't Is niet omdat vandaag het filmfestival begint voor mij en ik op 10 dagen 17 films ga zien, dat ik de eerste dagen van oktober niet meer naar de cinema geweest ben...
Afgelopen zondag ging ik om 17.00u (= bommatijd) naar de Sphinx om het bejubelde Portrait de la jeune fille en feu te gaan bekijken.
Van regisseuse Céline Sciamma zag ik al enkele prachtige portretten: La naissance des pieuvres en het briljante Tomboy (doe mij een plezier en bekijk deze laatste, zo'n mooi filmpje!), beiden films die meisjes in het daglicht zetten die zichzelf en de wereld rond zich ontdekken.
Nu zaterdag is trouwens haar Bande de filles op NPO2 te zien, mijn decoder is al geprogrammeerd!
Om maar te zeggen dat we hier niet met een beginneling te maken hebben en dat mij wat moois te wachten stond.
In Portrait de la jeune fille en feu volgen we schilderes Marianne die naar een eiland ontboden wordt waar ze het portret moet schilderen van Héloise, een jongedame die uit het klooster gehaald werd om te trouwen met de verloofde van haar overleden zus. Probleempje bij het schilderen: Héloise weigert te poseren.
Marianne moet zich voordoen als gezelschapsdame, zodat ze Héloise kan observeren en zo een portret schilderen.
Wanneer Héloises moeder naar het vasteland trekt voor een week, zijn de twee vrouwen, samen met bediende Sophie, alleen op het eiland en groeien ze dichter naar elkaar toe.
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: dit was zo'n mooie film! Weidse zeelandschappen, trage shots op de twee vrouwen, poses die bijna als schilderijen/portretten aandoen, je zit gewoon met je ogen te smullen.
Dat het verhaal heel traag (sommigen zouden zeggen: tergend traag - degene die achter mij zat, was zelfs aan het snurken...) vooruitgaat, draagt net bij aan de hele sfeervorming van het verhaal. En wanneer je zou gaan denken dat er wat vaart in het verhaal komt - wanneer Héloises moeder vertrekt - blijft de camera alles traag registreren.
Marianne en Héloise beleven in die schaarse dagen een liefde die geen weerga kent, maar ze weten allebei dat het daarna gedaan is en ze elkaar niet meer zullen zien. Wat de film dan weer een trieste ondertoon geeft. Maar toch: zolang ze samen zijn, genieten ze gewoon van het moment. Dat moet een mens ook kunnen.
Heel opvallend aan deze film is dat er zo goed als geen mannen te zien zijn. De film opent met Marianne die tekenles geeft aan een trits meisjes waardoor ze gaat terugdenken aan haar tijd met Héloise. Enkel voor de reis naar het eiland komen mannen in beeld, maar die zeggen zo goed als niets. En eens op het eiland zien we enkel vrouwen (tenzij die baby een jongetje was).
Er zijn honderden, zelfs duizenden films waar ver niets anders dan mannen te zien zijn, zonder dat je soms zelfs maar 1 vrouw te zien krijgt. Het is pas nu het de omgekeerde situatie is, dat het enorm opvalt.
Mannen, laat jullie niet afschrikken hierdoor! Portrait de la jeune fille en feu is een briljante film en die mag je niet gemist hebben. Verwacht je alleen niet aan La vie d'Adèle-toestanden want hier hebben we niet de "male gaze" op het vrouwenlichaam, maar die van een gelijke: een andere vrouw.
Jammer genoeg zal deze niet de massa volk trekken die Joker te beurt zal vallen, hoewel ik Portrait... echt de betere film van de twee vond. Ik zou zelfs meer zeggen: kandidaat voor film van het jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten