400 p.
Vertaald uit het Engels: Daisy Jones & The Six
Mijn tweede boek van het jaar werd er eentje van de hand van Taylor Jenkins Reid. Van deze auteur las ik al The seven husbands of Evelyn Hugo (mijn nummer 2 van 2018) en ik was lichtjes benieuwd hoe ze na het Hollywood van de jaren '50, de popscene van de jaren '60 en '70 zou aanpakken.
Zoals al uit de titel blijkt, volgen we Daisy Jones en de band waarbij ze speelt, The Six. Daisy is een kind van rijke kunstenaars. Het ontbreekt haar aan niets, behalve aan ouderlijke aandacht en daardoor zwerft ze op 14-jarige leeftijd al van bar tot bar om zich wat te entertainen. Ze is bloedmooi en waanzinnig getalenteerd wat muziek en zingen betreft, maar ze is ook compleet verslaafd aan vanalles en nog wat. Ze wordt opgemerkt door een producer, maar die wil haar in een muzikale richting duwen die ze niet wil en waarmee ze uiteindelijk een album maakt waar ze niet 100% achter staat, maar dat wel succes kent.
De tweede verhaallijn is die van de broers Dunne die een bandje oprichten dat ze The Six dopen. Door toeval komt Daisy Jones op hun pad en de samenzang tussen Daisy en Billy Dunne blijkt magisch te zijn, hoewel de twee elkaar nauwelijks kunnen uitstaan. Of is dat wel zo?
Het boek is opgezet als een lang interview waarbij alle betrokkenen in het verhaal aan het woord komen, wat soms tot grappige uitspraken leidt omdat niet iedereen dezelfde herinneringen lijkt te hebben aan hun tijd samen. Ik dacht eerst dat deze "stijl" het lezen zou bemoeilijken, maar je zit na enkele pagina's zo diep in het verhaal dat je de personages bijna hoort praten in je hoofd.
Een pluspunt dus: het boek is heel vlot leesbaar, je vliegt er gewoon doorheen, maar ik bleef precies toch een beetje op mijn honger zitten, het bleef me wat te vlak... Dat kan misschien ook liggen aan het feit dat ik voor drugs- en drankverslaafden nul sympathie heb en niet meteen zit te springen om een apologie te lezen voor hun gedrag. Want zowel Daisy als Billy kunnen er wat van, hoewel die laatste er wel alles aan probeert te doen om zich in te houden voor zijn vrouw en kinderen. Daisy daarentegen is gewoon een losgeslagen projectiel dat iedereen op de zenuwen werkt, maar wel alles altijd toe krijgt omdat ze "talent" heeft. Hatelijk.
Taylor Jenkins Reid gebruikt daarenboven in deze roman dezelfde trucjes die ze in The seven husbands... al gebruikte: een lang interview over een periode in de geschiedenis die bij veel mensen tot de verbeelding spreekt en een kleine twist op het einde waarbij je eventjes met je ogen knippert maar ook niet meer dan dat.
Dat het verhaal ook nog gevolgd wordt door de karamellenverzen die de band zogezegd op plaat gezet hebben was er voor mij te veel aan, dat bracht helemaal niets bij aan het verhaal.
Daisy Jones & The Six zou geïnspireerd zijn door Fleetwood Mac en Stevie Nicks, maar aangezien ik daar zo goed als niks (haha) van ken, was het voor mij gewoon een boek over een fictieve band.
Geen hoogvlieger met andere woorden, maar het was een aangenaam verzetje en helemaal niet slecht geschreven, dus toch nog 3.5 sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten