Filmfestival - dag 1

Dinsdag was de officiële opening van het filmfestival in Gent, maar aangezien daar voor de normale sterveling niets te beleven viel, begon mijn filmfestival gisteren - een dagje later dus.

Eerst moest ik nog mijn vriendenkaart en totebag gaan afhalen en daarna kon de fun beginnen.

Er stonden twee films op het programma:

Liyana (2017) - 3/5

Deze korte film (77 minuten) is geen film zoals we die gewend zijn. Het is ook geen echte documentaire, maar eerder het proces achter een verhaal.

Ik verklaar mij nader: filmmakers Aaron en Amanda Kopp filmden het ontstaan van het verhaal van Liyana bij een groepje weeskinderen in Swaziland die een verhalenworkshop doorliepen. De kinderen kozen haar naam en uiterlijk en verzonnen het hele verhaal. Kopp² maakten daar tekeningen bij die het verhaal ondersteunen.

Voor ik de film zag, dacht ik dat het een animatiefilm zou worden, maar buiten wat inzoomen zit er geen beweging in het artwork. Tussendoor zien we het dagelijkse leven in het weeshuis en stukjes waarin de kinderen het verhaal vertellen. In hun manier van vertellen zit al heel wat van hun persoonlijkheid besloten en dat was mooi om te zien.

Het verhaal van Liyana is uit het leven van de kinderen gegrepen: haar broertjes worden door rovers ontvoerd en zij moet hen dan gaan zoeken. Enkele weken voor de verhalenworkshop werd het weeshuis door rovers overvallen. Ook de HIV-problematiek van Swaziland (25% van de inwoners is HIV-positief) wordt in het verhaal verwerkt, iets wat de kinderen bijna allemaal zelf aan den lijve ondervonden hebben: ze hebben hun eigen ouders aan HIV verloren en zijn dikwijls zelf besmet.

Als project was dit een interessante film, maar ik weet niet hoe je dit aan de grote massa (laat staan kinderen) verkocht krijgt. Het is geen echte film, meer een documentaire en ik denk dat sommigen met verkeerde verwachtingen in de zaal zullen belanden.

Op het filmfestival was het alvast geen hit bij de eerste vertoning: de film draaide in zaal 1 van Kinepolis (waar denk ik meer dan 300 man binnen kan) en er zaten misschien 10 mensen in de zaal...



Girl (2018) - 4/5

Deze film heeft geen introductie meer nodig. Sinds de première in Cannes en de resem prijzen die hij al heeft binnengehaald, is dit dé Belgische film to see dit jaar.

Girl was de openingsfilm van het festival, mét regenboogloper op de trappen van Kinepolis, maar zoals al gezegd raak je daar als gewone sterveling niet binnen. Gelukkig zijn er ook voorstellingen van de film op andere momenten.

Voor ik het over de film zelf ga hebben: ik zat blijkbaar in een speciale voorstelling voor blinden en slechtzienden. Nu heb ik al veel meegemaakt op het filmfestival maar een voorstelling met ook honden in de zaal, dat was voor mij nieuw. En eerlijk? Die beesten zijn veel gemanierder dan veel mensen die soms in de zaal zitten... Ik hoorde enkel af en toe een diepe zucht van de hond die vier stoelen verder op de grond lag te slapen en daar kan ik nog wel mee leven.

Girl zelf is best een indrukwekkende film en dat heeft veel te maken met het acteerwerk van Victor Polster die Lara neerzet. Er wordt niet veel gezegd, maar je ziet het allemaal gebeuren in de gezichtsuitdrukkingen van Lara. En hoewel haar thuissituatie het hele transgendergegeven onvoorwaardelijk aanvaardt, is het vooral de zelfaanvaarding van Lara en haar problemen daarmee die dit tot zo'n krachtige film maakt.



Ga gewoon kijken, de film komt op 17 oktober in de zalen.