Op zaterdag terug 2 films op het programma:
Stupid young heart - 3/5
In mijn ogen was deze film het equivalent van een Dirk Bracke boek. En wie mij kent, weet dat ik daar niet hoog mee oploop.
We krijgen in deze Finse film twee vaderloze tieners die na 1 keer seks een baby verwachten. Ze willen kokeneten gaan spelen, maar als je 15 bent, is dat niet zo eenvoudig. Terwijl Kiira (die Finnen toch met hun dubbele klinkers waar ze niet moeten staan...) zich verantwoordelijk wil gaan gedragen, komt Lenni terecht in een groep neonazi's en zal hij een beetje gaan ontsporen.
Net als bij Dirk Bracke dus: een probleem met nog een probleem met nog een probleem. En daarnaast maar wat hip doen.
Nee, dit gaat misschien wel een tienerpubliek aanspreken, maar hier voelde ik me toch effe te oud voor...
Judy - 4/5
15 januari komt deze in de zalen, maar wat ben ik blij dat ik hem al gezien heb!
Renée Zellweger maakt hier, na enige hiatus, een comeback van jewelste. Als zij volgend jaar geen Oscar mag bijplaatsen op haar schouw, weet ik het ook niet meer hoor.
Judy vertelt over de laatste optredens van Judy Garland, die op haar 46e niks meer heeft: geen huis, geen werk, geen geld en die haar kinderen van hot naar her sleept in de hoop dat iemand hen nog wil opvangen. Gelukkig kunnen die kinderen (niet Liza Minelli, die was al volwassen op dat moment) terecht bij hun vader en Judy trekt naar Londen voor een reeks optredens. Optredens die niet van een leien dakje lopen, want Judy had zoals geweten heel wat problemen: drank, pillengebruik... waardoor ergens op tijd komen niet echt meer aan de orde was.
We krijgen ook glimpsen van een jonge Judy te zien, toen ze een contract tekende bij Louis B. Mayer en hoe daar eigenlijk de kiemen gelegd werden voor haar latere verslavingen: ze kreeg slaappillen omdat ze niet meer kon slapen en in plaats van te eten moest ze pilletjes slikken tot ze slank genoeg was en daarna om zo slank te blijven. Die rare relatie met eten zal ze ook in haar latere leven nog behouden.
Renée Zellweger levert hier een tour de force af: ze speelt de totale ontreddering van Garland (die aan zichzelf twijfelde en voelde dat het zingen eigenlijk niet meer ging) met verve én ze zingt ook zelf - wat we al wisten dat ze kon uit Chicago. Zoals al gezegd: Oscar!
Ga dit gewoon zien wanneer hij in januari in de zalen komt, dit loont echt de moeite.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten