Net zoals voorgaande jaren, werd oudejaarsavond een lange filmmarathon hier.
Maar eerst: een gelukkig 2020 gewenst!
Kuma (2012) is een Oostenrijkse film, maar veel Duits wordt er niet gesproken want dit is wat ik zelf een "migrantenfilm" noem en zo zijn er uit het Duitse taalgebied een heleboel. Buiten wat Duitse vloeken is de film voornamelijk Turks gesproken.
We volgen Ayse, een Turks meisje dat uitgehuwelijkt wordt aan een Oostenrijks-Turkse jongen. Heel het gebeuren is totaal verwarrend voor haar en op het einde van het feest stapt ze in een busje richting Oostenrijk met haar nieuwe familie.
Eens in Oostenrijk aangekomen wacht haar een koude douche: ze is hier niet om kokeneten te spelen met de zoon, maar om als tweede vrouw te dienen voor de pater familias omdat moeder Fatma kanker heeft. Een soort van moderne slavernij dus...
Ze weet zich uiteindelijk een plaatsje te veroveren in het gezin, ondanks alle tegenwerking van vooral de dochters des huizes.
Kuma is een sterke film, gedragen door de vrouwenrollen die niet allemaal even sympathiek (lijken te) zijn. En hoewel de regisseur vreemde keuzes maakt in zijn film (het verhaal springt van de hak op de tak en soms weet je zelfs helemaal niet waarom dingen gebeuren), ben ik blij dat ik dit heb bekeken.
Iets minder blij was ik met de film die daar op volgde:
Ik zal het maar al meteen zeggen: wat een zonde van mijn tijd!
Niets in heel deze film kon mij ook maar één moment bekoren. De meest romantische film van de afgelopen jaren? Komaan zeg, je krijgt hier twee arrogante eikels in de hoofdrol, die spelletjes met elkaar spelen en die dan ook nog eens nul chemie met elkaar hebben...
Verlicht mijn geest, want ik zag het écht niet waarom dit veel te lange (2u11min!) onding al die lof naar zich toe geworpen kreeg.
Op oudejaarsavond (al -namiddag eigenlijk, anders kwam ik niet rond) zag ik maar liefst 5 films, allemaal geplukt van mijn decoder en allemaal al minstens 2 jaar aan het wachten op een kijkbeurt - schandalig, ik weet het.
Eerst aan de beurt was de oudste van de bende (op alle vlakken):
Gebaseerd op een toneelstuk van Tennessee Williams is dit vooral een vehikel voor Elizabeth Taylor om te schitteren. Zij speelt de getormenteerde Catherine die aanwezig was bij de dood van haar neef Sebastian en die leeft onder de dreiging van een lobotomie, besteld door haar tante (Katharine Hepburn), de moeder van Sebastian die niet wil dat de ware toedracht van zijn dood aan het licht komt.
Zowel Taylor als Hepburn werden hier voor een Oscar genomineerd (die ze niet kregen), maar wordt daar een stukje geacteerd, ja! Zoals al gezegd is het vooral een tour de force van Elizabeth Taylor en ik heb er enkel maar respect voor.
Een mooi begin van mijn kijkmarathon.
Daarna volgde het dieptepunt van de dag:
Je krijgt hier 2 grote namen van de laatste jaren, maar de film werd eigenlijk opgenomen voor ze beiden hun grote successen hadden. Dat vertaalde zich ook naar de film, die eerst enkele jaren op de plank bleef liggen, maar toch gereleased werd omdat de namen er zich toen toe leenden.
Serena (Jennifer Lawrence) trouwt met George (Bradley Cooper), landeigenaar en houthandelaar. Ze wordt al snel een onmisbare schakel in zijn bedrijf en ook zijn mannen respecteren haar.
Maar eigenlijk was dit gewoon een saaie film, met gratuite seksscènes als overgang naar een ander stuk van het verhaal.
Nope, dit was het niet.
Daarna kon het alleen maar beter worden.
Yehezkel is een knutselaar die in gang schiet wanneer zijn beste vriend om euthanasie vraagt, iets wat in Israël verboden is. Samen met een bevriende bejaarde dierenarts weet hij een apparaat in elkaar te knutselen waarmee Max zelf zijn leven kan beëindigen. Maar wanneer het verhaal de ronde doet dat ze zo'n apparaat hebben, staan er wel meer gegadigden te wachten.
Echt gieren van het lachen ga je hier niet doen, maar je kan voldoende glimlachen met de lotgevallen van de bejaarde protagonisten. Om op een verloren avond te bekijken - of om je decoder wat leeg te maken.
Dit is David Cronenbergs visie op het leven in Tinseltown. We volgen een aantal mensen die het in Hollywood proberen te maken of gemaakt hebben, waaronder Havana (Julianne Moore) die loopt te leuren met een remake van dé film uit haar moeders carrière waarin ze zelf de hoofdrol wil spelen en Agatha (Mia Waskikowska, die er als een iets oudere Mathilda uit Léon uit ziet) die per bus in Hollywood terechtkomt, maar achterliggende motieven heeft om daar te belanden.
De levens van de hoofdrolspelers zijn onderling met elkaar verweven en daar komen we langzamerhand achter. Dat ook Carrie Fisher even opduikt als zichzelf, was een leuk extraatje.
Al bij al een degelijke film.
Als afsluiter zag ik het tweede beste van de avond:
Het leven van brave huisvader Cal (Steve Carell) wordt op zijn kop gezet wanneer zijn vrouw Emily (Julianne Moore, daar is ze weer) aankondigt dat ze wil scheiden. Met de staart tussen de benen druipt hij af en wanneer hij zijn verdriet zit te verdrinken op café, leert hij vrouwenversierder Jacob (Ryan Gosling, de foute Ryan) kennen die hem zal helpen om over Emily te geraken.
Dit was gewoon een leuke film om mijn avond mee te beëindigen, hoewel ik toch iets wil aanhalen dat gruwelijk verkeerd was: tienerzoon Robbie is smoorverliefd op zijn 4 jaar oudere babysitter en stalkt haar genadeloos om haar voor zich te winnen. Wanneer hij raad vraagt aan zijn vader hierover zegt die doodleuk "niet opgeven, doorgaan". Als een meisje al meermaals heeft aangegeven dat ze niet gediend is van jouw aandacht, laat haar dan met rust! Je gaat zéker niet blijven doorduwen tot ze uit pure miserie zal toegeven, want hoe waarachtig is de "liefde" dan?
Afgezien daarvan: een ok filmpje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten