Elke dag een film - week 2

Week 2 van de filmmarathon en ik ben echt benieuwd hoe lang ik het ga volhouden om een film per dag te bekijken...

De oogst van de afgelopen week:

Hearts beat loud (2018) - Brett Haley

Een grumpy ex-rocker met een muziekwinkel (Nick Offerman uit Parks and recreation) maakt zich klaar om afscheid te nemen van zijn dochter die gaat studeren én ook van zijn muziekwinkel die niet meer rendabel is. Maar dan maakt hij samen met dochterlief een liedje, gooit het op spotify en het wordt een bescheiden hitje.

Frank zou niet liever willen dan op tournee te gaan en samen een EP uit te brengen, maar dat is buiten dochter Sam gerekend die van plan is om de beste dokter ooit te worden en daarvoor moet ze gaan studeren.

Nu heb ik zelf niet echt veel met muziek en het hele creatieproces van de liedjes in de film vond ik relatief saai, maar je voelt dat er hart in deze film zit. Zowel vader als dochter worden op een degelijke manier neergezet en als Toni Colette in een film verschijnt, ben ik helemaal te vinden voor wat volgt.

Dit was niet meteen de allerbeste film, maar als je anderhalf uur wil spenderen aan iets hartverwarmends, dan is dit misschien wel de film voor jou.

Gezien op dvd uit de bibliotheek.

Beautiful boy (2018) - Felix Van Groeningen

Ik was eventjes vergeten dat deze film door onze eigenste Felix Van Groeningen geregisseerd werd. En ik had het bekijken ook al een tijdje uitgesteld (dit leek mij niet een film om in de cinema te zien en de dvd werd al 2x onbekeken teruggegeven aan de bib), vooral dan omdat arrogante smoel Timothée Chalamet een van de hoofdrollen speelt.

Maar nu ik er eindelijk in geslaagd ben om mijn laptop met mijn tv te verbinden en ik Amazon Prime op "groot" scherm kan bekijken (yeay!), wou ik de film een kansje geven.

Steve Carell speelt David Sheff, een vader die met lede ogen moet toezien hoe zijn zoon afglijdt in een drugsverslaving. Het is dan ook een waargebeurd verhaal en de film is gebaseerd op het boek dat Sheff hierover schreef (en ook een beetje op het boek dat zoon Nic schreef). Nu wil Carell wel schitteren wanneer hij serieuzere rollen speelt en ook hier draagt hij in mijn ogen de film.

Maar ik was helemaal niet onder de indruk van de film zelf. Het verhaal lijkt in de tijd te verspringen maar het was me allemaal wat te onduidelijk. De flashbacks en het "heden" leken te veel op elkaar. Ook: hoeveel jaar gaat er voorbij in de film? Het lijkt enkele jaren te duren, maar Sheff heeft naast Nic nog twee kleine kinderen die tijdens het verhaal even oud lijken te blijven.

Dat de muziek met momenten totaal op mijn zenuwen werkte wegens te luid en té aanwezig maakt het plaatje van "ik vond dit niet zo goed" helemaal af. Ook de prestatie van Timothée Chalamet laat te wensen over. Acteren met je ogen half dicht kan iedereen, doe eens wat meer moeite dan dat.

Dit was geen totale ramp, maar een topper was het niet.

Flashdance (1983) - Adrian Lyne

Een klassieker (in zijn genre) die ik nog nooit helemaal gezien had. Ze speelden 'm zondag op Zes en ik keek er naar op maandag omdat ik dan de reclame kon doorspoelen.

Hm... Ik ben in innerlijk conflict bij deze film. Want ik vond hem écht leuk en begrijp helemaal waarom mensen er wild van zijn. Maar er is ook zoveel fout aan deze film, zeker als je met de ogen van vandaag kijkt, en die ogen, die heb ik nu eenmaal.

Ik kon mij niet van de indruk ontdoen dat dit toch wel gefilmd werd met een héél mannelijke blik. Het aantal konten en billen die je ziet passeren (en dan nog met de camera er bijna op), is gewoon overdreven. En dat voor een film die qua verhaal zich meer op een vrouwelijk publiek richt. Is het omdat de vriendjes die mee moesten komen ook iets zouden hebben om naar te kijken? Het stoorde mij.

En wat mij ook stoorde was het feit dat de film nauwelijks de Bechdeltest doorstaat. Wanneer Alex (Jennifer Beals, voor mij eeuwig en twee dagen Bette Porter uit The L-Word. Reboot eind dit jaar!!) met haar vriendinnen samen is, wordt er enkel over mannen gepraat, vooral dan omdat één van de vriendinnen zich constant afvraagt of ze "hem" moet bellen. Pfrt.

Dit gezegd zijnde: ik heb mij geamuseerd en al zeker met de dansende body double met de afgrijselijke pruik.

't Is er eentje die ik lichtjes zou aanraden.

Underworld: blood wars (2016) - Anna Foerster

Eentje uit mijn eigen dvd-collectie en het vijfde deel in de Underworldsaga.

Het recept blijft hetzelfde: vampiers en weerwolven liggen in conflict met elkaar en Selene (Kate Beckinsale) moet het maar zien op te lossen... We krijgen in deze film ook de noordelijke vampiercoven te zien waar we voorheen nog nooit van hadden gehoord. En dat zijn vredelievende vampiers - tot je hen aanvalt natuurlijk.

Hoewel ik terug van deze film genoten heb, leed hij wat aan dezelfde ziekte van de aflevering The long night uit het laatste seizoen van Game of thrones: je kon amper zien wat er gebeurde omdat het zo donker gefilmd werd. Jammer.

Dit is er eentje enkel voor de liefhebbers van het genre.

22 July (2018) - Paul Greengrass

Deze Netflix original kwam ongeveer tegelijkertijd uit met die andere film over hetzelfde onderwerp, Utoya 22. juli.

Omdat deze eerst op de mensheid werd losgelaten, bekeek ik hem ook eerst. En ik hoop dat Utoya 22. juli iets minder slaapverwekkend wordt...

In twee en een half uur krijgen we de aanslagen van Anders Breivik te zien, de nasleep ervan op één van zijn slachtoffers en de hele rechtszaak. Maar mensen, dit duuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuurt uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuren. Ik hou al niet van rechtbankdrama's maar het leek wel alsof 3/4 van de film zich in de rechtbank afspeelde, wat niet zo is.

En waarom konden de Noorse (!) acteurs niet gewoon Noors praten in de film? Waarom moeten we zitten luisteren op Engels met vette Noorse accenten? Het komt de geloofwaardigheid van de film zeker niet ten goede.

Dikke fail dit.

Utøya 22. juli (2018) - Erik Poppe

Van een heel ander kaliber dan de voorgaande was deze film, opgenomen eind juli van NPO3. En ik zag hem enkele uren na 22 July.

Regisseur Erik Poppe pakt het helemaal anders aan: de film is één gigantische take, waarbij we de hele tijd dicht op de huid van Kaja zitten, een meisje dat deelneemt aan het zomerkamp op Utøya (een trucje dat we ook al zagen bij Son of Saul, maar over deze ramp van een film ga ik zwijgen). De eerste minuten maakt ze ruzie met haar jongere zus, bekvecht ze een beetje met een vriend en staat ze met haar vrienden wafels te eten. En dan klinken er schoten...

Doordat we de hele tijd Kaja volgen die zelf niet weet wat er gebeurt, blijft de kijker in het ongewisse (hoewel wij eigenlijk wél weten wat er aan de hand is en wie loopt te schieten). We lopen mee met Kaja terwijl ze op verschillende plaatsen dekking zoekt voor de schutter en ze op zoek is naar haar zus. De schutter zelf komt niet in beeld, tenzij vanuit de verte en zonder dat we hem duidelijk zien. Ook in de aftiteling wordt hij niet met naam genoemd, hij verdient dat gewoon niet.

Dit was een emotionele rollercoaster van een film, de angst van de jongeren op het eiland is bijna tastbaar en je vraagt je met hen af waarom het zo lang duurt eer er hulp komt. Want jawel, de film is in real-time gedraaid, kan bijna niet anders als je het in 1 take wil doen.

De betere van de twee films over dezelfde terroristische aanslag en een aanrader.

Z for Zachariah (2015) - Craig Zobel

Deze film werd onlangs op VTM uitgezonden, maar ik had 'm al op de decoder staan van toen VTM hem in november vorig jaar vertoonde (en dat was eigenlijk al poging 2, want ik had 'm al eens van de BBC opgenomen).

Ik kende niets van het verhaal, maar herkende de titel wel. Het boek waar dit op gebaseerd is, werd in de jaren '70 uitgegeven en ken ik enkel van de cover. En blijkbaar werd er heel wat afgeweken van het verhaal, maar dat kan ik dus niet beoordelen. Grootste aanpassing is dat er hier 3 personages zijn, terwijl het boek er maar 2 heeft.

Ann (Margot Robbie) leeft op haar eentje in een groene vallei na een nucleaire ramp. Haar ouders trokken er op uit om andere overlevenden te zoeken, maar kwamen nooit terug. Haar dagen worden gevuld met jagen, planten verzorgen en maken dat de omheiningen intact blijven.

Op een dag ziet ze dat iemand haar vallei is binnengekomen: John Loomis (Chiwetel Eijofor) is een wetenschapper die in zijn stralingspak rondtrok op zoek naar een plek die leefbaar is. De vallei van Ann dus. In zijn enthousiasme springt hij in het riviertje om te baden, maar dat is nog steeds radioactief en hij wordt ziek.

Ann zal hem verzorgen tot hij beter is en de twee bouwen een leven samen op. Ann werpt zich daarbij in de armen van John, maar hij houdt de boot af.

Wanneer even later nog een derde persoon, Caleb (Chris Pine), opduikt, gaan de mannen de strijd aan met elkaar.

Ik weet niet goed wat van deze film te denken, je krijgt niet meteen informatie van wat er juist gebeurd is en het is allemaal zo raar...

En dan is er nog iets wat ik ook al opmerkte bij The red turtle: waarom moeten een man en een vrouw die ergens alleen samen zijn (à la "we zijn de laatsten op aarde") meteen seks gaan hebben? Het kan toch zijn dat ze elkaar niet kunnen uitstaan? Pfrrt...

't Is er eentje om te laten passeren.

Pulp fiction (1994) - Quentin Tarantino

Inderdaad, nog een Tarantino die ik nog niet in zijn volledigheid gezien had, enkel in stukken en brokken en nooit tot op het einde.

Kleine anekdote: toen de film uitkwam, zat ik in het zesde middelbaar en ik vroeg aan een klasgenoot die de film al gezien had of dit iets voor mij zou zijn. Ze zei vlakaf "Nee". Zal mij leren om nog eens iets te vragen aan een domme troela die mij van haar noch pluimen kent... Want dit schreeuwt gewoon Evelyne.

Ik begon er wat laat in de avond aan omdat op de dvd-doos stond dat de film anderhalf uur duurde. Mooi niet, hij duurt twee uur en een half... Vond ik dat erg? Helemaal niet.

Hier en daar stropt de film wel een beetje, maar er is genoeg om van te genieten zodat ik dat door de vingers wil zien.

Volgende week die derde film van hem die mij steeds maar ontglipte: Jackie Brown. En dat is een belofte.

8 films deze keer, maar het was niet meteen een topweek...