en die weet meestal wel interessante dingen te doen in zijn films.
Dat laatste zal ik dan ook maar meteen aanpakken: The whale is een rechttoe-rechtaan verfilming van een toneelstuk en hoewel ik dit niet op voorhand wist, deed de hele prent serieus theaterachtig aan, zo hard viel het op. Ver alles speelt zich af in de woonkamer van het appartement van Frasers Charlie en het wordt op den duur een beetje een deurenkomedie want iedereen valt daar maar te pas en te onpas binnen. Geen speciale camerastandpunten dus en geen visuele trucjes. Maar dat was ok.
Charlie is een leraar die online Engelse les geeft zonder de camera van zijn pc aan te zetten. Al snel wordt duidelijk waarom: hij is aan zijn appartement gekluisterd omdat hij heel ernstig overgewicht heeft en eigenlijk niet meer buiten kan. Op een dag komt zijn 17-jarige dochter (Sadie Sink, Stranger things) langs die hij al ver 10 jaar niet meer gezien heeft. Hij probeert hun band terug aan te halen maar zij is echt een moeilijk kind met ongetwijfeld heel wat problemen.
Ook aanwezig is Charlies verpleegster/sociaal werkster Liz (Hong Chau, eveneens genomineerd voor een Oscar dit jaar), die hem aanspoort zijn leven weer op de rails te krijgen...
Wie nu zou denken dat dit een saai geeuwfeestje geworden is, zit er compleet naast. The whale is een film die zich bij je naar binnen wurmt en waar je niet onbewogen naar kan zitten kijken. Grootste bewijs hiervan? Zowat iedereen rondom mij in de zaal zat te snotteren en te sniffen toen de film gedaan was - de man naast mij excuseerde zich zelfs.
En dat is allemaal te danken aan de fenomenale prestatie van Brendan Fraser. Onder dikke lagen make-up en met een fatsuit om u tegen te zeggen, weet hij je te raken. Zijn Charlie is zeker geen perfect mens, maar hij heeft het hart op de juiste plaats en probeert er het beste voor zijn dochter van te maken.
Ik zelf zat niet te snotteren - geen bleiter, remember? - maar had de film nog 5 minuten langer geduurd, had ik meegedaan met de rest. Zo hard kwam dit binnen.
Serieus de moeite of wat dacht je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten