Het toeval wou dat ik er al twee van had gezien op het afgelopen filmfestival en twee andere zijn te vinden op Netflix en Primevideo. Enkel voor de vijfde genomineerde moest ik wat creatiever uit de hoek komen, maar 'k heb hem ook kunnen bekijken.
En zoals steeds ga ik van wat mij het minste beviel naar wat van mij de Oscar zou moeten krijgen:
EO (Polen)
Hier moest ik wat gerichter naar op zoek, want deze film is echt nergens online op één of ander (legaal) platform te bekijken, zelfs niet via VOD... Maar ik heb hem gevonden en bekeken.
We volgen niet anders dan de reis van een ezel die van de ene erge situatie in de andere belandt - ok, daar voelde ik wel wat met mee - en je ziet ook echt alles vanuit zijn standpunt, dus veel dialoog zit er niet in de film, niet dat dat moet. Maar waarom Isabelle Huppert hier haar medewerking aan verleend heeft, is mij helemaal een raadsel. Ze zit misschien hoop en al 5 minuten in de film en dat stuk had er net zo goed uit geknipt kunnen worden want heeft niets met de reis van de ezel te maken.
Nope, geen winnaar dit.
Close (België)
Close (België)
Ja, ik weet het, als ik een chauvinistisch bot in mijn lichaam had, zette ik deze op plek 1, maar ik heb nog drie andere films gezien die ik - objectief gezien - echt beter vond.
Close zag ik op het afgelopen filmfestival en ik was er toen redelijk enthousiast over. Maar hoe verder ik van de kijkervaring sta, hoe meer kritiek ik op de film kan geven, en daarnaast deed het verhaal mij veel minder dan bijvoorbeeld Girl destijds, ik had er gewoon geen band mee.
Argentina, 1985 (Argentinië)
Dit was de film waar ik eerlijk gezegd het meest tegenop keek: een rechtbankdrama over waargebeurde feiten in een land waar ik niks van weet en bovendien in het Spaans (het lukt me echt niet om Spaanse dingen te bekijken, ik weet ook niet waarom...). Deze film had met andere woorden alles tegen. Enkel het feit dat ik hem gewoon op Primevideo kon bekijken, trok me over de streep.
En ik zat helemaal in de film. 't Is er trouwens weer eentje met de onzalige duur van 2 uur en 20 minuten, maar die vlogen dus voorbij.
Dit is het verhaal van een rechtszaak in Argentinië waarbij de leiders van het dictatoriale regime dat heel wat mensen deed verdwijnen, voor de rechtbank gebracht werden en dan vooral van de openbare aanklager die zijn leven - en dat van zijn gezin - op het spel zette om gerechtigheid te laten geschieden.
Deze film was een totale verrassing voor mij en zo zie je maar dat geforceerd naar iets kijken toch positief kan uitdraaien...
The quiet girl / An Cailín Ciúin (Ierland)
Close zag ik op het afgelopen filmfestival en ik was er toen redelijk enthousiast over. Maar hoe verder ik van de kijkervaring sta, hoe meer kritiek ik op de film kan geven, en daarnaast deed het verhaal mij veel minder dan bijvoorbeeld Girl destijds, ik had er gewoon geen band mee.
Argentina, 1985 (Argentinië)
Dit was de film waar ik eerlijk gezegd het meest tegenop keek: een rechtbankdrama over waargebeurde feiten in een land waar ik niks van weet en bovendien in het Spaans (het lukt me echt niet om Spaanse dingen te bekijken, ik weet ook niet waarom...). Deze film had met andere woorden alles tegen. Enkel het feit dat ik hem gewoon op Primevideo kon bekijken, trok me over de streep.
En ik zat helemaal in de film. 't Is er trouwens weer eentje met de onzalige duur van 2 uur en 20 minuten, maar die vlogen dus voorbij.
Dit is het verhaal van een rechtszaak in Argentinië waarbij de leiders van het dictatoriale regime dat heel wat mensen deed verdwijnen, voor de rechtbank gebracht werden en dan vooral van de openbare aanklager die zijn leven - en dat van zijn gezin - op het spel zette om gerechtigheid te laten geschieden.
Deze film was een totale verrassing voor mij en zo zie je maar dat geforceerd naar iets kijken toch positief kan uitdraaien...
The quiet girl / An Cailín Ciúin (Ierland)
Deze zag ik ook op het filmfestival en komt bij ons op 10/5 in de zalen.
De verfilming van het boek Foster - dat ik op voorhand las - had zo nodig nog meer impact op mij dan het boek zelf... Voortreffelijk vertolkt door de jonge Catherine Clinch is dit een kleine, stille film die je zonder problemen in je hart zal sluiten.
Maar toen moest ik de laatste film nog zien en die blies me helemaal weg:
Im Westen nichts Neues (Duitsland)
Ja, 't is een remake (maar de vorige versies waren Amerikaans) en een Netflixfilm die ook weer 2.5 uur van je leven in beslag neemt, maar kwam dit binnen!
We volgen hier een idealistische 18-jarige jongen die zich vrijwillig aanmeldt voor het Duitse leger tijdens WOI. De euforie van voor het land te vechten wordt al meteen bij aankomst in de loopgraven onder modder bedolven. Wat volgt is de horror en de verschrikkingen van oorlog en wat dat doet met een mens, schitterend gespeeld door nieuweling Felix Kammerer.
Het zou mij dus erg verwonderen als dit niet met het beeldje voor beste internationale film gaat lopen, van de vijf genomineerden was dit toch de film die het hardst binnen kwam. Maar de twee die er voor staan, mogen ook van mij (sorry, Close).
De verfilming van het boek Foster - dat ik op voorhand las - had zo nodig nog meer impact op mij dan het boek zelf... Voortreffelijk vertolkt door de jonge Catherine Clinch is dit een kleine, stille film die je zonder problemen in je hart zal sluiten.
Maar toen moest ik de laatste film nog zien en die blies me helemaal weg:
Im Westen nichts Neues (Duitsland)
Ja, 't is een remake (maar de vorige versies waren Amerikaans) en een Netflixfilm die ook weer 2.5 uur van je leven in beslag neemt, maar kwam dit binnen!
We volgen hier een idealistische 18-jarige jongen die zich vrijwillig aanmeldt voor het Duitse leger tijdens WOI. De euforie van voor het land te vechten wordt al meteen bij aankomst in de loopgraven onder modder bedolven. Wat volgt is de horror en de verschrikkingen van oorlog en wat dat doet met een mens, schitterend gespeeld door nieuweling Felix Kammerer.
Het zou mij dus erg verwonderen als dit niet met het beeldje voor beste internationale film gaat lopen, van de vijf genomineerden was dit toch de film die het hardst binnen kwam. Maar de twee die er voor staan, mogen ook van mij (sorry, Close).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten