Afgelopen zaterdag werd de eerste bioscoopfilm van het jaar bekeken en hoewel ik daarvoor al verwoede pogingen had ondernomen in de kerstvakantie (om Yummy te zien - uiteindelijk geen zin) en in de week er na (te moe), zat ik pas op 18 januari in de cinema...
De film op het programma was er eentje die momenteel voor van alles en nog wat genomineerd is bij de Oscars: 1917.
Maar omdat er zo'n hype rond is, wou ik wel eens gaan zien waarom iedereen zo zat te schreeuwen.
Het verhaaltje op zich is simpel: 2 jonge soldaten, Blake en Schofield, worden voorbij de loopgraven gestuurd om een boodschap te brengen naar een compagnie die de volgende dag de Duitsers zal aanvallen omdat die lijken terug te trekken. Maar dit laatste is een valstrik en ze mogen dus niet oprukken. De twee hebben 8 uur om hun boodschap over te brengen en als extra motivatie zit de oudere broer van Blake in de compagnie die gaat aanvallen.
So far so good. Maar de film is ook opgevat als 1 lange take - wat niet zo is, er zitten momenten in dat het scherm naar zwart gaat - en daardoor is het hier en daar een heel zenuwachtige film waar ik serieus nerveus van werd. Doordat ze maar 8 uur hebben om op hun bestemming te geraken, wordt er heel wat gewandeld en gelopen en het is bij dit laatste dat mijn zenuwachtigheid naar boven kwam. De gimmick van de one take is ook al een beetje oud nieuws en werd in mijn ogen beter gebruikt in films zoals Utøya 22 juli of zelfs Birdman.
Naast de zenuwachtigheid is er ook de voortdurende dreiging in de film om gevat te worden en als kijker krijg je op die manier geen moment een adempauze. Dat er dan ook nog serieuze toevalligheden in de film zitten *spoiler* de melk! *spoiler*, mocht rekenen op wat ogengerol van mijn kant.
Afgezien daarvan is dit een film die de gruwel van de oorlog en de soldaten in de loopgraven perfect weergeeft. En niet alleen door compleet in your face te zijn, maar ook door passerende momentjes waar je een seconde later pas van doorhebt wat je nu gezien hebt. Dat was meer dan sterk.
Ook de scènes in het nachtelijke Écoust, verlicht door brand en vuurpijlen, blijven op het netvlies gebrand. Als daar geen Oscar voor uitgedeeld wordt, begrijp ik het ook niet meer.
Blake wordt gespeeld door Dean-Charles Chapman, vooral bekend als Tommen in Game of Thrones en ook te zien in de Netflixfilm The king als de jongere broer van Timotei, en gaat ook in deze film (spoiler!) de weg op van zijn vorige personages. Schofield is de nog relatief onbekende George MacKay, die ik al in Pride en 11.22.63 aan het werk zag, en in 1917 draagt hij zowat de hele film. Deze jongen zal het misschien nog ver schoppen. Maar het echt "leuke" aan deze film zijn de cameo's van bekende Britse acteurs, om gewoon maar even Benedict Cumberbatch en Colin Firth te noemen, maar er zijn er nog.
Ik ben dus best tevreden dat ik deze film op groot scherm zag, gewoon thuis zou hij minder impact gehad hebben. En het mag zelfs een voorzichtige aanrader genoemd worden.
Gaat hij op 9 februari met het felbegeerde Oscarbeeldje voor Beste film naar huis? Geen idee. Van de 9 genomineerden heb ik er 5 gezien en wil ik er nog 2 gaan bekijken (The Irishman en Ford v Ferrari zijn daar dus niet bij wegens blèh), en hoewel momenteel Parasite voor mij de nummer 1 hier is, zal die zich jammer genoeg tevreden moeten stellen met Best international picture vrees ik. Het kan dus nog alle kanten uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten