192 p.
Chris Dusauchoit, notoir dierenliefhebber (en dan vooral van honden), schreef een boek over katten.
Dat wou ik wel eens lezen.
Het viel allemaal nogal mee, want zoals hij in het voorwoord schrijft, begrijpt hij niet echt waarom de liefde voor een bepaald dier moet uitmonden in de haat voor een ander. Met andere woorden: een hondenliefhebber kan het ook voor katten hebben, zoals hij. In mijn geval is dat echter anders. Crazy cat lady forever en boe honden. Het ging dus geen katten bashen worden in het boek, maar hij vergelijkt de kleine huistijger toch heel veel met honden, waardoor het voor 1/4 toch een soort hondenboek wordt in mijn ogen.
Er is natuurlijk naar hondengedrag al veel meer onderzoek gedaan dan naar dat van katten, enkel en alleen omdat die kwijlmachines maar al te graag mensen pleasen en katten eerder foert zeggen bij testjes en dergelijke. Maar dat betekent gewoon een grotere uitdaging voor kattenonderzoekers, ze zijn benaderbaar hoor, die katten.
Vorig jaar las ik al Een leeuw in huis van Abigail Tucker en heel wat van dat boek is terug te vinden in het boek van Dusauchoit - het staat ook in de bronnenlijst vermeld. En hierdoor heb ik niet heel veel nieuwe dingen "bijgeleerd" over de geschiedenis van de kat onder de mensen, maar hij vertelt het wel heel aangenaam.
Ook was ik blij te lezen dat hij sommige dingen van erkende kattengedragstherapeuten en co tegenspreekt. Zo verwijst hij naar de stelling (van o.a. Anneleen Bru in I love happy cats - ook gelezen natuurlijk) dat katten een heel gevoelige vacht hebben en dat je hen daardoor niet te veel mag strelen want dat ze daardoor overprikkeld raken. Wat dan met katten die samen in elkaar gekruld in een mandje slapen of die minutenlang langs jouw benen strelen met hun lijfje? Want dit laatste heeft niks te maken met geuroverdracht, hun geurklieren zitten voornamelijk aan de kop.
Het komt er gewoon op neer om te letten op hoe een kat reageert op iets en als ze het niet leuk vindt, er meteen mee op te houden. Volgens mij is dat ook de reden dat mijn eigenste Egon het toelaat dat ik hem 's morgens plat knuffel: van het moment dat hij het beu is, laat ik hem gaan en dat weet hij.
Katten zoals ze echt zijn is dus eerder een instapboek voor mensen die iets over katten willen leren. Wie al wat kattenvakliteratuur achter de kiezen heeft, zal niet veel bijleren maar zoals al gezegd is de schrijfstijl heel aangenaam te noemen.
Drie sterren voor dit Vlaamse antwoord op hoe we met onze katten moeten omgaan, maar dan eens niet geschreven door een kattengedragstherapeut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten